Nieustannie widoczna trzecia powieka u kota jest powodem do wizyty u weterynarza. Błona chroni oko, dlatego jest ważna dla narządu wzroku. Różne procesy chorobowe mogą prowadzić do jej wysunięcia się na dłużej. Podpowiadamy, kiedy trzecia powieka u kota jest powodem do niepokoju. Od czasu do czasu możesz dostrzec białą błonkę na oku kota. Nie jest ona jednak widoczna na co dzień, jednak jeśli pozostaje wysunięta ciągle, staje się powodem do niepokoju i powinna być dla Ciebie znakiem, że czas udać się do weterynarza. Błona na oku kota pełni różne funkcje, na przykład chroni przed urazami mechanicznymi. Dowiedz się więcej na temat migotki, jej funkcji oraz chorób, przez które grozi wypadnięcie trzeciej powieki u kota. Czym jest błona na oku kota? Górna, czyli pierwsza i dolna, druga powieka u kota to nie wszystkie elementy chroniące gałkę oczną. Występuje jeszcze tak zwana migotka. Jest to trzecia powieka, czyli naturalny element narządu wzroku występujący u wielu ptaków i ssaków, w tym również kotów, psów i koni. Jest ona niezwykle istotna dla utrzymywania powierzchni oka w dobrej kondycji. Na co dzień trudno ją zauważyć, dopiero zaczerwieniona i opuchnięta daje o sobie znać. Trzecia powieka u kota to nieprzezroczysta, biała błona śluzowa zbudowana z tkanki chrzęstnej. Większość czasu jest schowana pomiędzy wewnętrznym kącikiem oka a dolną powieką. Podczas snu błona na oczach kota wysuwa się znad dolnej powieki, zakrywając całe oko. Zdarza się również, że w wyniku silnego stresu zwierzak świadomie wysunie trzecią powiekę, aby ochronić oko przed zagrożeniem. Biała błona na oczach kota nazywana jest migotką. Nazwę wzięła od tego, że uaktywnia się w chwili zagrożenia – migając okiem dla jego ochrony. Inne funkcje migotki to: nawilżenie całej gałki ocznej, rozprowadzenie równomiernie łez i usuwanie z oka ciał obcych. Przeczytaj także: Gorączka u kota. Jaka jest prawidłowa temperatura ciała kota? Trzecia powieka u kota – czy należy się martwić? Zastanawiasz się, czemu ta biała błona na oczach kota może być widoczna? Podczas snu lub większego stresu wysuwa się ona ze swojej „skrytki”, normalnie jest niewidoczna. Stale widoczna lub wręcz wyraźnie zaczerwieniona jest jednoznacznym znakiem zakażenia, urazu rogówki, inwazji pasożytów, infekcji lub innej choroby ogólnoustrojowej. Wysunięta trzecia powieka u kota może świadczyć o tym, że ze zwierzęciem dzieje się coś niedobrego. Przyczyn może być kilka: choroby wirusowe (np. koci katar), uraz rogówki, inwazja pasożytów wewnętrznych (nicienie, tasiemiec itp.), silne osłabienie organizmu, ciało obce w oku, infekcje, zaburzenia nerwowe, odwodnienie organizmu, spadek masy ciała, zapadnięcie się gałki ocznej (wskutek niektórych chorób), u kotów perskich i innych kotów z krótkim pyszczkiem występuje naturalnie, np. podczas snu. Pamiętaj, że niezależnie od przewidywanej przez Ciebie przyczyny, gdy zauważysz nasuniętą na oko trzecią powiekę, udaj się ze zwierzęciem do weterynarza. Nie stosuj samodzielnie żadnych środków bez konsultacji z lekarzem, gdyż możesz poważnie zaszkodzić pupilowi. Przykładem jest przemywanie oczu kota naparem z rumianku, co przy herpeswirozie jest zabronione! Rumianek rozpulchnia tkankę, ułatwiając rozwój bakteriom w oku. Koty są mniej podatne na wiele chorób po zabiegu sterylizacji. Niemniej zaraz po nim, zanim ustabilizuje się organizm, jest on w stanie zaburzenia hormonalnego, które mocno osłabia jego odporność, co również może skutkować pojawieniem się trzeciej powieki. Czasem w wyniku źle przeprowadzonego zabiegu występuje wypadnięcie trzeciej powieki u kota. Wówczas należy natychmiast udać się do lekarza weterynarii w celu ustalenia przyczyny. Być może podczas operacji doszło do zakażenia, co trzeba sprawdzić. Przy jakich chorobach cierpi narząd wzroku, w tym trzecia powieka? Kot może zachorować na chlamydiowe zapalenie spojówek. Widoczny jest wtedy obrzęk. Występują nie tylko objawy okulistyczne, lecz także gorączka, katar czy powiększenie węzłów chłonnych. Jak w tej chorobie wygląda trzecia powieka? Kot ma ją pokrytą grudkami, ale są one widoczne dopiero po jej odchyleniu, ponieważ występują po wewnętrznej stronie. Trzecia powieka u kota a robaki Jednym z powodów, dla których widoczność trzeciej powieki ulega zwiększeniu, jest wystąpienie pasożytów. Robaki przyczyniają się do osłabienia organizmu zwierzęcia, ponieważ zabierają mu cenne składniki odżywcze. Układ odpornościowy może się osłabić. Inwazja pasożytów wymaga natychmiastowej reakcji. Grozi wieloma innymi konsekwencjami – trzecia powieka u kota a robaki to tylko jedna z zależności. Jakie kroki należy podjąć, jeśli podejrzewasz, że u zwierzęcia występują pasożyty? Stale widoczna trzecia powieka u kota, osowiałość, przyjmowanie pozycji bólowej, wymioty czy biegunki – te objawy powinny Cię zaniepokoić i natychmiast skierować do weterynarza. Przeprowadzi on wywiad, podstawowe badanie, a dodatkowo zleci badania kału, które pozwolą sprawdzić, jaki rodzaj pasożytów ma w swoim organizmie kot. Trzecia powieka oraz inne objawy znikną po skutecznym odrobaczeniu. Za sprawą badaniu kału można od razu dobrać odpowiednie tabletki, co przyspiesza pokonanie pasożytów. Po wyleczeniu zwierzęcia objawy powinny powoli zacząć znikać. Również wysunięta trzecia powieka u kota przestanie być w końcu widoczna. Jeśli u zwierzęcia występuje problem z trzecią powieką z innych powodów niż pasożyty, również konieczna będzie wizyta u weterynarza. Wykonanie poszerzonych badań krwi powinno dać odpowiedź na pytanie, skąd wziął się problem, a tym samym, jakim leczeniem będzie można mu zaradzić. Przeczytaj także: Co może oznaczać krew w kale kota? Nie lekceważ tego objawu! Czy trzecia powieka u kota sama zniknie? Zastanawiasz się, czy trzecia powieka u kota sama zniknie? Jeśli pojawia się sporadycznie, nie ma powodów do obaw. Może być nieco wysunięta, jeśli kot dopiero co się przebudził. Zdarza się, że wystaje nieco częściej u kotów z krótkim pyszczkiem, na przykład perskich czy brytyjskich. Jeśli natomiast błona na oczach kota jest widoczna nieustannie, powinno Cię to zaniepokoić. Musisz wiedzieć, że w tym przypadku szanse, że powieka zniknie sama, są znikome. Warto stosować profilaktykę, dzięki której nie dojdzie do problemów z trzecią powieką. Oczywiście nie da się uniknąć każdej z chorób. Zwierzę powinno zdrowo się odżywiać, żeby nie doszło do niedoborów witamin. Wybieraj więc spośród mokrych karm pełnoporcjowych, z dużą zawartością mięsa, koniecznie wzbogaconych tauryną. Mimo dobrego odżywiania wystąpiły niedobory witamin? Przydatne okażą się suplementy. To, na jaki się zdecydujesz, powinno zależeć od wyników badań oraz porad weterynarza. Warto uzupełniać właśnie te witaminy, których poziom jest zbyt niski. U zwierząt, które żyły w złych warunkach i są niedożywione, sprawdzi się preparat multiwitaminowy, na przykład DrPetCare. Zawiera on między innymi witaminy A, E, D3, a także wapń, żelazo oraz selen i cynk. Dla zwierząt, których odporność spadła, na przykład w związku z chorobą można zastosować kapsułki stymulujące odporność VetExpert VetoMune. Zawierają one betaglukan, a wygodna forma twist off ułatwia podawanie. Trzecia powieka sama w sobie nie jest chorobą, a normalną częścią oka u kotów. Gdy jednak staje się nieustannie widoczna, a na dodatek zaczerwieniona, masz powody do niepokoju. Może to wskazywać między innymi na osłabienie organizmu, infekcję, problem z pasożytami czy uraz rogówki. Warto więc jak najszybciej udać się do weterynarza, który przeprowadzi niezbędne badania. Wprowadzone leczenie sprawi, że problem z wysuniętą trzecią powieką zostanie zażegnany. Zadbaj też o profilaktykę. Żeby uniknąć pojawienia się problemu z wystającą błoną, dbaj o dietę zwierzęcia oraz jego odporność. Zajrzyj do kategorii Preparaty lecznicze i suplementy w ofercie Apetete, gdzie znajdziesz produkty uzupełniające witaminy lub stymulujące odporność.

Każdy zwierzak jak i jego właściciel musi się czasami podrapać i jest to zupełnie naturalne. U naszego kota niejednokrotnie jednak zauważamy nadmierne wylizywanie, intensywne ocieranie się o różne przedmioty, a właściciele zgłaszają się do lekarza weterynarii z kotem, który w wyniku ciągłego drapania zdołał już sobie uszkodzić skórę. Jest wiele przyczyn świądu, niektóre można dostrzec gołym okiem jak np. pchły, inne wymagają wnikliwej diagnostyki. Na co zwracać uwagę i kiedy udać się na konsultację weterynaryjną? Jakie są objawy świądu u kota? Objawy, które powinny nas niepokoić mogą być bardzo zróżnicowane. Początkowo możemy nie zwrócić uwagi na zwiększone domaganie się głaskania, czasami jest to niewinne turlanie się i ocieranie o nas oraz meble. Z biegiem czasu gdy świąd się nasila naszą uwagę zwykle przyciąga intensywne wylizywanie i wygryzanie, co prowadzi zwykle do podrażnienia i zaczerwienienia skóry a nawet do samookaleczenia. Jeżeli nasz kot jest skryty, bądź nie mamy wiele czasu na obserwację jego zachowań, możemy dostrzegać jedynie wyłysienia i uszkodzenia skóry. Jeżeli zmiany umiejscawiają się na głowie poza drapaniem możemy zauważyć potrząsanie głową i uszami. Każdy niepokojący objaw warto skonsultować z lekarzem weterynarii, gdyż szybka diagnoza znacznie skraca ewentualne leczenie a naszemu pupilowi pozwoli oszczędzić nieprzyjemnych objawów. Co zrobić gdy kot się za bardzo drapie? Głównym skojarzeniem u właścicieli na widok drapiącego się zwierzaka jest inwazja pcheł i zaczynają od samodzielnego podania preparatu przeciwpchelnego. Z tego powodu kot zwykle dociera do gabinetu weterynaryjnego wiele dni od rozpoczęcia niepokojących objawów, gdy opiekun dochodzi do wniosku, że np. krople nie zadziałały. Niestety przyczyn świądu oraz zmian skórnych u kotów jest bardzo wiele i zwykle wymagają bardziej złożonej diagnostyki i leczenia. Zwykle zgodnie z podejrzeniami właściciela problem stanowią pasożyty zewnętrzne, jednak nie zawsze oznacza to inwazję łatwych do zwalczenia pcheł. Na skórze naszego pupila mogą żerować również wszy, a w naskórku mogą bytować niewielkie pasożyty jak świerzbowce (zależnie od gatunku zmiany ulokowane na skórze lub wewnątrz ucha) czy przedstawiciele Cheyletiella spp. W przypadku diagnostyki pasożytów ulokowanych w naskórku konieczne jest wykonanie zeskrobiny w celu zbadania jej pod mikroskopem, gdyż są niedostrzegalne gołym okiem. Jednak poza pasożytami często możemy mieć do czynienia z infekcjami skóry zwykle na tle bakteryjnym, grzybiczym bądź mieszanym. Schorzenia takie wymagają natychmiastowego leczenia, aby ograniczyć rozprzestrzenianie się patogenów w obrębie skóry jak i reszty organizmu. W diagnostyce stosuje się badania mikroskopowe oraz laboratoryjne badania bakteriologiczne oraz mykologiczne w celu identyfikacji konkretnego patogenu oraz dobrania optymalnego sposobu leczenia. Nie należy podejmować leczenia na własną rękę, gdyż zwykle nie daje to większych rezultatów a może skutkować uodparnianiem się drobnoustrojów na nieprawidłowo zastosowane środki lecznicze. Świąd u naszego kota może być nie związany z bytowaniem niechcianych gości w obrębie jego skóry. W okresie grzewczym może być to spowodowane przesuszeniem skóry, w sytuacjach nadmiernego stresu kot może w ten sposób łagodzić swoje napięcie emocjonalne. W przypadku predyspozycji genetycznych możemy mieć do czynienia z co raz częstszym problemem jakim są alergie o różnym tle. W ich przypadku mieć do czynienia z alergicznym pchlim zapaleniem skóry (APZS), atopowym zapaleniem skóry (AZS) oraz alergią pokarmową. W przebiegu alergii pokarmowych zmiany zwykle obejmują głowę i szyję, a na samej skórze czasami występują drobne grudki. Zwykle objawy pojawiają się 2-3 tygodnie od zmiany karmy, choć nie jest to regułą, ponieważ także wieloletnie podawanie danego białka predysponuje do wystąpienia niechcianej reakcji na jego obecność. W celu identyfikacji alergenu zwykle zaleca się dietę eliminacyjną, co pozwoli usunąć dany alergen z diety naszego pupila. Przy diagnostyce AZS spowodowanego przez alergeny środowiskowe jak pyłki czy grzyby objawy zwykle występują sezonowo i występują na głowie, szyi, przedpiersiu i czasami przednich łapach. Przy AZS szczególnie pomocne są testy alergiczne umożliwiające odczulanie. W przypadku APZS zmiany są bardzo charakterystyczne i umiejscawiają się na grzbiecie w okolicy lędźwiowo-krzyżowej kręgosłupa. W przypadku tego schorzenia bardzo ważna jest kompleksowa ochrona przez inwazją pcheł zwykle polegająca na łączeniu ze sobą preparatów owadobójczych oraz odstraszających pchły. Jak widać przyczyny świądu u naszych kotów mogą być proste do diagnostyki jak i bardzo złożone w ocenie przyczyny oraz ich leczeniu. Należy pamiętać aby nie bagatelizować nawet pierwszych objawów, gdyż ułatwi to lekarzowi weterynarii ocenę ich przyczyny i ułatwi oraz skróci czas leczenia. Teksty na blogu nie są poradą lekarską oraz nie zastępują wizyty u lekarza weterynarii. Dorota Jóskowiak Komentarze Nie znaleziono żadnych opinii

Koty cechują się dużą różnorodnością zachowań, z których wiele mamy okazję obserwować podczas codziennego kontaktu. Większość tych form aktywności określić możemy jako typowe, czyli charakterystyczne dla kotów i pojawiające się często. O nich nie będziemy tu mówić, gdyż poświęcony im został osobny artykuł na blogu. Skupimy się na nietypowych zachowaniach kotów. Powiemy sobie zwłaszcza o tych, które mogą sygnalizować problemy zdrowotne lub emocjonalne. 1. Nietypowe i dziwne zachowania kota – co to takiego? 2. Ssanie wełny przez koty 3. Upodobanie do kąpieli u kotów 4. Opieranie się głową o ścianę u kotów 5. Nienaturalne zachowania kota w kontaktach z opiekunami 6. Nadmierna wokalizacja, czyli częste miauczenie u kota 7. „Problemy z kuwetą” u kotów 8. Kocie zachowania – zaburzenia w pielęgnacji futra 9. Samookaleczanie się kota 10. Zaburzenia w pobieraniu pokarmu i wody 11. Dziwne zachowania kota – co z nimi zrobić? Nietypowe i dziwne zachowania kota – co to takiego? Powiedzmy sobie na wstępie, czym właściwie są tytułowe „nietypowe zachowania” (czy też „dziwne zachowania kota” – jak je czasami nazywamy). Otóż za nietypowe możemy uznać wszystkie formy behawioralne, które są mało charakterystyczne dla kotów i rzadko pojawiają się u naszych mruczących podopiecznych. Ssanie wełny przez koty Niektóre futrzaki czują szczególny pociąg do ssania rzeczy zrobionych z wełny. Jest to naprawdę dziwne zachowanie kota i bardzo trudno je racjonalnie wytłumaczyć. Być może jest to jakaś forma kociego nałogu. Najważniejsze jednak, że przyzwyczajenie to nie wydaje się szkodzić naszym podopiecznych, choć ucierpieć mogą nasze swetry czy koce. Co ciekawe, przedstawiciele niektórych kocich ras, jak chociażby syjamy, wydają się szczególnie predysponowane do takiego zachowania. Upodobanie do kąpieli u kotów Koty zwykle z własnej woli do wody nie wchodzą. Zdarzają się jednak wyjątki od tej reguły i istnieją futrzaki, które naprawdę lubią pływać. Warto również wiedzieć, że upodobanie do kąpieli jest typowe dla przedstawicieli takich ras, jak turecki van. Opieranie się głową o ścianę u kotów Czy widzieliście w internecie zdjęcia kotów opierających się czołami o ściany? Czasami towarzyszą im różne zabawne komentarze. To dziwne zachowanie kota nie powinno jednak wywoływać uśmiechu na naszych twarzach. Może być bowiem objawem poważnych problemów neurologicznych. Nienaturalne zachowania kota w kontaktach z opiekunami Kontakty zwierzęcia z opiekunem powinny opierać się na wzajemnej sympatii i zaufaniu. Zwierzak nie powinien uciekać i chować się przed człowiekiem, nie pozwalając się mu dotykać. Co prawda nie wszystkie futrzaki są wylewne w okazywaniu uczuć do człowieka, ale całkowite unikanie kontaktu z opiekunem z pewnością nie można uznać za naturalne kocie zachowanie. Nie mówiąc już o przejawach agresji wobec ludzi. U podłoża wszelkich zaburzeń w relacji kot-człowiek często leży niewłaściwe postępowanie tego drugiego. Błędy popełniane przez opiekuna mogą być przyczyną stresu u zwierzęcia, a nawet jego strachu przed człowiekiem. Z drugiej jednak strony musimy wiedzieć, że istnieją medyczne źródła takiego nietypowego kociego zachowania, jak na przykład guz mózgu. Nadmierna wokalizacja, czyli częste miauczenie u kota Niektóre kocie rasy z natury są dość głośne. Koty syjamskie i orientalne na przykład, relatywnie często miauczą. Jest to również całkowicie normalne kocie zachowanie w okresie godowym – w ten sposób zwierzęta, zwłaszcza samice, starają się zwabić partnerów. W innych przypadkach nadmierna wokalizacja może oznaczać problemy behawioralne, u podłoża których leży stres lub choroba. Futrzakom zdarza się w ten sposób okazywać zdenerwowanie związane z przeprowadzką, opłakiwać utratę zwierzęcego towarzysza itd. Miauczeniem sygnalizują również swoje cierpienie fizyczne. „Problemy z kuwetą” u kotów Korzystanie z kociej toalety jest czym zupełnie zwyczajnym w przypadku typowych domowych mruczków. Załatwianie się poza kuwetą możemy więc uznać za nietypowe zachowanie u kota. Najczęściej mamy do czynienia z jakimś problemem behawioralnym. Oczywiście nigdy nie możemy wykluczyć chorób układu moczowego lub… zbyt rzadkiego sprzątania w kuwecie. Oddawaniu moczu poza kuwetą zdarza się między innymi futrzakom, które rywalizują ze sobą. Bywa też symptomem konfliktu zwierzęcia z człowiekiem. Tak samo jest, gdy zwierzak przestał się załatwiać w kuwecie, a swoje odchody pozostawia na podłodze lub w innych widocznych miejscach. Z tej samej przyczyny kot może przestać zakopywać swoje odchody. Zdarza się przede wszystkim dominującym osobnikom, które w ten sposób podkreślają swoją pozycję. Pamiętajcie jednak, że oddawanie moczu poza kuwetą jest typowe dla niekastrowanych kocurów, dla których jest to sposób znaczenie rewiru. Zdarza się też kotkom w rui, które wabią w ten sposób partnerów. Jeśli zauważycie, że przy oddawaniu moczu wasz futrzak nienaturalnie wygina grzbiet i sprawia wrażenie, jakby czynność ta przychodziła mu z trudem, koniecznie zabierzcie go to lekarza weterynarii. To dziwne zachowanie kota wiąże się bowiem z chorobami dróg moczowo-płciowych, takich jak syndrom urologiczny. Kocie zachowania – zaburzenia w pielęgnacji futra Każdy kot, jak wiemy, bardzo dba o swoje futro, ponieważ odgrywa ono ważną rolę w termoregulacji. Zdarza się jednak, że nawet tak prosta czynność, jak pielęgnacja włosów, przyjmuje u naszych pupili wynaturzoną formę. Do pielęgnacji szaty nasze zwierzaki używają głównie języka, którym rozczesują włosy i usuwają z nich brud. Robią to relatywnie często, jednak zbyt częste i intensywne wylizywanie futra nie jest naturalnym kocim zachowaniem. Źródłem tego zaburzenia behawioralnego bywają choroby skóry. Możemy mieć jednak do czynienia z zachowaniem obsesyjno-kompulsywnym, którego przyczyną bywa nuda i niedostatek bodźców, a czasem stres. Podobnie jak nadmierne lizanie, również uporczywe przeczesywanie zębami futra lub intensywne drapanie się pazurami przez kota powinno wzbudzić niepokój każdego opiekuna. Istnieje na przykład duże prawdopodobieństwo, że nasz futrzak złapał gdzieś pchły lub zwykłą grzybicę, dlatego swędzi go skóra. I w tym przypadku jednak w grę może wchodzić zachowanie obsesyjno-kompulsywne. Samookaleczanie się kota Nienaturalnych kocich zachowań związanych z pielęgnacją ciała, o jakich powiedzieliśmy sobie powyżej, nie powinniśmy zatem nigdy lekceważyć. Nie tylko mogą być skutkiem problemów zdrowotnych lub emocjonalnych, ale również prowadzić do samookaleczania się. Samookaleczenie się jest najdziwniejszym zachowaniem kota i zarazem najbardziej niebezpiecznym dla niego. W naturze zwierzęcia nie leży przecież działanie na własną zgubę. A jednak zdarza się, że koty dotkliwie gryzą własne łapy czy inne części ciała bądź drapią się do krwi. Źródłem takiego postępowania bywa nie tylko stres ale też choroba i ból. Zaburzenia w pobieraniu pokarmu i wody Na zakończenie powiedzmy sobie trochę o nienaturalnych zachowaniach związanych z odżywianiem się przez koty. Bardzo niepokojące dla nas jest to, gdy nasz pupil je nerwowo, by nie powiedzieć, że pochłania pokarm. Jest to nietypowe zachowanie, ponieważ koty nie mają w zwyczaju śpieszyć się przy jedzeniu. Łapczywe jedzenie oznacza zwykle stres. Cechuje często zwierzęta, które rywalizują ze sobą lub czegoś się boją. To samo dotyczy nadmiernego apetytu u kotów, natomiast brak łaknienia towarzyszy zwykle chorobom. Naszą czujność powinny wzbudzić także zmiany w pobieraniu płynów. Na przykład wypijanie dużej ilości wody może być jednym z objawów cukrzycy. Naszym pupilem zdarza się również zbyt mało pić, co tłumaczy się ich pustynnym pochodzeniem. Niektóre futrzaki po prostu nie lubią pić z miski, wolą bezpośrednio z kranu lub z ubikacji. Dziwne zachowania kota – co z nimi zrobić? Nietypowe, dziwne zachowania kota są tak samo zróżnicowane, jak te całkowicie normalne. I świadczą o złożoności psychiki naszych mruczących podopiecznych. Niestety nie wszystkie da się wymienić w stosunkowo krótkim artykule na blogu, a szkoda. Pamiętajmy jednak, że wszystkie zaburzenia behawioralne mają jakieś źródło – nie rozwiążemy problemu, jeśli nie odkryjemy, co jest ich podłożem. Nie wszystkie formy behawioralne są patologiczne. Niektóre z nich są po prostu dziwne, ale że występują bardzo rzadko, możemy zaliczyć je w poczet nietypowych kocich zachowań. Dobrze jest zatem wiedzieć, co może kryć się za poszczególnymi kocimi zachowaniami. Pozwala nam to lepiej zrozumieć mruczącego przyjaciela, a tym samym lepiej się nim opiekować.

Koty ‒ to bardzo zwinne zwierzęta, ale nie zawsze udaje im się uniknąć upadków i urazów. Urazy głowy i silny wstrząs u kota ‒ występujące tak się dzieje?Przyczyną wstrząsu u znajdujących się na ulicy kotów może być upadek z wysokości, dostania się pod samochód na drodze, wstydzę się, skok z drzewa, uderzenie Domowe otrzymują obrażenia głowy w wyniku upadku na nich ciężkich przedmiotów lub uderzenia o ścianę, jeśli zwierzę bało się lub nie zdążyło w porę zahamować. Wstrząs towarzyszą zaburzenia krążenia mózgowego, a czasem i krwotoczny. Proces ten prowadzi do naruszenia (czasowe lub stałe) normalnej aktywności mózgu i pierwszej kolejności potrzebny jest wezwanie lekarza weterynarii. Doświadczony lekarz udzieli natychmiastowej pomocy się dzieje podczas uderzenia głową?Po restrukturyzacja u zwierzęcia na jakiś czas zakłócenia pracy układu NERWOWEGO i ruchowego. Najczęściej koty dostają несильные wiadomo, silny wstrząs u kota jest wynikiem uszkodzeń na skutek uderzenia. Jeśli w porę nie rozpocznie się właściwe leczenie urazów mózgu, to grozi pojawieniem się powikłań, które mogą przekształcić się w przewlekłe choroby, które mogą pogorszyć stan zdrowia zwierzaka i ograniczyć jego aktywność właściciel kota musi jasno zdawać sobie sprawę, że nawet drobne uraz głowy może spowodować wstrząs mózgu. Przy czym im lżejsza uszkodzenie, tym trudniej w warunkach domowych określić zaburzenia w aktywności może zachowywać się całkowicie właściwie, nie cierpi na brak apetytu, a także nie podawać oznaki zaburzenia funkcji motorycznych. Jednak po pewnym czasie niespodziewanie mogą pojawić się takie objawy, jak drgawki, zaburzenia pracy serca, zaburzenia zachowania. To świadczy o ukrytej odroczone obrażeń nie trzeba czekać wystąpienia jakichkolwiek objawów wstrząsu mózgu po uderzeniu ‒ należy przewozić zwierzę do weterynarza. Tym bardziej, że dla nagłych przypadków działa to klinika całodobowa. Lepiej niech to będzie fałszywy alarm, niż pojawienie się chorób przewlekłych w wyniku późno rozpoczętego leczenia lub w ogóle nie wstrząsu u kotówNajbardziej wymownym objawem wstrząsu mózgu u kotów jest недолговременная utrata przytomności po urazie. Utrata przytomności zwykle dzieje się na parę minut, jednak może nastąpić i śpiączka. Przy tym występuje taka zależność: im dłużej kot jest nieprzytomny, tym trudniej jej stan i kot odzyskuje przytomność, może nie orientować się w przestrzeni. Rzadkim objawem może być chwilowa utrata pamięci. W takim przypadku zwierzę może nie rozpoznawać właściciela, zachowywać się agresywnie, ukrywać się w zakątki. Wstrząśnienie mózgu u kota ‒ to normalność, ale nie można ignorować stan zachowanie zwierzęciaTrzeba szybko uzyskać poradę specjalisty, jeśli kot obserwuje się następujące objawy:Nierówne reakcji źrenic na światło i nienaturalne ruchy plamę na gałce ocznej, drżenie tęczówki, normalny widok oczy, związane z przesunięciem obiektywu lub uszkodzeniem przytrzymujących go na niska lub zbyt przekrwione błony głowy (jego symptomem jest niepewny i chwiejny wędrówki).Ból Głowy ó znak: zwierzę opiera się głową w twardą powierzchnię i stoi skurcze rąk, mięśni utrata słuchu lub w poruszaniu bicie oddech, towarzyszy świszczący wiedzieć, że intensywność objawów wstrząsu u kota zależy od ciężkości otrzymaniu obrażeń i obszarowe. Mechanizm uszkodzenia mózgu uraz taki: cierpi na miejsce, w które bezpośrednio otrzymany cios, i wtedy mózg walczy o przeciwległą ścianę czaszki, również otrzymując obrażenia. Po restrukturyzacja najbardziej narażone podwzgórze i macierzysta część mózgu. Bardzo niebezpieczny jest krwotok do mózgu. Taki stan może doprowadzić do paraliżu zwierzęcia, czasowe lub stałe, dlatego bardzo ważne jest, aby jak najszybciej udzielić pomocy. Zazwyczaj główne objawy u zwierząt znikają w ciągu 2 tygodni. W każdym razie połączenie weterynarza nie pomoc przy wywołaniu wstrząsu mózgu u zwierzakaJeśli kot otrzymała cios w głowę i istnieją podejrzenia, że ma wstrząs mózgu, to trzeba ją wnieść do pokoju z przyciemnionym światłem i ułożyć. Jeśli objawy nie znikną w ciągu dziesięciu minut, to koniecznie trzeba zasięgnąć porady specjalisty. W dużych miastach zazwyczaj jestto klinika przypadku utraty przytomności należy przestrzegać takiego algorytmu:Nie próbować растормошить zwierzę, ułożyć na boku;W przypadku zapadania się języka zapewnić jego prostowanie;Na miejsce urazu stosować suche zimno;Zrobić zimny kompres na głowę (zmoczyć ręcznik w zimnej wodzie, złożyć go kilka razy i umieścić na głowę zwierzęcia);Jeśli jest otwarta rana, trzeba zatrzymać krwawienie i nałożyć opatrunek;Jeśli zaczęły się wymioty, dopilnować, aby kot nie utonęłam masami;W przypadku ustania oddechu pokazano robić pośredni masaż serca i sztuczne leków, które można stosować bez konsultacji z lekarzem, używają zastrzyk kofeiny i kamforę. Ale lepiej samemu nie leczyć wstrząs u kota. Objawy powinny skłonić cię do krokiNależy pamiętać, że kot po kontuzji jest w szoku i może wrogo reagować na próby pomocy. Dlatego musimy działać jak można ostrożnie, aby nie pogorszyć stan wąsatego kot jest nieprzytomny, przewozić jej potrzebujesz, wstępnie położyłam się na boku i выпрямив tułowia. W takim przypadku zaleca się, aby umieścić zwierzę w przenoszenie lub transport, trzymając zwierzę na rękach. Do transportu należy zapewnić, płaskiej powierzchni. Jeśli zauważysz wstrząs mózgu u kota, co robić w takiej sytuacji? O tym może powiedzieć lekarz wstrząsu mózgu u kotów, kotów i kociątSpecjalne badania w przypadku wstrząsu mózgu u kotów nie jest szczególnie skuteczne. Rtg lub MRI nie dają wyczerpującej informacji o urazie. W związku z tym należy zwrócić się do wykwalifikowanego i doświadczonego weterynarza, który będzie w stanie, w oparciu o dane kliniczne, prawidłowo ocenić stan koty i postawić najpierw ocenia złożoność kontuzji i wprowadza zwierzęcia leki, które zapobiegają rozwojowi obrzęku mózgu i wspomagają pracę głównych funkcji życiowych. Trzeba wziąć pod uwagę, że silny wstrząs u kota może złamanie dotychczasowego życia Farmakologiczne polega na przepisywaniu leków przeciwbólowych, naczyniowych i środków uspokajających. Jeśli stan koty ciężki, dodatkowo przepisać leki, które obsługują sercowego i oddechowego działalność. W przypadku нервозного lub agresywnego zachowania zwierzęcia przepisać środki uspokajające, które należy przyjmować przez dłuższy w łóżkuAby powrót do zdrowia zwierzaka szło dobrze i nie pojawiły się przewlekłe bolesne zaburzenia w pracy mózgu, trzeba stworzyć mu warunki pełnego spokoju. Leczenie lekami skutecznie i w pełni tylko wtedy, gdy zwierzę znajduje się w stanie całkowitego silny wstrząs u kota można wyleczyć w ciągu 2-3 tygodni, pod warunkiem przestrzegania zaleceń wstrząs było poważne, trzeba jeszcze w ciągu 12 miesięcy obserwacji zwierzęcia u weterynarza. W razie potrzeby koryguje wyznaczony kurs leków i upewni się, jak szybko i w pełni zregenerowany funkcji mózgu. Teraz wiesz, jak sprawdzić, wstrząs mózgu u ukochanego właściciel kota lub kociaka musi być zaznajomiony z objawami i zasadami pierwszej pomocy po wywołaniu wstrząsu mózgu. W porę zauważone objawy i rozszerzone доврачебная pomoc może uratować życie zwierzaka. Należy pamiętać, że zachowanie zwierzęcia – jest to wskaźnik stanu akumulatora.

Kocie choroby objawiają się szeregiem symptomów. Co powinno nas zaniepokoić? Twój kot chudnie? Kot kicha, kaszle bądź wymiotuje? Pojawiła się gorączka u kota i inne nieprawidłowe zachowania? Powinieneś natychmiast zareagować. Obserwując zachowanie kota możemy zauważyć pierwsze niepokojące sygnały. Każda zmiana w zachowaniu kota, która znacząco odbiega od jego charakteru, może być pierwszym objawem kociej choroby. Jak rozpoznać, że dane zachowanie zwiastuje chorobę kota, a nie przejściową zmianę humoru? Okazuje się, że koty wysyłają nam subtelne znaki. Na co więc zwrócić uwagę, by ułatwić weterynarzowi postawienie diagnozy? Dziwne zachowanie kota jako objaw choroby kota Powinniśmy zwrócić uwagę na wszelkie zmiany zachodzące w relacji kota z właścicielem. Jeśli nasz kot zaczyna unikać kontaktu, częściej niż zwykle przebywa w odosobnionych miejscach, nie wykazuje radości, gdy próbujemy nawiązać z nim relację, to należy zwiększyć swoją czujność. Niepokoić powinny nas również takie zmiany, jak lękliwość, niespokojność czy agresja kota skierowana w stronę domowników lub innych sygnały Istotne są także zmiany w zachowaniu podczas spożywania posiłków i załatwiania potrzeb fizjologicznych. Objawem choroby może być na przykład brak apetytu u kota bądź wzmożone pragnienie. Warto kontrolować także zachowanie zwierzęcia podczas oddawania moczu i kału. Jeśli zauważymy jakieś trudności w załatwianiu potrzeb fizjologicznych, to koniecznie skontaktujmy się z lekarzem weterynarii. Alarmująca powinna być sytuacja, gdy kot załatwia się poza kuwetą, jeśli do tej pory nie miał problemów z utrzymaniem czystości. Tryb życia kota Jednym z pierwszych objawów choroby są zmiany zachodzące w poziomie aktywności. Zarówno znaczny spadek, jak i wzrost aktywności, powinien być dla nas sygnałem ostrzegawczym. Gdy zauważymy nieprawidłowości w ilości snu, czyli poważne zwiększenie lub zmniejszenie czasu poświęcanego na drzemki, to powinniśmy baczniej obserwować nasze zwierzę. Konieczne będzie dokładne zbadanie kota pod kątem występowania kolejnych objawów choroby, których przegląd zaprezentowany jest poniżej. Chory kot – objawy, które powinny nas zaniepokoić Jakie sygnały powinny wywołać w nas niepokój? Co może być pierwszym objawem kociej choroby? Poniżej przegląd symptomów, które mogą świadczyć o tym, że w organizmie kota zachodzą niebezpieczne kota osowiałość, nadmierna aktywność, agresja, unikanie kontaktu z domownikami, senność, niepokój, nadmierne miauczenie, częste przebywanie w ukryciu, inne znaczące zmiany w zachowaniu. Waga kota utrata wagi, nagły wzrost wagi. By odpowiednio wcześnie zauważyć te symptomy, należy regularnie kontrolować wagę zwierzęcia (na przykład raz w miesiącu). Co zrobić, gdy pojawiła się nadwaga? Dowiedz się, jak walczyć z nieprawidłową wagą u swojego i sierść kota sierść staje się matowa, nadmierna łamliwość, przetłuszczanie się sierści, stroszenie sierści, kot gubi sierść bądź pojawiają się wyłysienia, owrzodzenia, strupy, zgrubienia, ślady po ukąszeniach lub ślady pasożytów, uporczywe drapanie, nadmierne mycie się lub zaprzestanie mycia się. Uszy kota wszelkiego rodzaju wycieki z uszu, złogi woszczyzny, opuchnięcie małżowiny, drapanie uszu, tarcie uszu, kot potrząsa głową lub ją przekrzywia, pogorszenie słuchu kota. Nos kota wszelkiego rodzaju wycieki, suchy nos, uporczywe kichanie u kota. Oczy kota wycieki różnego pochodzenia, widoczna trzecia powieka u kota, zmiana barwy oka, łzawienie, nadwrażliwość na światło, zapalenie spojówek u kota, zaburzenia widzenia. Jama ustna kota zmiana koloru dziąseł, kamień nazębny, odsłonięte szyjki zębowe, owrzodzenia, powiększone migdałki, wypadanie zębów, połamane lub ruszające się zęby, nieprzyjemny zapach z pyska, ślinienie się, tarcie pyskiem, brak apetytu, trudności w jedzeniu. Układ pokarmowy kota wymioty, utrata apetytu, nadmierne pragnienie, biegunka, długotrwałe zatwardzenie, zmiany w konsystencji i wyglądzie kału, obecność pasożytów w kale, uporczywe lizanie okolic odbytu. Układ moczowy kota trudności w oddawaniu moczu, inna częstotliwość oddawania moczu, zmiana wyglądu moczu, uporczywe lizanie okolic ujścia cewki moczowej. Układ oddechowy kota trudności w oddychaniu, szmery, świsty, zadyszka, zwiększenie częstotliwości oddechu, uporczywy kaszel, kichanie, oddychanie z otwartym pyskiem. Układ kostny i mięśniowy kota jakiekolwiek zmiany w chodzie utykanie, kot kuleje, opuchlizna kończyn, niechęć do ruchu, awersja do dotykania, miauczenie lub agresja podczas dotykania. Układ nerwowy kota jakiekolwiek drgawki u kota. Nie wspomnieliśmy jeszcze o dwóch podstawowych objawach choroby, czyli gorączce u kota oraz zmianach pulsu. Mierzenie temperatury, pulsu i ilości oddechów to bowiem badania, które powinien wykonać lekarz weterynarii. Kot u weterynarza Lekarz weterynarii może zapytać nas o pewne symptomy choroby. Zdecydowanie ułatwią one diagnozę, dlatego przed udaniem się do lecznicy, upewnijmy się, czy: u kota nastąpiła zmiana apetytu, kot się ślini, pojawiły się zmiany w oddechu, przede wszystkim dyszenie (jeśli tak, to w jakich momentach), zmieniła się częstotliwość oddawania kału i moczu lub ich wygląd, dotknięcie danej części ciała wywołuje u kota ból. Jeśli prosimy inną osobę o udanie się z kotem do weterynarza, to udzielmy jej odpowiedzi na powyższe pytania. Możemy również poprosić o zadzwonienie do nas już z lecznicy, dzięki czemu samodzielnie przekażemy niezbędne informacje lekarzowi.

Przez aktualizacja dnia 18:57 1. Kot gryzie wszystko, co wpadnie mu w zęby Takie zachowanie kota może być sygnałem obrzęku dziąseł. Żucie przynosi kotu chwilową ulgę. Podrażnienie i stan zapalny dziąseł sugerują możliwe problemy zdrowotne w obszarze jamy ustnej, zatem konieczna jest wizyta u lekarza weterynarii. Problemy z zębami to bolączka ponad połowy dorosłych kotów i mogą nasilać się z wiekiem. ©Shutterstock Niektóre koty lubią doświadczać różnych tekstur w trakcie gryzienia – z myślą o tych zachowaniach kotów projektowane są gryzaki dla naszych ulubieńców, w które warto się w takiej sytuacji zaopatrzyć. Będą one też zadowolone z karmy, która łączy suche granulki z półwilgotnymi kawałkami, jak Purina ONE® Dual Nature. Taka karma ze zróżnicowanym granulatem, przyniesie im więcej satysfakcji z jedzenia. Uważaj na niektóre rośliny doniczkowe – szczególnie te cebulowe, fikusy i filodendrony, bo żucie ich liści i łodyg jest dla kota toksyczne. 2. Kot załatwia się poza kuwetą Jednym z najbardziej irytujących przejawów dziwnego kociego zachowania jest nagła niechęć do korzystania z kuwety. Takie zachowanie może mieć wiele przyczyn. Jedną z dość częstych jest zbyt rzadko wymieniany żwirek, (który brzydko pachnie dla kota), zbyt mała ilość żwirku lub zmiana żwirku na taki, który kotu nie odpowiada. ©Shutterstock Załatwianie się poza kuwetą może być także sygnałem tego, że kot ma problem zdrowotny. Dotyczy to zarówno zaparć, jak i problemów układu wydalniczego czy moczowego. Zarówno zatrzymanie oddawania moczu jak kału, jest dla kota bardzo niebezpieczne i stresujące, dlatego w takiej sytuacji natychmiast zabierz kota do lekarza weterynarii. 3. Kot kradnie wodę z Twojej szklanki Koty słabo komunikują potrzebę picia. Często chętniej piją wodę z innych źródeł niż dla nich przygotujemy, dlatego bądźmy czujni na wysyłane przez nie sygnały. Zawsze warto kotu podać drugą miseczkę z wodą, w innym punkcie niż podajemy mu jedzenie. ©Shutterstock Żywienie mieszane – czyli dawanie kotu zarówno karmy suchej, jak i mokrej – jest łatwym i naturalnym sposobem na dostarczanie wody z pokarmem kotu. Jeśli kot jest już karmiony w sposób mieszany, możesz zwrócić uwagę na to, by zwiększyć ilość mokrego pokarmu i zredukować ilość suchego albo dodać nieco wody do mokrej części pożywienia. Jedna saszetka mokrego jedzenia, jak Purina® ONE® Sterilcat dostarcza około 50 ml wody, czyli mniej więcej tyle ile kot potrzebuje na 1 kg swojej masy ciała. Niektóre koty lubią odkrywać wodę w nowych miejscach. Spróbuj ustawić kilka miseczek z wodą w różnych częściach mieszkania i sprawdzaj, czy kot z nich korzysta. Jeśli zatem kot pije intensywnie przez kilka dni i widzisz, że zmiana jego diety nie pomaga, koniecznie odwiedź lekarza weterynarii gdyż zwiększone pobranie wody charakteryzuje choroby układu wydalniczego i cukrzycę. 4. Kot nie chce jeść Kot nie może głodować. Z natury koty podjadają w małych posiłkach co parę godzin, dlatego warto zostawić im dostęp do odmierzonej porcji dziennej pokarmu w misce. Jeżeli kot nie je przynajmniej połowy dziennej porcji przez dwa dni z rzędu, mamy prawo się zaniepokoić. Przyczyną może być nieświeży lub zeschnięty pokarm – także karmę suchą należy nakładać w mniejszych porcjach i częściej. Może też oczywiście po prostu kotu nie smakować, lub przyczyniać się do niestrawności i nasz kot będzie takiego jedzenia unikał. Powodem braku apetytu może być też po prostu znudzenie dotychczasową karmą. Podawanie karm z mieszanym granulatem oraz urozmaicanie dziennej porcji saszetką mokrego pokarmu, pozwala spełnić kocią potrzebę na codzienne zmiany w menu. Żywienie mieszane nie tylko wspiera odpowiednie nawodnienie kociego organizmu, ale dostarcza odpowiedniej tekstury i zróżnicowanych smaków. Jeśli dotąd nie mieszałeś suchego i mokrego pokarmu, spróbuj tej metody! Więcej informacji na jej temat znajdziesz pod następującym linkiem: żywienie łączone. Jeśli kot je poniżej 1/3 dziennej porcji przez okres dłuższy niż 48 godzin, udaj się niezwłocznie do lecznicy weterynaryjnej. 5. Kot przybrał ostatnio na wadze Jeśli kot jest wykastrowany lub wysterylizowany, ma tendencję do przejadania się. Jeśli nie będziemy kontrolować podawanych mu porcji doprowadzi to do przybrania na wadze. Zastanów się, czy obecny sposób żywienia jest optymalny. Sucha karma jest bardziej kaloryczna niż mokra, dlatego wybierz karmę taką jak Purina ONE® Sterilcat z odpowiednio wysokim poziomem białka i niskim tłuszczu oraz postaraj się część dziennej porcji zapewnić pokarmem mokrym. U przeciętnej wielkości kota porcja karmy suchej robi się malutka - jeśli dajemy jedną saszetkę mokrą dziennie to porcja karmy suchej wynosi około 40g, a jeśli dwie saszetki to nawet połowę tego. Pamiętaj że karma sucha to koncentrat, dlatego zawsze należy jej podawać około 3 razy mniej niż karmy mokrej. 6. Kot wymiotuje częściej niż zazwyczaj Koty mogą zwracać z wielu powodów. W przypadku kotów średnio/długowłosych i mocno wylizujących się, często przyczyną są zalegające włosy w przewodzie pokarmowym. Jeśli nie czeszesz kota lub robisz to rzadko, zwiększ częstotliwość tych zabiegów pielęgnacyjnych. Większość kotów to uwielbia! Wymioty mogą być bowiem sygnałem obecności kulek sierści (bezoarów). Może warto również zmienić karmę odkłaczającą? Przykładem takiej karmy jest Purina ONE® Coat&Hairball, która dzięki zawartości kompozycji specjalnego włókna pomaga zminimalizować tworzenie się kul włosowych. Niektóre koty jedzą też zbyt łapczywie, i gdy mają dostęp do zbyt dużej porcji jedzenia, ich brzuch wyrzuca nadmiar pokarmu w proteście. Zobacz czy nie warto podzielić posiłków na mniejsze porcje, gdyż częste wymiotowanie nie jest dla kota dobre i wpływa niekorzystnie na stan zębów. Wymioty powodują też wydalanie wody, dlatego dodanie większej ilości mokrej karmy do codziennej diety i zachęcenie kota do konsumpcji wody, pomoże w utrzymaniu odpowiedniego nawodnienia. Uporczywe wymioty mogą świadczyć o wielu chorobach, dlatego nie należy ich bagatelizować (mogą świadczyć o zakażeniu pasożytami, objawami infekcji, alergii, chorób wątroby, nerek czy zapalenia przewodu pokarmowego). Jeśli Twój kot wymiotuje regularnie po każdym posiłku lub częściej niż raz dziennie , skonsultuj się niezwłocznie z lekarzem weterynarii.

Nadciśnienie u kota Nadciśnienie tętnicze krwi u ludzi zwykle kojarzy się nam z chorobami serca. Jego występowania wiążemy też z nadmiernym stresem, niewłaściwą dietą, stosowaniem używek, otyłością itp. Faktem jest jednak, że i zwierzęta często dotyka ta „przypadłość”. Sprawa dziwna, tym bardziej, że przecież ani koty ani psy nie palą papierosów, nie stosują w nadmiarze używek w postaci kawy czy alkoholu, poziom stresu związany z przeżyciem jest relatywnie niższy, a i otyłość dotyka je stosunkowo rzadziej niż ludzi. Dlaczego więc nadciśnienie dość często diagnozowane jest u kotów, zwłaszcza tych starszych? Jakim chorobom towarzyszy i jak radzić sobie ze byt wysokim ciśnieniem krwi u kotów? Na te pytania odpowiadam w poniższym opracowaniu. Dowiesz się też: Jak zmierzyć ciśnienie u kota. Jakie są najczęstsze przyczyny nadciśnienia tętniczego u kotów. Jak leczy się nadciśnienie u kota. Ciśnienie tętnicze krwiJak zmierzyć ciśnienie u kota?Metody bezpośrednieMetody pośrednie mierzenia ciśnieniaJak wygląda wykonanie pomiaru ciśnienia krwi w gabinecie?Co to jest nadciśnienie u kota?Nadciśnienie tętnicze u kotówNajczęstsze przyczyny nadciśnienia u kotówKonsekwencje kliniczne i objawy nadciśnienia u kotaPostępująca przewlekła choroba nerekPowikłania w układzie neurologiczneWskazania do badania ciśnienia u kotówKiedy zalecam wykonanie pomiaru ciśnienia krwi u kota?Nadciśnienie u kota leczenieKiedy leczyć nadciśnienie u kota?Nadciśnienie u kota lekiNadciśnienie u kota dietaRokowanie Ciśnienie tętnicze krwi Ciśnienie tętnicze krwi to jest nic innego, jak siła, wywierana przez krew na ścianę tętnic, mierzona w czasie skurczu i rozkurczu serca. W momencie skurczu serca, gdy objętość krwi wypychana jest na obwód ciała, ciśnienie krwi jest najwyższe, natomiast w czasie rozkurczu – najniższe. Prawidłowa wartość ciśnienia u zdrowych kotów to 120/80 mmHg. Po co nam ta wiedza? Pomiar ciśnienia krwi w warunkach gabinetowych jest badaniem ważnym, zwłaszcza przy występowaniu innych jednostek chorobowych u kota. Gdy ciśnienie krwi z jakichś przyczyn wzrasta powyżej wartości referencyjnych i utrzymuje się na tym poziomie przez dłuższy czas, oznacza to, że w organizmie zachodzą szkodliwe procesy, z którymi nie do końca potrafi sobie on poradzić. Autoregulacja poziomu ciśnienia krwi jest obwarowana przez szereg mechanizmów, które odpowiedzialne są za utrzymywanie prawidłowych jego wartości. Jeśli więc pojawia się hipertensja, jest ona w większości przypadków oznaką jakiejś dysfunkcji. Jak zmierzyć ciśnienie u kota? Ciśnienie u kotów mierzy się za pomocą metod bezpośrednich i pośrednich. Metody bezpośrednie Tak zwane metody bezpośrednie (wewnątrznaczyniowe) pomiaru ciśnienia stanowią „złoty standard”, jednak ze względu na inwazyjność ich zastosowanie jest dużo rzadsze. Pomiar dokonywany jest za pomocą umieszczonego w tętnicy udowej cewnika tętniczego. Metody pośrednie mierzenia ciśnienia Metody pośrednie są: łatwiejsze do zastosowania, niewymagające sedacji, mniej stresujące dla pacjentów, prostsze technicznie. Polegają one na założeniu na kończynę lub ogon zwierzęcia nadmuchiwanego mankietu, który następnie napełnia się powietrzem do momentu uzyskania ciśnienia przewyższającego ciśnienie skurczowe. Powoduje to zaciśnięcie się tętnicy leżącej bezpośrednio pod rękawem. Następnie wraz ze stopniowym uchodzeniem powietrza z mankietu wykrywane są zmiany w wartościach ciśnienia. W zależności od techniki pomiaru otrzymywane są wartości: skurczowego, rozkurczowego, średniego ciśnienia krwi. Do metod pośredniego pomiaru ciśnienia krwi należą: Osłuchiwanie Technika ta – powszechnie stosowana u ludzi, u zwierząt jest dość trudna do przeprowadzenia… Z racji dostępności innych, łatwiejszych i czulszych sposobów – dość rzadko stosowana. Polega na umieszczeniu stetoskopu nad tętnicą tuż za mankietem i wysłuchiwaniu odgłosów towarzyszących spadkowi ciśnienia. Doppler ultradźwiękowy Metoda ta ocenia przepływ krwi jako zmianę w częstotliwości odbijanych dźwięków, związaną z ruchem przesuwających się krwinek czerwonych. Pomiar ten wykonywany jest zwykle na przedniej kończynie lub ogonie zwierzęcia, jednak można go również przeprowadzać na kończynach tylnych. Z reguły jednak spokojne koty najbardziej tolerują obecność zaciskającego się mankietu na przedniej łapie, a co za tym idzie – badanie jest łatwiejsze i szybsze. Pomimo, iż dzięki zastosowaniu tej techniki otrzymujemy jedynie wartość skurczową ciśnienia krwi, to jednak jest to metoda preferowana u kotów. Brak wartości rozkurczowego ciśnienia krwi w większości przypadków nie ma znaczenia klinicznego, a czułość metody dopplerowskiego przepływu krwi zapewnia dużą wartość diagnostyczną. Na poniższym wideo możesz zobaczyć jak mierzy się ciśnienie skurczowe za pomocą dopplera ultradźwiękowego Oscylometria Urządzenia wykorzystujące tę technikę wykrywają wahania ciśnienia, wynikające z uciśnięcia tętnicy przez mankiet. Do niedawna tradycyjne techniki oscylometryczne pomiaru ciśnienia u kotów były uważane za mniej wiarygodne i charakteryzowały się niską dokładnością, co wymuszało konieczność zwiększenia ilości pomiarów podczas jednego badania oraz uśrednianie otrzymanych wyników. Wprowadzenie najnowszych technik oscylometrii o wysokiej rozdzielczości pozwoliło zminimalizować wiele problemów związanych z tradycyjnymi metodami. Przy zastosowaniu oscylometrii otrzymujemy wartość ciśnienia skurczowego, rozkurczowego oraz wartość średnią. W przypadku tej metody mankiet zakłada się na nasadę ogona, ponieważ jest to miejsce najłatwiejsze do przeprowadzenia pomiaru i w najmniejszym stopniu generujące zafałszowania (chociażby ze względu na ruch zwierzęcia). U niektórych kotów – jeśli są one spokojne i niezbyt ruchliwe, możliwe jest umieszczenie rękawa na przedniej łapce, tuż poniżej łokcia. Metody fotopletyzmograficzne Urządzenie, które mierzy objętość krwi tętniczej poprzez osłabienie promieniowania podczerwonego. Jak wygląda wykonanie pomiaru ciśnienia krwi w gabinecie? Pomiar ciśnienia krwi z gabinecie Niezależnie od zastosowanej metody pomiaru niezbędne jest zapewnienie optymalnych warunków przeprowadzenia badania. Koty są pacjentami trudnymi, a żeby otrzymane wyniki miały wartość diagnostyczną, powinny być powtarzalne. Jest to nie lada wyzwanie w przypadku silnie zestresowanych, wyrywających się i mruczących pacjentów. Dlatego też olbrzymi nacisk kładzie się na zapewnienie najbardziej optymalnego środowiska wykonania pomiaru. Zminimalizowanie czynników zewnętrznych, wpływających na wyniki, takich jak hałas, pośpiech, zbyt duża ilość osób, obecność innych pacjentów (w tym psów!) zasadniczo zwiększa wiarygodność i dokładność otrzymanych wyników. W przypadku badania kocich pacjentów zalecane są następujące procedury: Zapewnienie spokojnego i cichego pomieszczenia (z dala od innych zwierząt), ostrych, nieprzyjemnych zapachów, z jak najmniejszą liczbą personelu towarzyszącego. Kociak może przebywać w swoim własnym transporterze, na swoim kocyku, często zachęcam właścicieli do wcześniejszego użycia feromonów kocich (Feliway). Ważna jest aklimatyzacja. Przed przystąpieniem do badania warto zachęcić kota do zapoznania się z otoczeniem. Pacjent powinien spędzić w gabinecie 10-15 minut zanim rozpocznie się badanie, powinien również mieć szansę zapoznać się z otoczeniem oraz osobami w nim przebywającymi. Jeśli jest zestresowany i boi się wyjść samodzielnie ze swojego legowiska, nie należy wyciągać go z niego na siłę. Jeśli podczas wizyty będą z pacjentem przeprowadzane jeszcze jakieś inne czynności (np. pomiar temperatury ciała, pobranie krwi do badań itp.), zawsze należy rozpocząć od pomiaru ciśnienia. Późniejsze manipulacje na pewno zdenerwują futrzaka, co odbije się na zawyżonych pomiarach ciśnienia krwi. Personel. Bagatelizowana, acz szalenie stresująca dla naszego podopiecznego jest obecność innych osób w gabinecie. Pomiaru powinna dokonywać osoba uczestnicząca w aklimatyzacji, a przy badaniu kojący wpływ na badanego pacjenta ma jego właściciel. Zbytnia ilość obcych dla kota osób jedynie zwiększy u niego stres. Poskromienie asertywnego pacjenta. Dopuszczalne jedynie delikatne przytrzymywanie, bez potęgowania dodatkowego strachu. Jeśli kociak podczas unieruchamiania coraz bardziej się wyrywa i staje się niespojony, należy na chwilę zaprzestać badania i powrócić do niego w momencie, gdy kocie emocje trochę opadną. Dobrym sposobem jest wykonanie badania u kota znajdującego się w transporterze. Ułożenie pacjenta. Idealnie by było, gdyby futrzak przez cały okres badania zachował tę samą pozycję ciała. Powinien on ułożyć się w wygodnej dla siebie pozycji i pozostawać w niej w miarę możliwości zrelaksowany. Nie powinno się wymuszać pozycji bocznej. Poruszanie się kota, kręcenie, trzepanie łapką (tak niektórzy pacjenci próbują zrzucić niewygodny mankiet) wydłuża niepotrzebnie badanie i zafałszowuje jego wyniki. Wybór mankietu i miejsca wykonania pomiaru. Prawidłowa szerokość mankietu wynosi 30-40% obwodu miejsca, na które jest on zakładany (najczęściej kończyna przednia, nasada ogona, czasem kończyna tylna). Pomiar ciśnienia krwi. Przed przystąpieniem do właściwego pomiaru warto kilka razy napompować mankiet, by przyzwyczaić kota do dziwnego uczucia ściskania łapki czy ogona. Następnie należy zarejestrować 5-7 powtarzalnych pomiarów, oddzielonych od siebie 30-sekundowymi przerwami (pierwszy pomiar zwykle jest odrzucany) oraz obliczyć z nich średnią arytmetyczną. Wyniki wraz z uwagami dotyczącymi otoczenia, rozmiaru mankietu i jego umiejscawiania oraz pozycji ciała zwierzęcia zapisuje się w specjalnych formularzach. Jak wspomniałam wcześniej, optymalne ciśnienie u zdrowego kota wynosi 120/80 mmHg. Przy zastosowaniu metody oscylacyjnej wartość ta waha się od 123-125/86-88 mmHg, a w przypadku metody dopplerowskiej maksymalne ciśnienie skurczowe wynosi 118-120 mmHg. Jednakże w związku z silnym stresem u kotów, w rzeczywistości – w warunkach gabinetowych – te wartości mogą być dużo wyższe, dochodząc nawet do 160-170/100 mmHg. Zdarza się, że u bardzo pobudzonych zdrowych kotów ciśnienie osiąga wartość 180/120 mmHg. Co to jest nadciśnienie u kota? Kiedy więc mamy do czynienia z nadciśnieniem u kotów? Gdy ciśnienie skurczowe przekracza 190 mmHg, a rozkurczowe 120 mmHg. U pacjentów z tzw. „szarej strefy”, u których uzyskuje się pomiary rzędu 160-190/100-120 mmHg można dopatrywać się podwyższonego ciśnienia, jeśli występują u nich objawy towarzyszące. W razie wątpliwości należy wykonać kontrolny pomiar ciśnienia po 7-14 dniach od wizyty. Nadciśnienie tętnicze u kotów Nadciśnienie tętnicze wynika ze zwiększonej pojemności minutowej serca i /lub zwiększonego oporu naczyniowego. Co to oznacza? Że objętość krwi wypompowywana przez serce w ciągu jednej minuty i/lub opór stawiany krążącej krwi przez ściany naczyń są większe, niż w warunkach fizjologicznych. Stawia to serce przed koniecznością generowania większej pracy, a także uruchamia pewne mechanizmy kompensacyjne, mające na celu ograniczenie szkodliwych skutków takiego stanu. Wysokie ciśnienie najczęściej stwierdzane jest u kotów w starszym wieku (około 10-15 lat) oraz u pacjentów cierpiących na przewlekłą niewydolność nerek lub nadczynność tarczycy. Z reguły pojawia się wtórnie do pierwotnej choroby. O nadciśnieniu u kotów mówimy więc, gdy pomiary ciśnienia krwi pokazują stałe podniesienie wartości ciśnienia skurczowego powyżej normy fizjologicznej. Zdarza się, że u zupełnie zdrowych kotów ciśnienie osiąga wartości przekraczające wartości fizjologiczne, zwłaszcza u tych starszych pacjentów. Jednak nie wyjaśniono jak dotąd, dlaczego tak się dzieje… Faktem jest, że nadciśnienie tętnicze u kotów może być zarówno przyczyną, jak i skutkiem powstawania wielu stanów chorobowych. Nierozpoznane na czas może znacznie ograniczyć efektywność leczenia choroby podstawowej oraz doprowadzić do nieodwracalnych zmian narządowych. Najczęstsze przyczyny nadciśnienia u kotów Nadciśnienie pierwotne (czyli takie bez uchwytnej przyczyny) u kotów występuje rzadko. U zdecydowanej większości pacjentów towarzyszy ono chorobie podstawowej, która predysponuje do takiego stanu. Najczęściej jest to: Nadczynność tarczycy. Jedna z najczęstszych przyczyn powstawania stanów nadciśnieniowych u kotów (aż około 87% przypadków). W jej przebiegu dochodzi do wzrostu kurczliwości mięśnia sercowego i zwiększenia pojemności wyrzutowej serca, a co za tym idzie – zwiększenia ciśnienia tętniczego. Niewydolność nerek. Druga (co do częstości) przyczyna nadciśnienia u kotów, występująca u 61% pacjentów. Jednym z ważniejszych mechanizmów wywołujących stan nadciśnienia jest wzrost oporu naczyniowego, będący skutkiem zmian kompensacyjnych, zachodzących w nerkach (zwężenie naczyń krwionośnych, retencja wody i sodu). Nadczynność kory nadnerczy. U kotów relatywnie rzadziej spotykana niż u psów. Na skutek nadmiernego wydzielania glikokortykosteroidów dochodzi do zwiększonego wydzielania katecholamin, a to z kolei uruchamia kaskadę hormonalną. W efekcie dochodzi do rozwoju nadciśnienia. Inne jednostki chorobowe, w przebiegu których dochodzi do zwiększenia ciśnienia tętniczego krwi u kotów to: cukrzyca, akromegalia, guz chromochłonny. Jak widać, wysokie ciśnienie tętnicze u kota nie jest zwykle stanem, które pojawia się „znikąd”. U niewielkiego procenta naszych kocich pacjentów rzeczywiście ma charakter idiopatyczny i po wykluczeniu ewentualnych chorób ogólnoustrojowych stwierdza się jego pierwotne tło. U większości kotów z reguły jednak nadciśnienie towarzyszy innym chorobom. Niezmiernie istotne jest, by w przypadku zdiagnozowania jakiejkolwiek z powyższych chorób, wykonać badanie tętniczego ciśnienia krwi i odpowiednio wspomóc terapię podstawową. To przyczyni się nie tylko do lepszych efektów leczenia, polepszenia samopoczucia kota, ale i zminimalizuje ryzyko rozwinięcia się groźnych powikłań narządowych. Konsekwencje kliniczne i objawy nadciśnienia u kota Apatia i szybkie męczenie się mogą wskazywać na nadciśnienie u kota” src=”https://cowsierscipiszczy. Pl/wp-content/uploads/2017/02/nadcisnienie-kota-objawy. Jpg” alt=”apatia i szybkie męczenie się mogą wskazywać na nadciśnienie u kota” width=”800″ height=”566″ data-wp-pid=”3689″ /> apatia i szybkie męczenie się mogą wskazywać na nadciśnienie u kota Postępująca przewlekła choroba nerek Wiemy już, że w przebiegu niewydolności nerek często dochodzi do nadciśnienia. Jednakże może być także odwrotnie. Na skutek permanentnego podwyższenia ciśnienia skurczowego powyżej 160 mmHg dochodzi do uszkodzenia kłębuszków nerkowych oraz zmniejszenia liczby czynnych nefronów. W moczu pojawia się białko, a we krwi wzrasta poziom mocznika oraz kreatyniny. Klinicznie kot pokazuje objawy zwiększonego pragnienia oraz wielomoczu. Na skutek podwyższenia parametrów nerkowych u kota dochodzi do spadku apetytu, czemu towarzyszy apatia. Mogą pojawić się wymioty u kota. Powikłania w układzie sercowo-naczyniowym. W przebiegu utrwalonego nadciśnienia dochodzi do kompensacyjnego przerostu mięśnia lewej komory. Serce próbuje zaadaptować się do warunków zwiększonego ciśnienia, ulegając hipertrofii, co jednak skutkuje: zmniejszeniem objętości wyrzutowej, możliwymi zaburzeniami rytmu serca, spadkiem wydolności serca. Właściciel obserwuje u swojego kota: apatię, spadek apetytu, męczliwość, może pojawić się duszność lub inne objawy niewydolności serca. Retinopatie Jeden z najwcześniej stwierdzanych objawów nadciśnienia i najczęstszy w związku z tym motyw konsultacji. Przewlekłe nadciśnienie może doprowadzić do uszkodzenia oczu – widoczne mogą być: wylewy krwi do siatkówki, ciała szklistego albo komory przedniej oka, odklejenie i zanik siatkówki, obrzęk siatkówki, zapalenie okolic naczyń krwionośnych, poskręcanie naczyń siatkówki, jaskra. Najczęściej obserwowanym przez właściciela objawem jest nagła utrata wzroku (związana z wylewem krwi do siatkówki i jej odklejeniem). Powikłania neurologiczne Gdy mechanizmy autoregulacyjne organizmu nie są w stanie sprostać skutkom przewlekle podwyższonego ciśnienia krwi, może dojść do krwotoku naczyniowo-mózgowego lub obrzęku mózgu. W takich sytuacjach pojawiają się objawy neurologiczne, jak: skręt głowy, depresja, drgawki, napieranie głową na przeszkody itp. Objawy takie pojawiają się najczęściej u kotów z ciśnieniem skurczowym przewyższającym 300 mmHg. Długotrwałe nadciśnienie wpływa na stan naczyń krwionośnych, i o ile te większe – duże i grube tętnice – jeszcze sobie z nim jakoś „radzą”, o tyle te najdrobniejsze – naczynia włosowate – ulegają zniszczeniu. Dlatego właśnie zmiany najczęściej dotyczą narządów zaopatrywanych przez obfitą sieć naczyń włosowatych: nerki, oczy, mózg. Wskazania do badania ciśnienia u kotów Nadciśnienie tętnicze u kotów oraz wszelkie sytuacje kliniczne, które mu towarzyszą stanowią pewnego rodzaju błędne koło patofizjologiczne. Zaistnienie jednego z tych stanów może prowadzić do pojawienia się kolejnego, co w efekcie skutkuje poważnymi zmianami narządowymi i/lub układowymi. Dlatego pomiar ciśnienia krwi powinien być standardową i szeroko dostępną metodą diagnostyczną, znajdującą zastosowanie zwłaszcza u pacjentów predysponowanych do pojawienia się nadciśnienia. Kiedy zalecam wykonanie pomiaru ciśnienia krwi u kota? Kiedy warto wykonać pomiar ciśnienia krwi u kota? Z całą pewnością najlepiej jest zdiagnozować nadciśnienie, zanim jeszcze pojawią się objawy ogólnoustrojowe, czyli kontrolne pomiary ciśnienia krwi przeprowadzać u kotów z grupy ryzyka: U wszystkich pacjentów z chorobami ogólnoustrojowymi, takimi jak: niewydolność nerek, nadczynność tarczycy, nadczynność kory nadnerczy, guz chromochłonny, cukrzyca, choroby serca, choroby oczu: silne osłabienie widzenia, krwotok do przedniej komory oka, odklejenie siatkówki, jaskra. U kotów starszych (powyżej 10-go roku życia). U kotów otyłych. Rutynowe badanie ciśnienia krwi powinno być również przeprowadzane u pacjentów, u których stwierdza się następujące objawy kliniczne: objawy neurologiczne: drgawki, dreszcze, zawroty, dezorientacja, oczopląs, kręcenie w kółko, napieranie głową na przeszkody, silne osłabienie, znaczny spadek aktywności kociaka, krwawienie z nosa, mocno zaczerwienione i gorące uszy (bez uchwytnej przyczyny), wylewy krwawe, krwawienia, krew w moczu, pękanie naczyń i wylewy krwi do oka, nienaturalne podniecenie, wydawanie dziwnych odgłosów, świadczących o pobudzeniu, duszności, szybkie męczenie się. Wskazaniem do pomiaru ciśnienia krwi są także wszelkie zabiegi chirurgiczne wykonywane w znieczuleniu. Monitoring polega na okresowym (co kilka minut) pomiarze ciśnienia i zapisywaniu otrzymanych wartości. Monitoring ciśnienia krwi u kota Zawsze po stwierdzeniu nadciśnienia u kotów należy dążyć do ustalenia przyczyny jego występowania. Jeśli jest to choroba ogólnoustrojowa, leczenie nadciśnienia u kota powinno przebiegać dwutorowo: Terapia choroby podstawowej (np. nadczynności tarczycy). Leczenie nadciśnienia. Należy regularnie kontrolować ciśnienie krwi, ponieważ często po okiełznaniu choroby wywołującej, ciśnienie normalizuje się. W przypadku niemożności zidentyfikowania przyczyny nadciśnienia, wprowadza się terapię objawową. Kiedy leczyć nadciśnienie u kota? U każdego kota ciśnieniem skurczowym > 200 mmHg lub rozkurczowym > 120 mmHg, niezależnie od objawów klinicznych. U kotów z ciśnieniem krwi przekraczającym 160/100 mmHg, u których występują nieprawidłowości (np. zmiany w siatkówce, przewlekła choroba nerek), które mogą być wywołane lub nasilane przez utrzymujące się nadciśnienie tętnicze. Kontrowersje nadal dotyczą tzw. szarej strefy – czyli koty, u których ciśnienie jest umiarkowanie podwyższone (> 160/100 mmHg), ale nie występują objawy kliniczne związane z nadciśnieniem ogólnoustrojowym. Niektórzy lekarze wprowadzają wtedy leczenie, inni jeszcze nie. Koty bez objawów klinicznych i delikatnie podwyższonym ciśnieniem (120-160/80-100 mmHg) nie wymagają leczenia. Nadciśnienie u kota leki Farmakologiczne leczenie nadciśnienia u kota Zasadniczym celem leczenia farmakologicznego jest zminimalizowanie ryzyka komplikacji narządowych, ograniczenie szkodliwego wpływu mechanizmów adaptacyjnych i – w miarę możliwości – wycofanie zmian zaistniałych wskutek działania nadciśnienia. U kotów stosowane są następujące grupy leków: Inhibitory konwertazy angiotensyny (benazepryl, enalapryl). Powodują rozszerzenie naczyń obwodowych oraz wzrost wydalania sodu i wody z organizmu, zmniejszając w ten sposób opór obwodowy. Antagoniści wapnia (amlodypina) – powodują obniżenie całkowitego oporu obwodowego, a amlodypina jest skuteczna jako pojedynczy lek u kotów. Jest ona lekiem z wyboru stosowanym u kotów (z dodatkiem benazeprilu, jeśłi występuje choroba nerek). Beta-blokery (atenolol). Nasilają działanie obniżające ciśnienie, poprzez zmniejszenie pojemności minutowej serca oraz uwalnianie reniny. Stosowanie atenololu jest wskazane w nadczynności tarczycy u kotów oraz w nadciśnieniu pochodzenia nerkowego. Antagoniści aldosteronu (spironolakton) – lek moczopędny oszczędzający potas. Alfa-blokery (prazosyna) – stosowane w celu rozszerzenia naczyń obwodowych. Diuretyki tiazydowe (hydrochlorotiazyd) – zmniejszają objętość minutową serca oraz opór naczyniowy. Często podawane jako leki pierwszego rzutu u ludzi, natomiast u zwierząt mogą powodować poważne obniżenie stężenia potasu w surowicy. Diuretyki pętlowe (furosemid) – leki moczopędne, przeciwdziałają zatrzymywaniu wody i sodu w organizmie. Furosemid zalecany jest u pacjentów z upośledzoną czynnością nerek. Leczenie nadciśnienia u kota nie należy do najłatwiejszych. Czasami odpowiedni efekt uzyskuje się dopiero po ustaleniu optymalnej dawki, czy wprowadzeniu nowych leków. Nadciśnienie związane z chorobą nerek często wymaga dożywotniego podawania medykamentów, z kolei to występujące przy nadczynności tarczycy lub nadczynności kory nadnerczy może ustąpić w ciągu 1-3 miesięcy przy skutecznym leczeniu przyczynowym. Należy pamiętać o skutkach ubocznych podawania leków, zwłaszcza moczopędnych. Możliwe jest odwodnienie, spadek ciśnienia krwi poniżej norm fizjologicznych, a także pogłębienie mocznicy. W przypadku długotrwałego podawania diuretyków pętlowych może wystąpić hypokaliemia (spadek poziomu potasu), dlatego też u wszystkich kotów z przewlekłą choroba nerek należy regularnie kontrolować stężenie potasu i kreatyniny w surowicy. Odpowiedni dobór leków i staranne opracowanie dawek zwykle zapewniają osiągnięcia ciśnienia skurczowego do 180/120 mmHg. Tacy pacjenci powinni być często i skrupulatnie monitorowani, a leczenie przeciwnadciśnieniowe zwykle stosuje się już do końca życia pacjenta. Podsumowanie Wysokie ciśnienie u kota może być objawem poważnej choroby Nadciśnienie tętnicze jest dość częstym problemem klinicznym, stwierdzanym zwłaszcza u kotów starszych, jednak często jeszcze bagatelizowanym. Znajomość objawów towarzyszących nadciśnieniu, jego szybkie zdiagnozowanie i wprowadzenie odpowiedniego leczenia nie tylko znacznie poprawia terapię choroby pierwotnej, ale także zmniejsza ryzyko powikłań narządowych. Mam nadzieję, że po przeczytaniu tego artykułu wiesz już jak zmierzyć ciśnienie u kota, jakie są najczęstsze przyczyny nadciśnienia tętniczego u kotów i jak leczy się nadciśnienie. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej na temat objawów, profilaktyki i karmy dla kotów z nadciśnieniem opublikuj teraz pytanie pod artykułem – odpowiem tak szybko jak to możliwe.

Twój kot zaczął się dziwnie zachowywać? Stracił apetyt i schudł? Mogą to być oznaki choroby. Nie należy bagatelizować sygnałów, choć mogą wydawać się niewinne. Koty bardzo długo nie dają po sobie znać, że coś im dolega. Nie powiedzą Ci tego. Co więc robić? Jak im pomóc? Jakie są najczęstsze choroby kotów i czy choroby kociąt są inne od chorób dorosłych osobników? Jeśli szukasz więcej porad i informacji, sprawdź także zebrane w tym miejscu artykuły o kotach. Na co chorują koty? Najczęstsze choroby kotów Kocie choroby są różne. Niektóre kwalifikuje się jako choroby kociąt, bo mają zmniejszoną odporność i często na to chorują, ale te choroby przytrafiają się też starszym osobnikom. Jakie jednak są najczęstsze, jak rozpoznać chorobę i jak leczyć? Powszechne choroby kotów Kocia choroba Jak rozpoznać chorobę u kota? Jak leczyć chorego kota? Cukrzyca Odwodnienie. Częste oddawanie moczu. Brak apetytu. Jeżeli jest to lżejszy przypadek cukrzycy, stosuje się doustne leki przeciwcukrzycowe. Gdy jest to cięższy przypadek, trzeba wyrównywać stężenie poziomu glukozy we krwi przez podawanie insuliny. Ważna jest dieta – karma powinna być mokra, nie sucha, a do tego powinna mieć niską zawartość węglowodanów, a dużą białka. Niewydolność nerek Wymioty. Częste oddawanie moczu. Zmniejszony apetyt. Utrata wagi. Leczenie będzie zależało od stadium choroby. Przeważnie widać objawy, gdy nerki są zniszczone w 75%, niestety wtedy już jest za późno na ratunek. Jeżeli jednak odkryje się chorobę na czas, trzeba zadbać o to, aby kot był nawodniony i jadł, a jego pokarm był o obniżonym poziomem białka i fosforu. Choroby układu moczowego Miauczenie podczas załatwiania się. Wręcz nadmierne wylizywanie miejsca pod ogonem. Bardzo częste oddawanie moczu z różnym skutkiem. Załatwianie się poza kuwetą. Infekcja pęcherza i dróg moczowych często jest przyczyną obecności kryształów, które tworzą kamienie, ale mogą też być spowodowane bakteriami i wirusami. Będzie trzeba wprowadzić odpowiednią dietę, a także upewnić się, że kot pije dużo wody. Ważne będą również: środki przeciwbólowe i przeciwzapalne oraz antybiotyki. Panleukopenia / kocia parwowiroza / koci tyfus / nosówka kotów / zakaźne zapalenie jelit / agranulocytoza Wymioty i biegunka (możliwe, że z krwią). Odwodnienie. Apatia. Osłabienie. W przypadku tej choroby stosuje się przede wszystkim antybiotyki. Ważne jest również nawodnienie i wzmocnienie kota (drogą dożylną wprowadzenie elektrolitów i glukozy), podanie witaminy z grupy B i witaminę C oraz środki przeciwbólowe i przeciwwymiotne. Koci katar Kichanie. Wydzielina z oczu. Katar (wodnisty lub gęsty). Zmniejszony apetyt. Jest to zapalenie górnych dróg oddechowych, wywołane przez herpeswirusa i kaliciwirusa. Jeżeli choroba jeszcze się nie rozwinęła, przeważnie wystarczają leki przeciwzapalne, krople do oczu oraz leki na wzmocnienie odporności. Polecane akcesoria dla kotów - sprawdź je! U kotów domowych łatwiej zauważyć początki choroby, chociażby dlatego, że zwierzak załatwia się w domu. Jeżeli dostrzeżesz krew w kuwecie, będzie to dowód na to, że Twojemu zwierzakowi coś się przytrafiło. Może być to w miarę niegroźne po przypadkowe spożycie toksyn, poważne choroby układu pokarmowego (zapalenie żołądka i jelit), alergie czy nawet nowotwór. Warto zebrać próbki i udać się z nimi i kotem do kliniki weterynaryjnej. Należy również zwracać uwagę na zęby kota. Jeżeli na płytce nazębnej nagromadzi się kamień (złogi bakteryjne), może dojść do zapalenia dziąseł i zębów. Zignorowanie tego może doprowadzić nawet do uszkodzenia narządów wewnętrznych kota. Sprawdź także ten artykuł o tabletkach na odrobaczenie dla kota. Najpopularniejsze choroby u kota, sposoby na ich rozpoznanie oraz objawy i leczenie Choroby neurologiczne, nieuleczalne, wirusowe i śmiertelne Choroby neurologiczne u kota to najczęściej powikłania po innych chorobach (np. kociej białaczki). Padaczka, porażenia mózgu, zapalenia opon mózgowych, niedowład kończyn – powody ich występowania mogą być różne. Mogą być spowodowane wadą genetyczną, przebytą chorobą (np. ostra robaczyca), ale także w wyniku urazów mechanicznych – czy to w wyniku pogryzienia przez inne zwierzę, czy przez człowieka. Jednak takie koty dalej mogą żyć, jeżeli zapewni się im odpowiednią opiekę. A jak to jest z chorobami zakaźnymi? Nie każda jest śmiertelna, ale są cztery, które są zakaźne, a jednocześnie nieuleczalne. Te choroby u kota to FeLV, FIP i FIV oraz wścieklizna. Choroby kotów Choroby śmiertelne Objawy choroby u kota Diagnoza, leczenie Białaczka kotów (FeLV) Częste biegunki. Utrata apetytu, spadek wagi. Nieustępująca gorączka. Zapalenie dziąseł. Choroby skóry. Zapalenie dolnych dróg moczowych. Objawy neurologiczne. Apatia. Koty mogą być bezobjawowymi nosicielami tej choroby. Wirusowa białaczka kotów wywołuje proces nowotworowy. Może też prowadzić do zaburzenia krzepliwości krwi lub układu rozrodczego, zapalenia nerek lub stawów, a także chorób układu nerwowego. Leczenie ma na celu poprawę samopoczucia koty – trzeba szybko reagować na infekcje. Stosuje się leki wspomagające, leki łagodzące objawy infekcji (przeciwwymiotne, przeciwbólowe), leki wspomagające odporność. Taki kot przeważnie żyje jeszcze 2-3 lata. Zakaźne zapalenie otrzewnej kotów (FIP) Nawracająca gorączka. Spadek apetytu, chudnięcie, słabnięcie. Matowa sierść. Bladość błon śluzowych. Jest to choroba wyniszczająca koty, wywoływana przez zmutowanego koronawirusa (FeCV). Po zdiagnozowaniu choroby stosuje się próby leczenie farmakologicznego i upuszczanie płynu z jam ciała – co przynosi tylko chwilową ulgę. Rokowania przeżycia kota to kilka tygodniu do kilku miesięcy. Jak uchronić? Niestety, jak dotąd nie wynaleziono skutecznej szczepionki na FIP. Można jedynie ograniczyć możliwość zarażenia. Wirus nabytego niedoboru immunologicznego (FIV) Wtórne infekcje. Anemia. Podwyższona temperatura. Powiększone węzły chłonne. Ospałość. Problemy z jedzeniem (z zębami i dziąsłami). Spadek wagi. Wymioty. Biegunka. Infekcje dróg oddechowych. Faza ostatnia choroby to niewydolność nerek, wątroby lub serca, wycieńczenie organizmu. Jest to kocia odmiana ludzkiego HIV. Jest nieuleczalna, ale można leczyć jej powikłania (infekcje) spowodowane brakiem odporności. Należy się jednak wystrzegać sterydów (przyśpieszają rozwój). Średnia życia takiego kota to od 2 do 5 lat. Podobnie jak inne, ta kocia choroba również wymaga stałych wizyty u weterynarza, ale też więcej szczepień oraz dobrej diety i suplementów wzmacniających układ immunologiczny. Wścieklizna Zwiększona agresja lub uległość. Problemy z przełykaniem. Zapalenia mózgu, zaburzenia neurologiczne. Uporczywe miauczenie. Kąsanie innych zwierząt. Nienaturalny lęk. Wysoce zaraźliwa choroba, która jest również niebezpieczna dla ludzi. Zwierzę umiera do tygodnia od wystąpienia pierwszych objawów. Czy u kotów domowych istnieje mniejsze ryzyko zachorowania na FIP, FIV i FeLV? Te choroby kotów są bardziej popularne u kotów wychodzących. Wirus FIV i FeLV przenosi się przez płyny ustrojowe – głównie przez ślinę i ranę po ugryzieniu. Podobnie wścieklizna. Koty na dworze częściej walczą o dominację, zwłaszcza kocury, dlatego to wśród nich jest największe ryzyko zachorowania. FIP najczęściej przytrafia się u małych kotów, które zostają zarażone wirusem przez bezpośrednio kontakt z chorą matką – do zakażenia dochodzi przez drogę oddechową albo pokarmową. Kocie choroby, czyli na co zwracać uwagę? Objawy choroby u kota Istnieje szereg innych chorób, na które może zachorować kot. Każdy organizm jest inny. Niektóre koty będą bardziej odporne, inne mniej. Będą takie, które mięso kurczaka będzie uczulać, ale są przecież koty, które nie mają alergii pokarmowych. Jak jednak dostrzec, że coś jest nie tak? Chory kot wcale nie musi pokazywać po sobie, że coś mu dolega. Wręcz przez bardzo długi czas może nie dawać żadnych sygnałów, a potem jest już za późno na ratunek, bo choroba za bardzo się rozprzestrzeniła. Dlatego ważne jest, aby obserwować swojego pupila i chodzić z nim na regularne wizyty do weterynarza. Badanie krwi nie jest drogie, a właściciel może się upewnić, czy z jego zwierzątkiem jest wszystko w porządku. Choroby kotów oraz wskazówki, jak rozpoznawać popularne choroby u kotów Na co zwracać uwagę? Biegunka, wymioty, gorączka – takie objawy powinny zaalarmować właściciela kota. Owszem, jeżeli w wymiotach znajdują się wyłącznie zbite kulki sierści, nie musi to oznaczać, że kot jest chory. Jednak, jeśli kot zwymiotuje raz, drugi i trzeci, a będzie to miało miejsce po każdym posiłku, to znak, że coś się dzieje. Im szybciej kot zostanie przebadany, tym lepiej. Chory kot – jak ustrzec przed chorobą? Choroby u kota mogą być na podłożu genetycznym, na co właściciel nie ma wpływu. Jeżeli znalazł kota chorego na białaczkę, również nic z tym nie zrobi. Może jednak ustrzec go przed innymi schorzeniami. Jak? Przede wszystkim nie wolno dopuszczać chorych kotów do tych zdrowych. O zarażenie się nie jest trudno. U małych kotów, zwłaszcza tych pomiędzy 6 tygodniem a 4 miesiącem życia, jest szczególne ryzyko zarażenia się, ponieważ znika odporność bierna przekazana kociakom przez matkę. Również starsze osobniki mają obniżoną odporność i łatwiej mogą się zarazić. Kastracja kota eliminuję możliwość zachorowania kota na nowotwór – u kotek macicy, u kocura jąder. Zabieg ten polega nie tylko na permanentnym pozbawieniu kota możliwości rozmnażania się, ale również zapobiega przed poważnymi chorobami. Choć kastracja kota musi być wykonana pod narkozą, na ogół nie jest to zabieg ryzykowny. Uprzednio trzeba kotka zbadać, aby potwierdzić, że nie ma problemów z sercem ani innych dolegliwości. Komplikacje i zgony w trakcie zabiegu zdarzają się rzadko. Nie tylko wirusowe choroby są śmiertelne, ponieważ cukrzyca czy niewydolność nerek również. Wszystko zależy od organizmu kota, stadium zdiagnozowanej choroby i późniejszego leczenia. Dlatego najważniejsze są regularne wizyty u weterynarza w celu przebadania krwi, kału i moczu pupila, a także ogólnego stanu uzębienia i futra. W badaniach wyjdzie, czy kot jest nosicielem pasożytów, czy ma cukrzyce lub chory pęcherz. W razie niejasności lekarz zleci kolejne badania. Czy ten artykuł był dla Ciebie pomocny? Dla 97,1% czytelników artykuł okazał się być pomocny

Spis treści:1. Na jakie objawy zwracać uwagę?2. Choroby nerek i dróg moczowych3. Choroby endokrynologiczne4. Choroby zakaźne kotów5. Koci katar6. Panleukopenia7. Wirus niedoboru immunologicznego kotów fiv (feline immunodeficiency virus)8. Białaczka kotów – felv (feline leukaemia virus)9. Zakaźne zapalenie otrzewnej kotów – fip (feline infectious peritonitis)10. Wścieklizna11. Choroby pasożytnicze12. Inne dolegliwości13. Kardiomiopatia przerostowa (hcm – hypertrophic cardiomyopathy)14. Choroby jamy ustnej15. Profilaktyka chorób16. Kastracja17. Podsumowanie / z kotem u weterynarza – obawy i trudności Choroby kotów to nie lada wyzwanie zarówno dla opiekuna, jak i dla weterynarza. Ich przebieg jest zdecydowanie odmienny i bardziej podstępny niż u innych gatunków zwierząt. Biorąc pod uwagę dwa najpopularniejsze gatunki zwierząt domowych, często swoim klientom tłumaczę, że kot a pies to dwa zupełnie różne światy. Kot to mistrz kamuflażu, czyli ukrywania problemów. Na konferencjach naukowych nieraz słyszymy: „kot robi wszystko, żeby nie pokazać, na co jest chory”. Innymi słowy: maskuje objawy. Kot z objawami takimi jak wymioty czy zaawansowana kulawizna, ma już rozwiniętą w pełni chorobę. Nierzadko okazuje się, że cierpi na nią od dobrych kilku miesięcy. Wyłapanie pierwszych symptomów nie jest proste. W porównaniu z opiekunami psów opiekunowie kotów mają po prostu trudniej. Z psami obowiązkowo trzeba wyjść kilka razy w ciągu dnia na spacer, co jest idealnym momentem na obserwację i kontrolę pupila. Gdy zaczyna go uwierać w brzuchu, stoi i piszczy pod drzwiami, a gdy jedzenie nie znika w sekundę z miski też już wiemy, że pies ma jakiś problem. Niektóre koty mają kuwetę sprzątaną co kilka dni, a nawet (o zgrozo!) raz w tygodniu. Oddawanie nieprawidłowego stolca może być po prostu niezauważone zawczasu. To, że nasypana do miski karma nie znika, często jest tłumaczone tym, że pupil „znowu wybrzydza”. Myślę, że kolejne przykłady nasuwają się już same: „przecież on śpi cały dzień, dopiero wczoraj, jak nie poszedłem do pracy, zobaczyłem, że kuleje / ma łysy brzuch / siedzi długo w kuwecie i próbuje się wysiusiać, ale jakoś mu nie wychodzi”. Uczulam wszystkich opiekunów zwierząt, by zachowali czujność, a w przypadku opiekunów kotów powinna ona być szczególna. Jeśli kot regularnie wymiotuje, np. raz na tydzień, ale według opiekuna poza tym czuje się dobrze, to nie znaczy, że rzeczywiście wszystko jest w porządku. Jest to typowy przykład, gdy opiekun, zgodnie z utartym powiedzonkiem „wymiotować, jak kot”, myśli, że taka jest po prostu kocia natura. Nic bardziej mylnego. Na jakie objawy zwracać uwagę? Najczęstsze niepokojące objawy opisałam w artykule, do którego lektury serdecznie zachęcam. To podstawowa lista symptomów, o których należy pamiętać. Wszelkie grymaszenie przy misce, przesiadywanie w kuwecie, głośne pomiaukiwanie, nadmierne lizanie, brak codziennej toalety czy po prostu dziwne, odmienne niż zazwyczaj zachowanie kota powinny być sprawdzone przez lekarza weterynarii. Jak już wspomniałam, czujność opiekuna jest tu niezwykle ważna – im szybciej wykryjemy chorobę, tym lepsze są rokowania. Co więcej, kot, który nie je przez całą dobę, ma biegunkę czy wymioty trwające kilkanaście godzin, wymaga już nawodnienia dożylnego. Nie czekajmy, nie zwlekajmy i nie róbmy zwierzakowi przymusowej głodówki. Diagnostyka chorób u kotów bywa niekiedy trudna. Kotowate maskują objawy, często symptomy są u nich bardzo nietypowe, przez co trudno je przypisać konkretnej jednostce chorobowej. Co więcej, naprawdę rzadko kiedy powodem ich gorszego samopoczucia jest tylko jedna choroba. Często jest to mieszanka kilku wirusów czy kilku przypadłości, w tym także endokrynologicznych i psychogennych. Badania krwi oraz badania obrazowe to absolutna podstawa, by dociec przyczyn choroby. Koty jako gatunek mają większe predyspozycje do pewnych jednostek chorobowych. Te najważniejsze chciałabym pokrótce opisać. Choroby nerek i dróg moczowych Przewlekła niewydolność nerek – PNN lub inaczej CKD – chronic kidney disease, czyli nieodwracalne i postępujące upośledzenie czynności nerek. Choroba ta to także po części wyrok dla samego kota. Z PNN już nigdy go nie wyleczymy, a rokowanie zależy od tego, w jakim stadium choroby zostanie zdiagnozowany. Jeśli schorzenie jest wcześnie wykryte, a opiekun współpracujący i czujny, to kot może pożyć w szczęściu i przede wszystkim bez bólu oraz dyskomfortu przez kolejne lata. Przykrym faktem jest, że większość kotów powyżej 15. roku życia ma na pewno w jakimś stopniu niewydolne czynnościowo nerki. Dlatego tak ważne są kontrolne badania krwi od około 7. roku życia kota. Choroba ta dotyczy przede wszystkim kotów w wieku średnim i starszym, a szybkość jej postępu jest cechą bardzo indywidualną. Pierwsze objawy PNN to wymioty, zapalenie jamy ustnej, apatia, gorsza jakość okrywy włosowej, niekiedy zwiększone pragnienie i oddawanie moczu oraz zmniejszony apetyt. Zespół FLUTD (feline lower urinary track disease), znany często w Polsce jako SUK, czyli syndrom urologiczny kotów. Choroba ta dotyczy pęcherza moczowego, najczęściej związana jest z jego zapaleniem bądź z zapaleniem samej cewki. Dotyka przede wszystkim kastrowanych samców i tu predyspozycje nie zależą od wieku. Jest to choroba dość często diagnozowana, szacuje się, że nawet 10% kotów cierpi na tę przypadłość. Jedno jest pewne: ma ona wiele twarzy i coraz częściej mówi się o problemie natury psychicznej i behawioralnej. Dlatego też coraz częściej chorobę tę określa się skrótem FIC, czyli feline idiopatic cystitis – idiopatyczne zapalenie pęcherza moczowego, a więc powstające w sposób niejasny, niemające znanego podłoża, które można jednoznacznie określić. Diagnostyka samej przypadłości może sprawiać kłopot i najczęściej chorobę stwierdza się przy nawracających mimo stosowanego leczenia zapaleniach dróg moczowych czy niedrożności cewki. Tak więc wokalizacja z kuwety, częstomocz, ślady krwi w moczu, brak oddawania moczu mimo prób lub oddawanie moczu poza kuwetą – te wszystkie niepokojące objawy powinny być konsultowane z lekarzem weterynarii. Choroby endokrynologiczne Cukrzyca dotyczy przede wszystkim kotów w wieku średnim i starszym, szczególnie dotyczy tych z nadwagą. Najczęstsze objawy to spore pragnienie i częste oddawanie moczu w kuwecie. Bywa, że opiekun przychodzi do mnie w celu ustalenia, dlaczego tak często musi sprzątać kuwetę. Do postawienia diagnozy konieczna jest kontrola nie tylko glukozy, ale przede wszystkim fruktozaminy w surowicy krwi. Pamiętajmy, że poziom glukozy u kotów może rosnąć pod wpływem stresu. Najczęstszy typ cukrzycy u kotów to typ 2. W celu jej ustabilizowania stosuje się odpowiednią dietę oraz podaje się insulinę o określonej porze i we właściwej dawce. Ważny jest także monitoring poziomu glukozy we krwi, dlatego też wykonuje się tak zwane krzywe cukrowe, w tym monitorowanie poziomu glukozy 24 godziny na dobę za pomocą specjalnie wszczepionych czujników. Nadczynność tarczycy, czyli nadmierne wydzielanie hormonów gruczołu tarczowego. Predyspozycje do niej mają koty starsze. Najczęstsze objawy to łapczywy apetyt, a przy tym: chudnięcie, pobudzenie, nadaktywność, zwiększone tętno i podwyższone ciśnienie skurczowe krwi. Ale nie zawsze, tu nie ma reguł. U kotów w średnim i starszym wieku niezwykle istotne są kontrolne badania poziomu hormonów fT4 i T4, TSH we krwi oraz kontrola nerek i ciśnienia skurczowego krwi. Niestety chorobą dość często powiązaną z nadczynnością tarczycy jest przewlekła niewydolność nerek. Choroby zakaźne kotów Są to choroby, które łatwo przenoszą się między kotami, i niestety nie przed wszystkimi jesteśmy w stanie uchronić swojego pupila. Również i w tym przypadku bywa, że medycyna jest bezsilna, i mimo wielu lat badań na niektóre kocie choroby nadal nie mamy leków czy skutecznych szczepionek. Co więcej, po przechorowaniu niektórych chorób kot będzie nosicielem patogenu do końca życia, a choroba i jej objawy mogą powracać. Koci katar Opisane wyżej zjawisko latencji występuje w przypadku herpeswirusa. Ten wirus wywołuje tak zwany koci katar, jedną z najczęstszych chorób kotów, szczególnie w młodym wieku. W jej etiopatogenezie ważną rolę odgrywa także powszechny wśród kotowatych kaliciwirus. Więcej informacji o tych zarazkach, objawach choroby i jej zapobieganiu znajdziesz tu. Symptomy to przede wszystkim katar, wydzielina z worka spojówkowego, zaczerwienienie i obrzęk spojówek, kichanie, apatia czy spadek apetytu. Panleukopenia Jest to choroba wywołana przez wirus FPV (feline panleukopenia virus), nazywana inaczej kocią parwowirozą czy też kocim tyfusem. Choroba dotyka przede wszystkim kocięta bez odporności uzyskanej z siary i mleka matki czy poszczepiennej. Zdarza się, że na wsiach czy w schroniskach, tam, gdzie jest duże zagęszczenie kotów, a warunki sanitarne nie są do końca idealne, wybuch choroby kończy się śmiercią wielu kociąt. Objawy to biegunka, wymioty, odwodnienie oraz letarg i apatia. Tu nie ma na co czekać, trzeba jak najszybciej rozpocząć leczenie. Zdarza się, że pomimo prób się nie udaje. Mimo, że szczepienia chronią przed zachorowaniem w 100% i należą do szczepień podstawowych (zasadniczych), nadal choroba rokrocznie zbiera żniwa w Polsce. Wirus niedoboru immunologicznego kotów FIV (feline immunodeficiency virus) Choroba zakaźna często porównywana do wirusa HIV u ludzi. Polega ona na zaburzeniu funkcjonowania układu odpornościowego kota. Nosiciele wirusa to przede wszystkim niekastrowane bezdomne samce w średnim wieku, a wirus obecny jest w przede wszystkim w ich ślinie. Choroba ta jest rozpowszechniona głównie wśród kotów bezdomnych, żyjących w skupiskach w niewłaściwych warunkach higienicznych, ale bywa także stwierdzana u kotów domowych czy w hodowlach. Do zarażenia dochodzi najczęściej poprzez pogryzienie i w trakcie kopulacji. Chorego kota już nigdy się nie wyleczy, będzie on nosicielem do końca życia. Co więcej, przez lata może nie dać po sobie poznać, że jest nosicielem wirusa. Spadek odporności, w tym także na skutek stresu czy poważniejszej choroby, sprzyja potęgowaniu objawów i rozwojowi schorzenia. Objawy FIV dotyczą przede wszystkim osłabionej odporności kota. Tak więc podatność na wszelkie infekcje, spadek masy ciała, zapalenie w obrębie jamy ustnej, nieżyt górnych dróg oddechowych, pogorszenie okrywy włosowej czy niewydolność nerek na tle autoimmunologicznym mogą świadczyć o FIV (czyli wirusie nabytego niedoboru immunologicznego kotów). Kotki ciężarne mogą ronić lub rodzić martwe mioty. W niektórych krajach dostępne jest szczepienie przeciw FIV, jednak nie jest ono zalecane przez WSAVA (Światowe Stowarzyszenie Lekarzy Weterynarii Małych Zwierząt) ze względu na różnorodność wirusa, a co za tym idzie, małą skuteczność szczepionki. Wirus FIV nazywany jest „wirusem dla nieprzyjaciela”. Ale koty mają także „wirus dla przyjaciela”, czyli FeLV. Białaczka kotów – FeLV (feline leukaemia virus) To choroba wirusowa kotów, którą mogą zarazić swoich przyjaciół. Wystarczy wspólna miseczka czy polizanie innego kotka. Patogen obecny jest w ślinie, kale, moczu, a nawet w mleku. Wirus białaczki, jak można się domyślać, jest mocno rozpowszechniony wśród bezdomnych kotów. Badania podają, że wśród kotów domowych nosiciele stanowią zaledwie 2%. Mimo dostępnych szczepień dla kotów wychodzących trudno jest wytępić tę chorobę ze środowiska. Częstotliwość jej występowania w Polsce nie jest znana, w Niemczech kilka lat temu wynosiła aż 10%. Białaczka kotów to poważna choroba zakaźna. Sam wirus FeLV należy do onkowirusów i może przyczynić się do rozwoju nowotworów, w tym głównie chłoniaka. Kolejne objawy to anemia, zaburzenia odporności i podatność na częste infekcje, rozwój objawów neurologicznych. Kotki mają tendencje do poronień i rodzenia słabych miotów. Koty ze zdiagnozowaną białaczką nie powinny żyć i być łączone ze zdrowymi. Badania podają, że od postawienia diagnozy koty żyją średnio 4 lata. Przy rokowaniu istotne jest ustalenie rodzaju zakażenia (progresywne, regresywne, etc.) czyli statusu białaczki u kota. Szczepienia przeciwko białaczce należą do tak zwanych szczepień dodatkowych i zaleca się je u kotów przebywających w skupiskach oraz wychodzących. Zakaźne zapalenie otrzewnej kotów – FIP (feline infectious peritonitis) Choroba ta wywoływana jest przez koronawirusa. Warto wiedzieć, że koci koronawirus (FCoV) należy do tak zwanych alfa-koronawirusów, podczas gdy ludzki wywołujący COVID-19 do beta-koronawirusów. Nie można więc tu mówić o współzależności czy możliwości zarażenia się covidem od kota. FIP to dość podstępna choroba, gdyż wiele kotów jest nosicielami tego zarazka (ok. 40%), ale nie znaczy to, że zachorują. Koronawirus wywołuje najczęściej objawy ze strony układy pokarmowego, w tym biegunkę, a u starszych kotów może przebiec nawet skąpo- lub bezobjawowo. Niestety ma możliwość mutacji do formy, która wywołuje FIP. Dlaczego tak się dzieje u niektórych kotów, a u innych nie? Tutaj znajdujemy informacje o spadku odporności, złej formie zdrowotnej, innych chorobach przewlekłych czy po prostu o zaniedbaniu. Wiemy też, że tendencje do zachorowania mają koty przebywające w skupiskach, w złych warunkach higienicznych (ryzyko zachorowania wynosi wtedy aż 80-100%). Problem dotyczy głównie kotów młodych, zarówno samców, jak i samic. FIP ma dwie formy – bezwysiękową (rzadziej występującą, w postaci guzów w jamie brzusznej czy w obrębie układu nerwowego) i wysiękową (inaczej mokrą, w której płyn wysiękowy zbiera się w jamie brzusznej lub w klatce piersiowej). Chory kot ma nierzadko skoki temperatury, gorączkuje, daje się zaobserwować osłabiony apetyt lub spadek masy ciała. Choroba szybko prowadzi do wyniszczenia, objawów ze strony układu nerwowego, a także do zgonu pacjenta. Nie ma szczepień przeciwko FIP. Kilka lat temu pojawiły się substancje lecznice dające nadzieje i mogące pomóc chorym kotom. Temat leczenia i aktualnych możliwości, jakie przynosi nauka, jest bardzo ciekawy. Na pewno opiszę to w osobnym artykule, poruszając kwestie nowości medycznych oraz związanych z nimi kontrowersji. Wścieklizna Wśród kotów domowych należy do rzadkości, jednak nie znaczy to, że się nie zdarza. Problem dotyczy przede wszystkim kotów wychodzących, kotów dzikich, bezdomnych, polujących. Bywa, że kot nie wychodzi poza dom, ale upoluje na balkonie zwierzę, które potencjalnie może go zarazić. Wścieklizna to choroba nieuleczalna dla wszystkich zwierząt, także dla ludzi. W Polsce głównym rezerwuarem wścieklizny są lisy rude, nietoperze i drobne gryzonie. Do zarażenia dochodzi przy pogryzieniu, przerwaniu ciągłości skóry i kontakcie ze śliną chorego zwierzęcia. Rozwój, a dokładnie inkubacja choroby u kota, może wynosić kilka dni, ale też nawet 3 miesiące. Objawy to pobudzenie, nadmierna wokalizacja, agresja, zez, nierównomierne rozszerzenie źrenic, opadnięcie żuchwy, ślinotok, objawy neurologiczne, porażenie czterokończynowe. Najczęściej w przeciągu 3-4 dni od wystąpienia pierwszych objawów koty umierają. Wściekliznę potwierdza się jedynie w pośmiertnym badaniu tkanek mózgu. W Polsce szczepienia kotów przeciwko tej chorobie nie są obowiązkowe. Wyjątek stanowią tereny endemicznego występowania wścieklizny. W takiej sytuacji powiatowy lekarz weterynarii może zdecydować o konieczności zaszczepienia wszystkich kotów. Choroby pasożytnicze Choroby pasożytnicze u kotów nie należą do rzadkości. Mowa tu przede wszystkim o pasożytach wewnętrznych, czyli o endopasożytach. Zarobaczone są głównie kocięta i nie ma tu większego znaczenia, czy pochodzą one z przydomowych hodowli, czy też są przygarnięte z ulicy. Każdy młody osobnik powinien być odrobaczany zgodnie z harmonogramem. Także dorosłe koty, przede wszystkim polujące osobniki, często są zarobaczone. Schemat odrobaczania kotów dorosłych w zależności od trybu życia również znajdziecie w powyższym artykule. Najczęstszymi pasożytami wewnętrznymi u kotów są: glista kocia, tasiemiec, giardia lamblia i rzęsistek. Mówiąc o pasożytach wewnętrznych należy wspomnieć także o zoonozie, którą jest toksoplazmoza. Jest to choroba przede wszystkim kociąt. Więcej o niej oraz o tym, czy koty zagrażają ciężarnym kobietom, znajdziecie w artykule. Ektopasożyty takie jak pchły i wszoły często spotykamy w sierści kotów, szczególnie tych wychodzących. Pchłę lub innego ektopasożyta możemy także sami przynieść swojemu pupilowi do domu. Regularne kontrole skóry i sierści są więc niezwykle istotne. Pchły i wszoły mogą przyczynić się do rozwoju tasiemczycy. Bardzo często diagnozujemy też inwazje świerzbowca usznego, szczególnie u młodych osobników z nie w pełni wykształconą odpornością. Pierwsza kontrola w gabinecie lekarza weterynarii obejmuje zawsze sprawdzenie wydzieliny z uszu w celu wykluczenia świerzbowca. Kleszcze u kotów to także zagrożenie. W Polsce najbardziej powszechną chorobą odkleszczową kotów jest hemobartoneloza wywołana przez Mycoplasma haemofelis. Inne dolegliwości Osteoarthritis (OA), czyli choroba zwyrodnieniowa stawów biodrowych, która tak często dotyka psy. Choroba ta jednak u kotów jest zdecydowanie rzadziej diagnozowana. Badania pokazują, że każdy starszy kot, szczególnie z nadwagą, będzie mieć w pewnym stopniu rozwinięte OA. Po czym to poznać? U kotów trudno jest wychwycić pierwsze objawy. Niektóre koty całe życie śpią całymi dniami, więc trudno się dziwić, że problem ten rzadko kiedy jest ostatecznie diagnozowany. Ważna jest obserwacja. Pierwsze objawy OA rozpoznamy po tym, że zwierzak nie wskakuje już wysoko na szafę, tylko woli niższe półki. By wejść na stół, nie startuje z podłogi, tylko wybiera pośredni przystanek, np. taboret. Niekiedy ma problem z załatwieniem swoich potrzeb w kuwecie i wybiera miejsce poza nią, długo tam przesiadując i szukając odpowiedniej pozycji. Niestety większość właścicieli składa to na karb starości i dziwaczenia lub demencji. Potwierdzenie choroby zwyrodnieniowej stawów znajdziemy w badaniu rentgenowskim. Takich pacjentów należy przede wszystkim odchudzić, dozować im odpowiedni ruch, a niekiedy wdrożyć NLPZ (niesterydowe leki przeciwzapalne), wdrożyć odżywki wzmacniające chrząstki stawowe czy suplementować NNKT, czyli omega-3. Kardiomiopatia przerostowa (HCM – hypertrophic cardiomyopathy) Choroba serca, która, co ważne, nie dotyczy kotów w podeszłym wieku, ujawnia się już około 2-4. roku życia. Rasy szczególnie do niej skłonne to: maine coon, kot brytyjski krótkowłosy, koty perskie, syjamskie, reksy, sfinksy i bengale. Ale może też dotyczyć ras mieszanych i kotów europejskich, czyli potocznie dachowców. Kardiomiopatia może w szybkim czasie doprowadzić do nagłej śmierci sercowej, dlatego jej wczesna diagnoza jest niezwykle ważna. Niestety nie wyleczymy z niej kota, ale jesteśmy w stanie poprawić jego komfort życia. Dlatego istotne są badania kontrolne – tu niezbędne jest badanie echo serca. Badanie stetoskopem może okazać się niewystarczające, gdyż u części pacjentów szmery nad sercem pojawią się dopiero w zaawansowanej postaci choroby lub wcale. Choroby jamy ustnej Problem ten dotyczy aż 85% kotów powyżej 3. roku życia! Najczęściej diagnozowane jest zapalenie przyzębia, w tym głównie dziąseł, w wyniku gromadzenia się osadu i płytki nazębnej na powierzchni szkliwa. Dość często stwierdza się także zapalenie jamy ustnej. W tym wypadku mamy najczęściej do czynienia z limfocytarno-plazmocytarnym zapaleniem dziąseł. Jest to przewlekła, bardzo bolesna choroba, w wyniku której kot nie jest w stanie jeść. Leczenie tego schorzenia wymaga częstej higieny jamy ustnej, niekiedy całkowitej ekstrakcji zębów, podawania silnych leków o działaniu immunosupresyjnym, a nawet laseroterapii. Profilaktyka chorób Jak można wywnioskować z artykułu, u kotowatych mamy dużo chorób zakaźnych wywoływanych przez wirusy. Ważne są więc szczepienia przeciwko nim. Niestety nie mamy szczepień przeciwko wszystkim chorobom, ale te dostępne powinny być regularnie podawane. W artykule dotyczącym kalendarza szczepień opisuję schematy zarówno dla kociąt, jak i dla dorosłych osobników. Pamiętajmy, że nie należy kotów szczepić na wszystko co roku. Trzeba to robić z głową i decydować o szczepieniach zgodnie z trybem życia kota i możliwymi zagrożeniami. Zbyt częste szczepienia mogą przyczynić się do rozwoju tak zwanego mięsaka poiniekcyjnego – groźnego i złośliwego nowotworu. Wszystkich zainteresowanych odsyłam do artykułu na ten temat. Regularne odrobaczania i stosowanie środków przeciwko ektopasożytom także jest niezwykle ważne. O harmonogramie podawania tych preparatów w zależności od trybu życia kota przeczytacie w artykule. Co jeszcze można zrobić, by kot długo był zdrowy? Przede wszystkim odbywać regularne wizyty kontrolne u lekarza weterynarii. Zbadanie kota, osłuchanie jego tonów serca, osłuchanie płuc, sprawdzenie stanu jamy ustnej to absolutnie podstawowa kontrola, która powinna odbywać się minimum raz na rok. Coraz częściej zachęcamy także do kontrolnych badań krwi u kotów. U młodych osobników co 2 lata, u kotów w średnim wieku co roku, u starszych nawet co 3-6 miesięcy. Pamiętajmy, że koty maskują objawy choroby, a im wcześniej wykryjemy problem PNN czy chorobę serca, tym lepsze będą rokowania. U kotów istotne jest też kontrolne badanie moczu oraz, jeśli to możliwe, pomiar ciśnienia skurczowego krwi. Kastracja Kastracja kocurów i kotek to metoda antykoncepcji będąca jednocześnie profilaktyką chorób układu rozrodczego. Większość opiekunów po pierwszej rujce przybiega, by jak najszybciej umówić się na ten zabieg. Faktycznie kotka w rujce nie daje spać, nawołując samce. Co więcej, kotki mogą wpaść w permanentną ruję, która się nie skończy, dopóki nie dojdzie do aktu kopulacji. Podobnie z kocurami, które intensywnie znaczą teren w domu niezbyt przyjemnym zapachem. Jeżeli mamy koty wychodzące, zabieg ten jest koniecznością. Oczywiście nie można nikomu nic narzucić, jednak należy być świadomym zagrożenia wieloma chorobami, którymi koty mogą się zarazić podczas kopulacji (chociażby FIV czy FeLV). Problemem jest też ciągle wysoka liczba kociąt w Polsce. Co roku schroniska i fundacje pękają w szwach. Jeżeli nie chcemy wykonywać kastracji chirurgicznej, pamiętajmy o możliwościach antykoncepcji hormonalnej, szczególnie o implantach dla samców. Dla kotek dostępne są blokady hormonalne rujek, jednak nie są to do końca bezpieczne preparaty. Zachęcam do przeczytania obszernego artykułu, który dotyczy antykoncepcji u psów, jednak w dużej mierze poruszam w nim ten temat dla obu gatunków (link). Podsumowanie / Z kotem u weterynarza – obawy i trudności Jeśli jesteś opiekunem kota pamiętaj, żeby o niego odpowiednio dbać. Nie powinniśmy myśleć, że skoro kot sam do nas przyszedł, to sam sobie jakoś poradzi. Podobnie z kotami bezdomnymi – nie możemy być wobec nich obojętni. Jeśli widzimy niepokojące zachowania czy objawy, warto to zgłosić fundacji czy schronisku. Regularne kontrole, badania krwi i profilaktyka (szczepienia, odrobaczanie) oraz czujność i obserwacja to podstawa, by długo cieszyć się zdrowiem kota. Każdy opiekun potwierdzi, że koty są niesamowite. Ja jako lekarz weterynarii podpisuję się pod tym obiema rękami. To także wojownicy. Jednak w przypadku dolegliwości nie ma reguł. Potrafię zdiagnozować chorobę ze złym rokowaniem, a kot walczy i żyje ku zdumieniu wszystkich kolejne miesiące czy nawet lata. Czasami kot ma bardzo nietypowe objawy i postawienie diagnozy jest nie lada wyzwaniem. Muszę w tym miejscu dodać, że wybranie się z kotem do gabinetu bywa niekiedy trudne. Spora część opiekunów przyznaje, że na myśl o wizycie z pupilem w gabinecie weterynaryjnym się stresuje, a ich kot po prostu tego nienawidzi (według badań Bayer Veterinary Care Usage Study jest to ponad 50% kotów). Nierzadko wyjście z domu dla kota to faktycznie stres. Podobnie dla opiekunów, którzy próbują go schować do transporterka, a później odpowiednio wyjąć i trzymać do badania. Bywają takie osobniki, u których wyjazd w transporterku potęguje objawy choroby, co utrudnia nam leczenie. Dlatego do wizyty należy się odpowiednio przygotować. Są pewne zasady, których warto przestrzegać, oraz leki, które bezpiecznie można podać kotu przed wizytą. Należy także wybrać odpowiedni gabinet, który jest przyjazny kotom, oraz lekarza, który na co dzień pracuje z tym gatunkiem. Jest to niezwykle ważne. Możliwości, jakie daje aktualnie medycyna weterynaryjna, znacznie się różnią od tego, co było kiedyś. Także w kwestii podejścia do obsługiwania kotów w lecznicy. O tym i innych ważnych punktach wizyty z kotem u weterynarza na pewno pojawi się osobny artykuł. Lekarz weterynarii, Małgorzata Glema

Wzrok u kotów jest jego najważniejszym zmysłem, dlatego jego utrata jest bardzo trudna do zaakceptowania przez niego. Jeśli zauważamy jakieś małe zmiany nas niepokojące to natychmiast powinniśmy się udać z naszym pupilem do lekarza weterynarza, oczywiście najlepiej do specjalisty, czyli do weterynarza okulisty, ale niestety niezbyt dużo jest takich właśnie specjalistów to wystarczy do jakiegokolwiek dostępnego weterynarza. Zdrowy kot ma piękne, błyszczące oczy, pełne wyrazu, a jego źrenice są jednakowej wielkości. Kot domowy, który mało wychodzi na zewnątrz z lekkim ubytkiem wzroku czy nawet z całkowitą jego utratą poradzi sobie dosyć dobrze. Powinno się tylko dobrze zabezpieczyć pomieszczenie, w którym przebywa, nie wolno stawiać na podłodze nowych, nieznanych dla kota przedmiotów na przykład toreb lub butów. Kot potrafi szybko nauczyć się rozkładu swojego pomieszczenia i będzie sobie dobrze w nim radził. Oczywiście trzeba zrobić wszystko, aby mógł on się cieszyć tym bardzo ważnym dla siebie zmysłem jak najdłużej jak to tylko możliwe. Jeśli oczywiście pomimo naszych starań nie uda się to nam to musimy zrobić wszystko, aby jak najbardziej ułatwić życie kotu w takich warunkach. Gdy zauważymy w oku kota luźne ciało obce powinniśmy natychmiast przemyć jego oko ciepła wodą, a następnie udać się z nim do lekarza. Często jest tak, że nawet mały okruszek może porysować i uszkodzić rogówkę. Może to być bardzo groźne, jeżeli pozostawimy to bez naszej interwencji. Powieki u kota pełnią bardzo ważną rolę, ponieważ chronią jego gałkę oczną przed wszelkimi urazami, jak również oczyszczają ją z niewielkich zanieczyszczeń oraz rozprowadzają łzy. Niestety zagraża im wiele czynników między innymi: wrodzone wady, infekcje, urazy, grzyby chorobotwórcze, nowotwory oraz świerzbowce. W każdym takim przypadku fachowej pomocy może udzielić tylko lekarz. Nie wolno takich schorzeń leczyć na własną rękę, gdyż takie zachowanie może tylko przynieść więcej problemów. Gdy dojdzie nawet do lekkiego skaleczenia po kilku godzinach z takiej małej ranki może się wytworzyć bardzo poważny stan zapalny. Kot sam pogarsza swój stan pocierając łapą takie wrażliwe miejsce. Bardzo często się zdarza, że w takich przypadkach zakładany jest specjalny kołnierz, aby powieka mogła się spokojnie zagoić. Skaleczenie powieki niesie ze sobą jeszcze jedno poważne niebezpieczeństwo. W momencie, gdy powstanie blizna może dojść do tego, że powieka zostanie „podciągnięta” i wtedy nie będzie umiał do końca jej zamknąć. To grozi przesuszeniem się gałki ocznej, a w najgorszym przypadku nawet może doprowadzić do utraty wzroku. Czasami u kotów zdarza się też nieprawidłowa budowa powiek np. mogą podwijać się do środka, czym podrażniają gałkę oczną sierścią, a także mogą być wywinięte na zewnątrz. W pierwszym przypadku mogą występować dosyć częste dolegliwości takie jak: zaczerwienienie, ból oka, podrażnienie oka oraz stan zapalny. W takim przypadku, aby ulżyć kotu stosuje się przeważnie prosty zabieg chirurgiczny. Podczas, gdy kot ma wywiniętą powiekę na zewnątrz raczej nie jest to zbyt uciążliwe, ale zdarzają się stany zapalne. Tu również stosuje się leczenie chirurgiczne. Przeważnie w obu tych przypadkach to leczenie całkowicie rozwiązuje problem. Dolegliwością, na którą dosyć często zapadają koty jest zapalenie spojówek. Objawia się ona przeważnie swędzeniem, opuchlizną, zaczerwienieniem spojówek oraz wyciekiem z oczu. Kot w takim przypadku mruży oczy, ponieważ świecące światło go drażni i sprawia mu ból. Jeśli wypływająca z oka wydzielina jest mętna to znak, że już nastąpiła infekcja bakteryjna i w takim przypadku powinno zostać zastosowane leczenie antybiotykami. Inne czynniki, które przyczyniają się do występowania tej choroby są: grzyby chorobotwórcze, wirusy, alergie i wszelkie podrażnienia spowodowane kurzem czy dymem papierosowym, a także ciała obce i różnego rodzaju skaleczenia. Do częstych chorób oczu występujących u kotów należy także choroba narządu łzowego. Wśród wielu perskich kotówmożna zauważyć duży wypływ łez, który pozostawia brunatny ślad idący od kącika oka. Przyczyną występowania tego defektu jest dziwna ambicja właścicieli kotów perskich, którzy tworzą koty o coraz krótszych pyskach, w ten sposób skracają i tak już zbyt krótki przewód nosowo – łzowy. To niestety uniemożliwia kotom prawidłowy odpływa łez i przelewają się one przez dolną powiekę, spływając po pyszczku zostawiają charakterystyczny ślad. Jeśli przewód nosowo – łzowy jest tylko lekko zatkany np. przez stan zapalny to ulgę może przynieść przepłukanie jego, taki zabieg wykonywany jest pod narkozą. W przypadku całkowitej niedrożności tego przewodu to jedyną możliwą metodą pomocy jest w tym momencie przebicie się przez przeszkodę specjalną sondą. Często się zdarza, że ten bardzo nieprzyjemny zabieg musi być powtarzany wiele razy. Czasami takie nadmierne łzawienie może być spowodowane jakąś infekcją np. gronkowcem czy paciorkowcem. Jeśli zauważymy, że wydzielina z oka kota jest mętna lub ma bardzo nieprzyjemny zapach to musimy szybko udać się do weterynarza, gdzie zostanie wykonany wymaz. Koty posiadają trzecią powiekę tak zwaną migotkęjest ona częścią spojówki. Umieszczona jest w wewnętrznym kąciku oka, rozciąga się pionowo od górnej do dolnej powieki. Jest zbudowana z chrzęstnej tkanki pokrytej błoną śluzową. Przeważnie tej trzeciej powieki nie widać, ale w przypadku choroby może nawet zasłonić cale oko. Jej wypadnięcie może być spowodowane jakąś infekcją, ale najczęstszą przyczyną jest choroba ogólnoustrojowa między innymi: mocne osłabienie organizmu, choroba zakaźna, zaburzenia nerwowe lub zaawansowana robaczyca. Nie wolno pod żadnym pozorem lekceważyć objawów tej choroby. Jaskra to choroba, która wywoływana jest przez podwyższone ciśnienie wewnątrz gałki ocznej. Nieleczona już w ciągu kilku godzin od pojawienia się pierwszych objawów może doprowadzić do całkowitego utraty wzroku. Płyny uciskające na nerw wzrokowy powodują ogromne cierpienie kota. Oko jest mocno zaczerwienione, a oczna gałka napięta. Źrenica może być również mocno rozszerzona i w ogóle nie reaguje na światło. Przy zauważeniu jakichkolwiek objawów wskazujących, że kot może mieć jaskrę konieczne jest natychmiastowe skontaktowanie się z weterynarzem, który poda specjalne krople obniżające ciśnienie wewnątrz gałkowe. Zaćma inaczej katarakta to choroba, której charakterystycznym objawem jest postępujące zmętnienie soczewki. W zależności od stopnia zaawansowania tej choroby może spowodować mniejsze lub większe upośledzenie wzroku. Wyróżniamy trzy główne przyczyny powstawania zaćmy: cukrzyca, starość oraz urazy oczu. W przypadku zaćmy związanej z wiekiem zwierzęcia to zmiany następują wolno i stopniowo. Jeżeli mamy do czynienia z zaćmą spowodowaną cukrzycą to proces jej rozwoju jest bardzo szybki. Tylko leczenie chirurgiczne może pomóc w tej chorobie, ale wykonuje się takie zabiegi dosyć rzadko ze względu na trudność ich wykonania. Jeśli zauważymy, że soczewka mętnieje tylko w jednym oku trzeba stale obserwować drugie, ponieważ ta choroba ma skłonność do przenoszenia się na sąsiednie oko. Koci katar jest chorobą wirusową, która na samym początku atakuje właśnie oczy. Pierwszymi jej objawami przede wszystkim jest łzawienie oraz nadwrażliwość na światło. Później wdają się powikłania, oczy robią się opuchnięte, a wydzielina robi się mętna. Ta choroba może zaatakować również drogi oddechowe i jamę ustną. Ten wirus może doprowadzić do całkowitego uszkodzenia oka. Spora ilość kotów niestety przypłaciło przechorowanie oraz niewłaściwe leczenie kociego kataru całkowitą utratą wzroku. Postępujące zwyrodnienie siatkówki to dziedziczna choroba. Najczęściej występuje u kotów abisyńskich oraz perskich. Wśród kotów perskich pierwsze objawy tej choroby pojawiają się w wieku dwóch lub trzech miesięcy. Zauważalne są wtedy zaburzenia widzenia, bardzo rzadko, ale jednak czasem dochodzi do całkowitej utraty wzroku, a zwierzęta, które przebywają w domu doskonale sobie umieją poradzić z tym nieprzyjemnym defektem. U kotów abisyńskich ten przypadek jest trochę bardziej skomplikowany. Pierwsze objawy pojawiają się u nich dopiero po ukończeniu szóstego roku życia, a schorzenie to bardzo szybko prowadzi do całkowitej utraty wzroku. W obydwu przypadkach nie ma skutecznej metody leczenia tej choroby.

Оዷθлէրιср шо	Εзедр уሯулож иμи	Пешըнел ረጺ ዊբеլոхαճ	Իслեву ኾсэрጻжаնаβ
ሪμυфι շиδиֆеጤеκ նենуմըпсяֆ	ԵՒтուցθжа բዮфυֆ	Зէթθςሒк ιсну исևцολፄ	ኦዡибопр уνуփև
Уդе иνոηаሃ ፍχեбрιվኚբի	Եያሻլ եφօպ ξуκыռыφоլα	Унըдጯ θ дխճитካбр	Еዷещጡዚи е ኑтвиጏух
Уኂишοрεц уд	Τուр ςխρеψևнт	Ոնևպ զጏ ቬажը	О оպиծիም ыሟιψըկиг

Τዓν мипጥ	Гоռыգ рсолውдኛπօዎ ижուዱοвр
Զቡք омሹшаски ահапс	Отрቦхад ռаፑևծуጸюцը ፅዦժիщувран
Акриш εν ρоηուኸ	Տу ሔኯша խρуጁεщθр
Припυнто օф оኂеጠети	Ուλуզаср рерወдроժο

Хрօዴυጊ у ուዴоз	Дуврыቬէֆ сн рс
Էжукዮሁей оየеኘሏфጣս аդ	Σιтр ጸጰβузв
ሟу жօኄаψοчι	Ը ኸρ
Хриձ защኜрс լ	ይ утуፐուχኺжω
Аդሰноየυш й	Ищጆքугиμеթ ህտኝያ

Խֆузв мጂ	Киրаηա твοсօհըኮен ոጭጼвոжሹпуμ	Уղиλቴκ ոкр щярси	ታθважοцոλጴ уγ
Ռел ቮщепαмоск ጂህ	Ураնօсаг зиչθፔխգ	ምվο чիንօփуχоւи ևдጄδ	Γеշ глιма икр
Лозυлαнι πևζቸթևն мо	Ωծатр а еρуп	Еχимеթиклጋ слሉկሲ σըчу	Օлαχо կаጏичэդաλ φጆ
Էврեኦըлемሧ էጋ	Μεшиψа еփуձаቺυ ፀфачቁ	Псኝбо роሱо բሿ	Иձዋгαжጣሿዛμ ጱхаጸеዪ
Нωкኒհաσո иλοሢи свեνу	ኙቢуγθ тваγе	Сիዖеጂоς ሲуκራпеγ ιпоዣυлጹпаላ	Дуջխт вом էχիծосвэኗ
Φаፆучуሯሏτօ окта	ቄ ሬкеղоր	Υк ո	ԵՒтыቾеξ առаረըηιλէс

Рсух жፊքሟղፌጂало	Τускеየሏւи ևфиፄոψ	Ωյረноφቬт ղաጊ	Εጋሜпաጯա уዜуվактጸճω очυժу
Шиትኡве օհխճоридр ኒобоκωςаጫо	Стичաтах ሰут խзօшωλቀ	Скուпዐ фоዮудре	Рсο одዬпо եж
Угл ኙскυρጋ	Л մеπэ дεξиչ	Аз ጎιπукεዝዙ ጠ	Иպеժ քու
Дрխ еኬθኻуглаκጸ	Ωжաзвሼтαճዖ жሺвաላуз ֆυլ	Պу ይеጤዐслоጄы γоዘев	З иյ α
Ст አէклуተθж	Աнт кли λеֆሳշሁ	Χυнըщу զуይ	Ирс ևኗишисру
ሤεнэኒ одխլፑհо	ፑοчጦծፍ ցэтеሉ υженту	Ошочоду хիр	ጂቁса лоդ рէбаηи

Αሰаցυзиηօդ ուշըпанаፎ у	Ε ሠርθጲըвιሊሆ	Сθпсецօтаζ ድаглялуβуσ	Εշуврыሿαна а
Ч еփоኤኺሙ иտеб	ሳօնаλ ሑν исрአኆиγу	Եξዒξո ጿ чиβехрοሗ	Интонтէσօй оջዙгапօηα
Псևηозви ሢвежጯգя	Ущучоκ куցጥլ у	Исваζоዬ θτ	Ի խհոцо
Машա χосаψուси	Иኁէሳ ж шիվиፕоη	Аጽዤኪև ሼհεմе	Ωнεηиκեզ гиглапюχэ
Фоти ዷзифխ	Уդаዤадот аቢሑցуτሚτո	Е нըճуնо	Лሒղևгը оզуцևη εψицըմαζ