Nie wszystkie transakcje, które są dokonywane pomiędzy podmiotami, muszą być dokumentowane fakturą. Zdarzają się sytuacje, kiedy wystarczającym dokumentem pozwalającym na obciążenie i równocześnie uznanie obciążenia przez drugą stronę jest nota księgowa, zwana także notą księgowa - w jakich sytuacjach się ją wykorzystuje?Noty księgowe wykorzystywane są w sytuacjach, kiedy należy udokumentować transakcje niepodlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. Najczęściej są to cele: obciążenia dłużnika naliczonymi odsetkami od niezapłaconych zobowiązań;obciążenia kontrahenta karą umowną za nieterminową realizację umowy;uznania dłużnika kwotą umorzonego długu;udokumentowania żądania wypłaty odszkodowania od ubezpieczyciela;sprostowania pomyłek w wystawionych wcześniej dowodach księgowych;przenoszenia kosztów niepodlegających opodatkowaniu na nabywcę np. opłat skarbowych. Do pobrania: Nota księgowa a ustawa o rachunkowościNota księgowa z powodzeniem może być podstawą do zapisów w księgach rachunkowych. Jednak warunkiem jest, aby widniały na niej informacje wymienione w art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości: określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego;określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej;opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych;datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu;podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów;stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te względu na to, że nota księgowa nie dokumentuje zmiany stanów aktywów ani też nie jest dowodem zastępczym, nie ma potrzeby składania na niej podpisów, wystarczą znaki zapewniające ustalenie danych księgowa a kwestia KPiRJeżeli nie jesteśmy pewni, jakie dokumenty mogą być podstawą zapisów w księdze przychodów i rozchodów, odpowiedź można znaleźć w § 11 ust. 3 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, gdzie zostało określone, że podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są:faktury, faktury VAT RR, rachunki oraz dokumenty celne, zwane dalej "fakturami", wystawione zgodnie z odrębnymi przepisami, lub (...)inne dowody, wymienione w § 12 i 13, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji z powyższym, nota księgowa może być uznana za inny dowód księgowy i jednocześnie stanowić podstawę do zapisów w księdze przychodów i rozchodów. Jednak, jak można przeczytać w § 13, podstawą zapisów w podatkowej księdze może być nota księgowa otrzymana od kontrahenta lub przekazana kontrahentowi. Jednak tylko taka, która została sporządzona w celu skorygowania zapisu dotyczącego operacji gospodarczej, wynikającej z dowodu obcego lub również podkreślić, że nota księgowa nie jest notą innych przypadkach, aby nota stanowiła dowód księgowy, musi być dodatkowo potwierdzona wyciągiem bankowym lub umową. Jak wystawić notę księgową w systemie wfirma?System w pakiecie Księgowość online umożliwia w prosty sposób wystawienie noty księgowej przez zakładkę PRZYCHODY » SPRZEDAŻ » WYSTAW » NOTĘ KSIĘGOWĄ, gdzie w pojawiającym się oknie należy uzupełnić wymagane przychodu powstałego z opłaconej noty księgowej zostanie dodany do KPR w kolumnie 8 - Pozostałe przychody po oznaczeniu w systemie noty jako opłaconej. W tym celu po otrzymaniu zapłaty należny przejść do zakładki PRZYCHODY » SPRZEDAŻ, zaznaczyć daną notę i z górnego menu wybrać opcję ROZLICZ » ROZLICZ PŁATNOŚĆ. W pojawiającym się oknie należy uzupełnić datę, metodę i kwotę płatności faktycznie otrzymanej zapłaty.

Prezydent 20 lipca podpisał ustawę z dnia 9 czerwca 2022 r. o wspieraniu i resocjalizacji nieletnich. Ma ona zastąpić ustawę z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich. Cel nowej ustawyPonad 400 artykułówNajważniejsze rozwiązaniaOd kiedy nowe przepisy?Cel nowej ustawy Jej podstawowym celem jest uporządkowanie i systematyzacja materii dotyczącej spraw nieletnich na etapie postępowania rozpoznawczego oraz postępowania wykonawczego. Recypuje uregulowania zawarte w ustawie z 1982 r., które pomimo upływu lat nie straciły na aktualności. Wprowadza także szereg nowych rozwiązań, które – wedle założeń ustawy – wzmocnić mają efektywność oddziaływań podejmowanych względem nieletnich. Ponad 400 artykułów Ustawa z dnia 9 czerwca 2022 r. o wspieraniu i resocjalizacji nieletnich jest aktem obszernym, obejmującym 7 działów i zawierającym ponad 400 artykułów. Najważniejsze rozwiązania Do najważniejszych rozwiązań można zaliczyć: Dział I. Przepisy ogólne: między innymi zawiera przepis (art. 1 ust. 1 pkt 1) określający dolny próg wieku osoby, wobec której może zostać wszczęte postępowanie w sprawie o demoralizację (ukończenie 10 lat). W ustawie z 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich nie określono dolnej granicy wieku i ograniczono się jedynie do stwierdzenia, że wskazane w ustawie zapobieganie i zwalczanie demoralizacji dotyczyć może osób, które nie ukończyły lat 18. W art. 1 ust. 2 pkt 2 ustawa zmienia definicję czynu karalnego poprzez objęcie nią wszystkich wykroczeń i wykroczeń skarbowych. Dotychczas było to 12 najpoważniejszych wykroczeń. W Dziale I jest również przepis upoważniający dyrektora szkoły (art. 4 ust. 4), do której nieletni uczęszcza do podjęcia oddziaływań wychowawczych we własnym zakresie – bez konieczności zawiadamiania sądu rodzinnego lub Policji o przejawie demoralizacji lub popełnieniu przez nieletniego czynu karalnego (poza czynami zabronionymi wyczerpującymi znamiona przestępstwa ściganego z urzędu). Możliwe oddziaływania wychowawcze dyrektora szkoły to: pouczenie, ostrzeżenie ustne albo ostrzeżenie na piśmie, przeproszenie pokrzywdzonego, przywrócenie stanu poprzedniego lub wykonanie określonych prac porządkowych na rzecz szkoły. Zastosowanie środka wymaga jednak uprzedniej zgody rodziców albo opiekuna nieletniego oraz nieletniego. Dział II. Środki przeciwdziałania demoralizacji nieletnich i dopuszczaniu się przez nich czynów karalnych zawiera katalog środków wychowawczych (art. 7): 1) upomnienie; 2) zobowiązanie do określonego postępowania; 3) nadzór odpowiedzialny rodziców albo opiekuna nieletniego; 4) nadzór organizacji społecznej; 5) nadzór kuratora sądowego; 6) skierowanie do ośrodka kuratorskiego; 7) zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów albo pojazdów określonego rodzaju; 8) przepadek przedmiotów; 9) umieszczenie w rodzinie zastępczej zawodowej specjalistycznej; 10) umieszczenie w młodzieżowym ośrodku wychowawczym; 11) umieszczenie w okręgowym ośrodku wychowawczym. Umieszczenie w okręgowym ośrodku wychowawczym to nowy środek wychowawczy o charakterze izolacyjnym. Będzie to podlegająca Ministrowi Sprawiedliwości placówka pośrednia pomiędzy młodzieżowym ośrodkiem wychowawczym a zakładem poprawczym. Umieszczony w takim ośrodku może być nieletni, który dopuścił się czynu karalnego wyczerpującego znamiona przestępstwa lub wykroczenia, gdy przemawia za tym stopień demoralizacji nieletniego, rodzaj czynu, gdy inne środki wychowawcze okazały się nieskuteczne lub nie rokują resocjalizacji nieletniego. Może też być umieszczony nieletni, który nie dopuścił się czynu karalnego, ale uchyla się od wykonywania środka w postaci młodzieżowego ośrodka wychowawczego i w chwili orzekania ukończył 13 lat, jeżeli przemawia za tym stopień demoralizacji, a inne środki okazały się nieskuteczne lub nie rokują resocjalizacji nieletniego. Środkiem leczniczym jest umieszczenie w zakładzie leczniczym, w którym są udzielane nieletnim świadczenia zdrowotne z zakresu opieki psychiatrycznej lub leczenia uzależnień. Środkiem poprawczym jest umieszczenie w zakładzie poprawczym. W szczególnie uzasadnionych przypadkach sąd rodzinny będzie mógł orzec, że środek poprawczy będzie wykonywany po ukończeniu przez nieletniego 21 lat, do ukończenia przez nieletniego określonego wieku, nie dłużej jednak niż do ukończenia przez nieletniego 24 lat. Środek poprawczy wykonuje się w zakładzie poprawczym: 1) otwartym; 2) półotwartym; 3) zamkniętym; 4) o wzmożonym nadzorze wychowawczym oraz 5) dla nieletnich, którzy ukończyli 21 lat. Ustawa wprowadza możliwość udzielenia pomocy w wykonywaniu pieczy albo uczestniczeniu w sprawowaniu bieżącej pieczy nad dzieckiem nieletnim, które urodziły dziecko w trakcie wykonywania środków wychowawczych lub poprawczych, orzeczonych na podstawie ustawy. Nieletniej matce umieszczonej w okręgowym ośrodku wychowawczym, zakładzie poprawczym lub schronisku dla nieletnich organizuje się w wyznaczonych ośrodkach, zakładach lub schroniskach domy dla matki i dziecka. W młodzieżowym ośrodku wychowawczym można organizować w wyznaczonych ośrodkach domy dla matki i dziecka. Domy dla matki i dziecka organizuje się jako grupy wychowawcze. W domach dla matki i dziecka dziecko może przebywać do ukończenia 3 lat, chyba że dobro dziecka i względy wychowawcze lub zdrowotne za tym nie przemawiają. Dział III. Postępowanie rozpoznawcze - przepisy tego działu przede wszystkim wskazują na sąd rodzinny jako organ prowadzący postępowanie w sprawach nieletnich. Właściwość miejscową sądu ustala się według miejsca zamieszkania nieletniego albo miejsca jego pobytu. Jeżeli zachodzą podstawy do pociągnięcia nieletniego do odpowiedzialności na zasadach określonych w art. 10 § 2 Kodeksu karnego, sprawę rozpoznaje sąd właściwy według przepisów Kodeksu postępowania karnego. Środki odwoławcze od orzeczeń wydanych w sprawach nieletnich rozpoznaje sąd okręgowy w składzie 3 sędziów. Stronami w postępowaniu w sprawie nieletniego są: nieletni, rodzice albo ten z rodziców, pod którego stałą pieczą nieletni faktycznie pozostaje oraz prokurator. Nieletni może działać osobiście lub przez obrońcę. W celu przeciwdziałania dalszej demoralizacji sąd rodzinny może stosować tymczasowe środki wychowawcze albo umieścić nieletniego w schronisku dla nieletnich na okres nie dłuższy niż 3 miesiące. Pobyt nieletniego w schronisku można przedłużyć na okres nie przekraczający roku. Policja może zatrzymać, a następnie umieścić w policyjnej izbie dziecka nieletniego, co do którego istnieje uzasadnione przypuszczenie, że dopuścił się czynu karalnego (maksymalnie na 24 godziny). Policyjne izby dziecka tworzą i znoszą komendanci wojewódzcy oraz Komendant Stołeczny Policji w porozumieniu z Komendantem Głównym Policji. Dział IV. Postępowanie wykonawcze - organem prowadzącym postępowanie wykonawcze jest sąd rodzinny, przed którym toczy się postępowanie rozpoznawcze, sąd drugiej instancji rozpoznający apelację od orzeczenia, albo organ, do dyspozycji którego pozostaje nieletni na podstawie przepisów Kodeksu postępowania karnego. Młodzieżowe wychowawcze, okręgowe ośrodki wychowawcze, zakłady lecznicze, zakłady poprawcze oraz schroniska dla nieletnich zapewniają możliwość indywidualnego oddziaływania na nieletnich odpowiednio do ich osobowości i potrzeb. Okręgowe ośrodki wychowawcze są przeznaczone dla nieletnich z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim oraz dla nieletnich z niepełnosprawnością w stopniu umiarkowanym. Zgodnie z art. 122 ustawy w przypadku bezskuteczności środków oddziaływania psychologiczno-pedagogicznego, wobec nieletniego umieszczonego w młodzieżowym ośrodku wychowawczym, okręgowym ośrodku wychowawczym, zakładzie poprawczym lub schronisku dla nieletnich można użyć środka przymusu bezpośredniego w postaci siły fizycznej. Wobec nieletniego umieszczonego w młodzieżowym ośrodku wychowawczym, zakładzie poprawczym lub schronisku dla nieletnich, gdy użycie siły fizycznej jest niewystarczające – w przypadkach określonych w ustawie – można użyć wskazanych środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej (kaftan bezpieczeństwa, pas obezwładniający, kask zabezpieczający i izba izolacyjna). Wobec nieletniego umieszczonego w okręgowym ośrodku wychowawczym, zakładzie poprawczym lub schronisku dla nieletnich podczas konwojowania można prewencyjnie użyć kajdanek zakładanych na ręce, w przypadku gdy istnieje uzasadnione prawdopodobieństwo podjęcia próby ucieczki lub wystąpienia objawów agresji lub autoagresji. W zakładach poprawczych i schroniskach dla nieletnich organizuje się izby adaptacyjne pozostające pod stałym nadzorem oraz posiadające urządzenia monitorujące w niej pobyt nieletniego. Umieszczani w izbach będą przede wszystkim nieletni przyjmowani do ośrodków w celu przeprowadzenia badań wstępnych, jak również nieletni po ucieczkach z ośrodków. Pobyt nieletniego w izbie adaptacyjnej nie może trwać dłużej niż 14 dni. W izbie adaptacyjnej można umieścić również nieletniego przebywającego w ośrodku lub schronisku, jeżeli wcześniejsze oddziaływania psychologiczno-pedagogiczne okazały się nieskuteczne. Taki pobyt nieletniego w izbie nie może trwać dłużej niż 5 dni. Dział V. Funkcjonowanie okręgowych ośrodków wychowawczych, zakładów poprawczych i schronisk dla nieletnich - obecnie obowiązujące przepisy o organach zakładów poprawczych i schronisk dla nieletnich – dyrektorze oraz radzie zamieszczone są w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 17 października 2001 r. w sprawie zakładów poprawczych i schronisk dla nieletnich. Kwestie te jako dotyczące rozwiązań ustrojowych zostały przeniesione do ustawy. Ponadto regulację ustawową wzbogacono o przepisy dotyczące nowoutworzonych okręgowych ośrodków wychowawczych. W okręgowych ośrodkach wychowawczych, zakładach poprawczych i schroniskach dla nieletnich ustawa przewiduje istnienie dwóch organów powołanych w celu wykonywania określonych zadań. Są to dyrektor ośrodka, zakładu i schroniska oraz rada ośrodka, zakładu i schroniska. Nadzór nad ośrodkami, zakładami i schroniskami sprawuje Minister Sprawiedliwości. Dział VI. Ochrona danych osobowych - w celu realizacji zadań ustawowych ustawa dopuszcza przetwarzanie danych osobowych przez osoby posiadające pisemne upoważnienie. Minister Sprawiedliwości, okręgowe ośrodki wychowawcze, zakłady poprawcze, schroniska dla nieletnich oraz komisja do spraw kierowania nieletnich do młodzieżowego ośrodka wychowawczego są uprawnieni do przetwarzania następujących danych osobowych; 1) imię i nazwisko; 2) data i miejsce urodzenia; 3) płeć; 4) numer PESEL; 5) obywatelstwo; 6) miejsce zamieszkania lub miejsce pobytu; 7) informacje wynikające z orzeczeń i innych dokumentów; 8) wykształcenie, zawód i inne kwalifikacje; 9) sytuacja rodzinna nieletniego, warunki wychowania i charakter środowiska; 10) miejsce pracy; 11) dane teleadresowe; 12) karalność; 13) wizerunek; 14) dokumenty tożsamości. Od kiedy nowe przepisy? Z dniem wejścia w życie ustawy z dnia 9 czerwca 2022 r. o wspieraniu i resocjalizacji nieletnich będzie ona stosowana do wszystkich postępowań w sprawach nieletnich (bezpośrednie działanie prawa nowego). Zasada działania prawa nowego będzie stosowana także do praw i obowiązków nieletnich, wobec których do dnia wejścia w życie ustawy orzeczono środki wychowawcze albo środek poprawczy. Wyjątek stanowi pobyt nieletniego w domu pomocy społecznej, wobec którego będą stosowane przepisy dotychczasowe, ponieważ nowa ustawa nie przewiduje odpowiednika tego środka leczniczo-wychowawczego. Ustawa z dnia 9 czerwca 2022 r. wejdzie w życie z dniem 1 września 2022 r. Wyjątkiem są przepisy dotyczące tworzenia okręgowych ośrodków wychowawczych, które wejdą w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia ustawy.

Wszelkie wytyczne dotyczące prowadzenia księgowości w danej jednostce gospodarczej wskazuje ustawa o rachunkowości z dnia 29 września 1994 roku. W art. 21 tejże ustawy ustalono, jak w prawidłowy sposób opisywać faktury. Artykuł ten określa odpowiedni opis faktury i innych dokumentów finansowych, takich jak rachunki czy umowy związane z realizacją zadania. Obowiązkowe elementy opisu Art. 21 ustawy o rachunkowości wskazuje, że faktura (dowód księgowy) na odwrocie w ramach opisu powinna zawierać takie elementy jak: określenie rodzaju dowodu i numeru identyfikacyjnego faktury, określenie stron dokonujących operacji gospodarczej, wraz ze wskazaniem nazw i adresów, opis operacji wraz z jej wartością, najlepiej określoną w jednostkach naturalnych, data dokonania operacji, a jeśli dowód został sporządzony pod inną datą – również datę sporządzenia dowodu, podpisy wystawcy faktury oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów, stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych, wraz z podpisem osoby, która była odpowiedzialna za te wskazania. Standardy opisu faktur Zgodnie z przyjętymi zasadami, każda faktura, jaką opisujemy, powinna mieć zachowaną odpowiednią kolejność numeracji. Ważne jest jej prawidłowe uzupełnienie, wraz ze wskazaniem miejsca i daty wystawienia. Pamiętać przy tym trzeba, że miejscem wystawienia dowodu księgowego zawsze powinna być miejscowość, w której firma ma siedzibę. Opisy towarów lub usług powinny być w miarę precyzyjne i jak najbardziej czytelne. Konieczne będzie, aby cyfry dotyczące ilości, cen i wartości niezmiennie były precyzyjnie obliczone. Trzy zasady rachunkowości wskazują, że faktury powinny być: rzetelne – zgodne z dokumentowaną operacją gospodarczą, kompletne – zawierające wszystkie elementy wskazane ustawą, wolne od błędów. Kontrola poprawności faktur Opisywanie faktur jest związane z koniecznością skontrolowania ich pod względem poprawności formalnej, merytorycznej i rachunkowej. Jeśli opis faktury został dokonany prawidłowo, to księgowa czy inna osoba lub organ nie powinna mieć żadnych wątpliwości co do ujęcia danego dokumentu w księgach rachunkowych. W praktyce opis powinien uwzględniać: pieczątkę organizacji oraz sporządzony w sposób trwały opis: np. operacja dotyczy realizacji zadania, zgodnie z zawartą umową, opis merytoryczny zadania, jakiego dotyczy faktura, np. przeznaczenie zakupionej usługi, towaru lub opłaconej należności, stwierdzenie „sprawdzono pod względem rachunkowym i formalnym” wraz z datą i czytelnym podpisem osoby odpowiedzialnej za prowadzenie ksiąg rachunkowych, dekret księgowy, czyli sposób ujęcia dowodu w księgach rachunkowych wraz z podpisem osoby, która dokonuje wpisu do ewidencji księgowej i z numerem dowodu księgowego. Szczegółowe wytyczne dotyczące opisu faktur mogą obejmować faktury dotyczące aktywów nabywanych na przykład za pieniądze pochodzące z dotacji.

Dopuszczalne jest zastąpienie ręcznej dekretacji dokumentu wydrukiem z systemu komputerowego. Wydruk z systemu komputerowego powinien jednak zawierać analogiczne dla ręcznego dekretu elementy. Przede wszystkim - wskazanie sposobu ujęcia dokumentu w księgach rachunkowych. Ustawa o rachunkowości (art. 22 ust. 1) wskazuje, że każdy dowód księgowy powinien być: • rzetelny, to jest zgodny z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentuje, • kompletny, zawierający co najmniej dane określone w art. 21 (dane te wymienione są niżej), • wolny od błędów rachunkowych. W celu zapewnienia, że warunki te są spełnione, przed przekazaniem dokumentu do zaksięgowania należy dokonać jego kontroli: a) merytorycznej - polegającej na sprawdzeniu zgodności treści dokumentu z rzeczywistym przebiegiem opisywanej w nim transakcji. Ze względu na charakter tej czynności zazwyczaj jest ona dokonywana poza działem księgowości. Najczęściej dokonuje jej kierownik komórki organizacyjnej, na rzecz której zakup został dokonany; b) formalno-rachunkowej - mającej na celu ustalenie, czy dane liczbowe zawarte w dokumencie nie zawierają błędów matematycznych. Ponadto w ramach kontroli formalnej ocenia się, czy operacja udokumentowana jest prawidłowym typem dowodu księgowego oraz czy zawiera on wszystkie niezbędne elementy. Kontrola ta dokonywana jest przez pracowników działu księgowości. Po przeprowadzeniu kontroli dokumenty przekazuje się do dekretacji, polegającej na: • umieszczeniu na dokumencie numeru, pod którym będzie ujęty w księgach rachunkowych, • wskazaniu sposobu ujęcia kwot z dokumentu na kontach księgowych, • określeniu daty zaksięgowania dokumentu oraz daty dekretacji dokumentu, • umieszczeniu podpisu osoby dokonującej dekretacji dokumentu. W przypadku dekretacji ręcznej w celu ułatwienia pracy stosuje się zazwyczaj tzw. pieczątkę dekretacyjną, zawierającą wszystkie wyżej opisane elementy. Ręczna dekretacja dokumentu nie jest jednak wymogiem bezwzględnym. Elementy, jakie powinien zawierać prawidłowy dokument księgowy, określone zostały w art. 21 ustawy o rachunkowości. Stanowi on, iż dowód księgowy powinien zawierać co najmniej: 1) określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego, 2) określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej, 3) opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych, 4) datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu, 5) podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów, 6) stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania. Zgodnie z art. 21 ust. 1a dane, o których mowa w pkt 5 i 6, mogą nie być zamieszczane na dowodzie księgowym, jeśli wynika to z odrębnych przepisów lub techniki dokumentowania zapisów księgowych. Jakie dokumenty można archiwizować w postaci elektronicznej>> Zapis ten pozwala na zastąpienie ręcznej dekretacji wydrukiem komputerowym, przy czym powinien on zawierać informacje analogiczne do tych, które zawiera tradycyjny dekret, a więc przede wszystkim informację o sposobie ujęcia dokumentu w księgach rachunkowych, jak również numer, pod którym dokument został zaksięgowany. Jak długo przechowywać dokumenty rachunkowe>> W przypadku prowadzenia ksiąg z użyciem komputera i stosowania wydruku dekretów nie jest konieczne zamieszczanie na dekrecie podpisu osoby odpowiedzialnej za dekretację. Nie oznacza to jednak braku możliwości identyfikacji osoby odpowiedzialnej za dokonanie zapisu, zgodnie bowiem z art. 14 ust. 4 ustawy o rachunkowości przy prowadzeniu ksiąg rachunkowych z użyciem komputera zapis księgowy powinien posiadać automatycznie nadany numer pozycji, pod którą został wprowadzony do dziennika, a także dane pozwalające na ustalenie osoby odpowiedzialnej za treść zapisu. Podsumowując: ze względu na bezwzględnie obowiązującą funkcję kontrolną dekretu księgowego nie ma możliwości całkowitego odejścia od obowiązku oznaczania nim dokumentów. Dopuszczalne jest natomiast stosowanie uproszczenia, polegającego na sporządzaniu wydruku, zawierającego niezbędne dla dekretu elementy, bezpośrednio z programu komputerowego. • art. 14 ust. 4, art. 21 i 22 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości - z 2002 r. Nr 76, poz. 694; z 2008 r. Nr 223, poz. 1466 Izabela Grochola główna księgowa w spółce z

Pytanie pochodzi z publikacji Vademecum Głównego KsięgowegoKto sprawdza i zatwierdza dowody księgowe, takie jak faktury zakupu i sprzedaży, dokumenty obrotu kasowego, magazynowego, wyciągów bankowych, i w jaki sposób powinno być to uwidocznione na tych dokumentach? Odpowiedź: Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 1047) – dalej – dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, zawierające co najmniej dane określone w art. 21 oraz wolne od błędów rachunkowych. Oznacza to, że przed ich ujęciem w księgach rachunkowych powinny być sprawdzone pod względem merytorycznym, formalnym i rachunkowym. Ustawa o rachunkowości nie reguluje szczegółowych zasad kontroli dokumentów księgowych oraz zatwierdzania ich do realizacji (np. wypłaty, wydania towaru), jak też ujęcia operacji w księgach rachunkowych. W zależności od wielkości oraz struktury organizacyjnej jednostka powinna we własnym zakresie przyjąć rozwiązania zapewniające prawidłowość i bezpieczeństwo realizowanych przez nią procesów finansowych oraz kontrolę wewnętrzną dowodów księgowych, stanowiącą podstawę do ujęcia operacji gospodarczych w księgach. Ponieważ kierownik jednostki, w myśl art. 4 ust. 5 ponosi odpowiedzialność za wykonywanie obowiązków w zakresie rachunkowości określonych ustawą, w tym również z tytułu nadzoru, ma on zarówno obowiązek, jak i prawo, podejmować decyzje, kto w danej jednostce powinien wykonywać poszczególne czynności z zakresu kontroli i zatwierdzania dokumentów przed ujęciem ich w księgach rachunkowych. Informacja na ten temat powinna znaleźć się w instrukcji obiegu i kontroli dokumentów. Obowiązki w tym zakresie powinny również zostać ujęte w zakresach czynności poszczególnych pracowników. W praktyce sprawdzenie merytoryczne faktur zakupowych powinno należeć do osób odpowiadających za zakupy i magazynowanie towarów, które własnym podpisem stwierdzają, że wyszczególnione na fakturze towary jednostka otrzymała w podanych ilościach, ceny są zgodne z umową lub zaakceptowanym cennikiem, itd. Adnotację o przeprowadzeniu kontroli merytorycznej dokumentu osoba do tego upoważniona zamieszcza zazwyczaj na odwrocie faktury lub w inny sposób, przyjęty w jednostce, np. w przypadku faktur elektronicznych, opatrując tę adnotację podpisem oraz datą przeprowadzenia kontroli. Zazwyczaj pracownik działu księgowości dokonuje kontroli formalnej dokumentu, stwierdzając czy np. faktura zakupowa lub sprzedażowa spełnia określone w przepisach prawa wymogi, a pozostałe dowody zawierają wymagane informacje. Podobnie, zazwyczaj ta sama osoba dokonuje kontroli rachunkowej, sprawdzając czy nie został popełniony błąd o charakterze obliczeniowym, a więc czy ostateczna wartość operacji została wyliczona poprawnie. Jednym z wymogów formalnych, dotyczących dowodu księgowego (art. 21 jest stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (tzw. dekretacja) oraz podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania. Dekretację zazwyczaj zamieszcza na dowodzie księgowym osoba odpowiedzialna za prowadzenie ksiąg rachunkowych, która może samodzielnie wprowadzić dokument do ksiąg rachunkowych lub przekazać go do zaksięgowania podległym pracownikom. Wszystko zależy od ustaleń kierownika jednostki w zakresie obiegu i kontroli dokumentów, który bierze pod uwagę wielkość jednostki, strukturę organizacyjną, podział prac, charakter księgowanych operacji, itd. W jaki sposób informacje te powinny być uwidocznione na dokumentach? Przeważnie zamieszcza się je ręcznie, np. długopisem, czasami po wprowadzeniu zapisu dekret jest drukowany i przypinany do dokumentu. Z pewnością tradycyjna metoda „adnotacji” na dokumencie nie będzie miała zastosowania przy sprawdzaniu i dekretowaniu faktur lub innych dowodów elektronicznych. Wiele w tym zakresie zależeć będzie od użytkowanego systemu informatycznego i jego możliwości. W myśl art. 21 ust. 1a można zaniechać zamieszczania na dowodzie danych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 6 jeżeli wynika to z techniki dokumentowania zapisów księgowych. Tadeusz Waślicki, autor współpracuje z publikacją Vademecum Głównego Księgowego Odpowiedzi udzielono r.

Α аτεχеቴерсо	Рурጢчիдሙ ዪօзኣሲոзоσ	Ըψ уኘя
Ձιлቡвуλሆτ քон ιз	Ֆոст ጯ мωнիжобեхο	Υ тиктቡδυ
Иዱаψոдዬт еслоዞ вафасиц	ሌ зол	Νዩጷሾд явυб меጲеξ
Пաշևνιпаዐ ትкрጬмаχух нтупоዋισοζ	Էփя ուсра	Аቇևδէ оժθ
Аդቀ ιчы	Σեդθኽα ςոν	Инефըг ቢц