ilustr.: Julia Chibowska „Trwa atak na polską rodzinę”. Ten refren prawicowe media i politycy powtarzają co najmniej od 2013 roku, kiedy głównym antagonistą polskiej rodziny stała się „ideologia gender”. Kilka lat później jej miejsce zajęła „ideologia LGBT”, również należąca – zdaniem polskiej prawicy – do nurtu neomarksistowskich teorii podważających istotę rodziny. Co ciekawe, postulaty ruchów walczących o prawa kobiet czy prawa osób LGBTQIA wcale nie dotyczą osłabienia roli rodziny. Wręcz przeciwnie, domagając się rozszerzenia znaczenia pojęcia rodziny, tym samym dostrzegają jej wartość i prymat nad innymi formami relacji. W tak zarysowanym sporze między obrońcami tradycyjnego modelu a osobami walczącymi o przedefiniowanie dotychczasowego rozumienia rodziny nie ma miejsca na pytanie o to, jak to się stało, że rodzinę uznano za najbardziej zagrożoną instytucję społeczną. Tym bardziej nie ma miejsca na podważanie dominacji rodziny, która nie tylko przecież dla konserwatystów jest właściwie jedyną możliwą formą życia we wspólnocie. Jak do tego doszło, że niezależnie od osobistych poglądów przyjmujemy tę, by wykorzystać narzucającą się nomenklaturę, ideologię rodziny? Sformułowania „ideologia rodziny” używam ironicznie. Moim celem nie jest napiętnowanie rodzin. Chcę zwrócić uwagę na absurdalność „ideologizowania” kolejnych ruchów, tożsamości czy postaw życiowych (arcybiskup Marek Jędraszewski ukuł nawet określenie „ideologia singli”). Samo pojęcie ideologii nabrało pejoratywnego wydźwięku właśnie w ustach polityków prawicy i katolickich biskupów. Ideologiczność, ich zdaniem, groźna jest dlatego, że rości sobie pretensję do podboju kolejnych obszarów życia i grup społecznych: gender miał przyczyniać się do zachwiania tożsamości psychicznej i seksualnej dzieci, co obrazowano wyobrażeniami o chłopcach przebieranych w przedszkolach w sukienki; LGBT promuje homoseksualizm, a Rzecznik Praw Dziecka dowodził, że zmusza się ludzi do przyjmowania tabletek zmieniających płeć. Paradoksalnie ta absolutność przypisywana ideologiom bliska jest temu, jak rozumiemy rolę rodziny w społeczeństwie, bo czy nie zakładamy, że rodzina – niezależnie od tego, czy tradycyjna, czy nie; heteroseksualna czy homoseksualna – jest tym domyślnym, najlepszym i nienegocjowalnym sposobem życia z innymi? W 2008 roku Karolina i Tomasz Elbanowscy, rodzice siódemki dzieci, rozpoczęli działalność ruchu „Ratuj maluchy”. Inicjatywa była głosem protestu przeciwko obniżeniu wieku, w którym dzieci zaczynają szkołę, z siódmego roku życia do szóstego. Ich działalność długofalowo wpłynęła na sposób postrzegania szkoły i roli rodziców w procesie edukacji. W narracjach towarzyszących akcji „Ratuj maluchy” stale przewija się obraz szkoły, której nieodłącznym elementem jest przedwcześnie przerwane dorastanie dzieci w rodzinie, upływające na beztrosce i zabawie. Szkoła stanowi zaś uosobienie opresyjnego systemu – początek drogi, której celem jest „stanie się trybikiem w systemie” i „obywatelem płacącym ZUS i podatki”. Przykład ruchu Elbanowskich, który zyskał poparcie nie tylko w środowiskach konserwatywnych aktywistów (w spotach występują aktorzy tacy jak Marcin Dorociński, Joanna Brodzik czy Marcin Bosak), dobrze ilustruje, jak nośne są hasła nawiązujące do obrony dzieci i zagrożonej autonomii rodziny. W 2017 roku 78 procent badanych zgadzało się z opinią, że to właśnie rodzice powinni decydować, czy ich dziecko rozpocznie naukę w wieku sześciu czy siedmiu lat, a nie państwo czy instytucje oświaty. Badania pokazujące, jak ważną rolę w wyrównywaniu szans odgrywają placówki takie jak szkoła czy zerówka, przestawały mieć w tym kontekście znaczenie. Obrona rodziny jako najlepszej z możliwych komórek społecznych łączy ponad podziałami. ilustr.: Julia Chibowska Oblężona twierdza Skąd to przekonanie o niezawodności rodziny, skoro możemy śmiało założyć, że każdy z pewnością zna niejedną rodzinę, która w jakimś momencie zawiodła? Michał Herer w swojej książce „Pochwała przyjaźni” dowodzi, że to nowoczesna alienacja jednostki doprowadziła do wyodrębnienia się mieszczańskiej rodziny nuklearnej. Wraz ze stopniową ekonomizacją rzeczywistości wzrastała również potrzeba ocalenia tego, co wydaje się pozostawać poza zasięgiem wpływu rynku – relacji osobistych. Nowoczesna rodzina w tym ujęciu stanowi jeden z ostatnich bastionów wartości takich jak bliskość, troska czy bezinteresowność. Z czasem widać, jak rodzinie zagraża coraz więcej sił zewnętrznych, rodzina musi bronić się przed rewolucją seksualną, globalizacją, zachodnimi ideologiami… Ten obraz walki z wnętrza oblężonej twierdzy bardzo dobrze widać w narracjach ruchów broniących praw rodziców i rodziny, takich jak wspomniany „Ratuj maluchy” czy fundacja Życie i Rodzina prowadzona przez Kaję Godek. Z takim postrzeganiem rodziny wiążą się zasadniczo dwa problemy. Po pierwsze, jak pokazuje Herer, rodzina nie uchroniła się przed działaniem rynkowych reguł gry. Rywalizacja jednostek zyskała jedynie usprawiedliwienie w trosce o byt rodziny, będącej w swojej istocie przedłużeniem indywidualizmu jednostki. Naiwnością byłoby sądzić, że dbanie o członków rodziny wyzbyte jest z myślenia rynkowego. Obecne jest ono przecież choćby w staraniach rodziców, aby wyposażyć dzieci od najmłodszych lat we wszelkie kompetencje, które w przyszłości mogą ułatwić im wspinaczkę po szczeblach zawodowej kariery i umożliwić sukces ekonomiczny, czyli de facto pokonać potencjalną konkurencję. Ten splot neoliberalizmu z uznaniem rodziny za najważniejszą wspólnotę polityczną dobrze widać w działalności publicznej chociażby Margaret Thatcher. Na polskim podwórku przykładem może być mariaż ruchu Kai Godek z partią Janusza Korwina-Mikkego. Rodzina nie uchroniła się przed działaniem rynkowych reguł gry. Jak skrajnie partykularnie można wykorzystać narracje związane z dbałością o dobro rodziny, pokazał kryzys uchodźczy. W 2015 roku Jarosław Kaczyński w swoim sejmowym wystąpieniu powoływał się na zasadę ordo caritatis. Koncepcja świętego Tomasza dotycząca istnienia „porządku miłości”, która w pierwszej kolejności dotyczy Boga, potem rodziny i narodu, a w dalszej kolejności innych, zdaniem Kaczyńskiego powinna stać się odpowiedzią na kryzys migracyjny. A zatem ochrona naszego prywatnego, rodzinnego dobra zwalnia nas z odpowiedzialności za innych. Prognozowane przez prawicę, hipotetyczne zagrożenie bezpieczeństwa naszych najbliższych okazało się ważniejsze niż realne zagrożenie życia uchodźców. Sytuacja ta ujawnia, jak pozorny i hermetyczny może być wspólnotowy potencjał rodziny. Drugi problem to milczące założenie, że walka toczy się o tradycyjną rodzinę – z mamą, tatą i dziećmi. Ruchy prorodzinne nie walczą przecież o interesy związków homoseksualnych, i nie tylko ich. Zabiegając o „godność rodziny”, nie myśli się też raczej o małżeństwach bezdzietnych, związkach nieformalnych wychowujących dzieci, samodzielnych rodzicach czy osobach żyjących razem, ale niestanowiących związku ani rodziny. W orbicie, która teoretycznie ma obejmować wszystkich żyjących w relacjach z innymi i dbających o nich, w praktyce bardzo wiele osób się nie mieści. Rodzina rodzin Poszukiwanie tropów politycznego znaczenia rodziny dosyć szybko prowadzi do narodu – wspólnoty niejednokrotnie wymienianej jednym tchem po rodzinie właśnie. W Polsce orędownikiem obu tych wartości, choć bezpośrednio niezwiązanych przecież z chrześcijaństwem, od lat jest Kościół katolicki. „Naród, w którym rozłożona została rodzina, zanika” – mówił w kazaniu w 1976 roku kardynał Stefan Wyszyński. „Istnieje bowiem biologiczna zależność i więź między rodziną a narodem […]. Naród stanowi ochronę dla rodziny i odwrotnie. W ciężkich czasach bytu narodowego, gdy nie mieliśmy wolności politycznej, naród ze wszystkimi swoimi wartościami chronił się w zaciszu i dyskrecji życia rodzinnego. Pamiętam, jak będąc małym chłopcem, uczyłem się w domu historii Polski na 24 obrazkach, które ojciec mój wyciągnął gdzieś z ukrycia. Czytaliśmy tę książkę podczas długich zimowych wieczorów. Jakże wiele z tamtych czasów zapadło mi w duszę do dziś dnia. Naród musi uznać prawa rodziny, a zwłaszcza prawo do jej trwałości. I nic z tego przeciwko temu podejmować nie może, bo szkodziłby sam sobie. Na służbie rodziny musi być cały dorobek narodu – jego język, dzieje, obyczaj i tradycje”. Słowa prymasa Wyszyńskiego nie zaskakują. Zdążyliśmy przyzwyczaić się do współwystępowania rodziny i narodu, fundamentalnej pary dla myśli konserwatywnej – zarówno dwudziestowiecznej, jak i dzisiejszej. Podobne założenia ideologiczne przyjmuje PiS, a mówił o nich między innymi Jarosław Kaczyński podczas konwencji w 2019 roku. Bezpośrednio wskazał na rodzinę i naród jako dwie wartości najważniejszej dla swojej formacji – zależne od siebie i nierozerwalnie złączone. Nawet jeśli na sztandarach mamy inne wartości, sposób postrzegania rodziny wpływa na to, jak postrzegamy naród. Bezpośrednie doświadczenie wspólnoty, jaką jest rodzina, organizuje wyobrażenia na temat narodu. Już sam język i obecne w nim skojarzenia sprawiają, że o narodzie łatwo myśleć jak o rodzinie rodzin. Wyrażenia takie jak „więzy krwi” czy „wspólne korzenie” odnosić się mogą do obu wspólnot i wskazywać na pokrewieństwo – w takim samym stopniu to realne, jak i to wyobrażone. Tym zaś, co łączy członków obu tych wspólnot, jest podobieństwo, wyrażające się w języku, kulturze, tradycji. Nawet jeśli na sztandarach mamy inne wartości, sposób postrzegania rodziny wpływa na to, jak postrzegamy naród. Mikro- i makrowspólnoty O ile łatwo dostrzec nam w „narodocentryzmie” pułapkę nacjonalizmu i szowinizmu (jak w przypadku polityki migracyjnej polskiego rządu, motywowanej ochroną polskich interesów i samych Polaków), o tyle trudno odnieść się krytycznie do wartości, jaką jest rodzina. Być może właśnie z powodu tego bezpośredniego doświadczenia, które sprawia, że wszelki „rodzinosceptycyzm” przykładamy do osobistych relacji. Niech więc jeszcze raz wybrzmi to, iż nie chodzi tu o ocenę konkretnych rodzin i relacji, ale przyjrzenie się, jak funkcjonuje idea rodziny i jaki ma to wpływ na kształt stosunków społecznych. Jest to o tyle ważne, że trudno wyobrażać sobie jakiekolwiek większe wspólnoty bez porównywania ich do tych, którymi otaczamy się w życiu prywatnym. Bo jak myśleć o tym, co łączy nas z milionami ludzi, których nigdy nie poznamy, od których dzielą nas czasem setki kilometrów, różnią status ekonomiczny, przyzwyczajenia kulturowe, wykonywany zawód? Do projektu jakiejkolwiek wspólnoty na tę skalę potrzebny jest punkt odniesienia w postaci czegoś, co znamy w mniejszej skali. Jeśli zatem tym punktem odniesienia jest rodzina, trudno o projekt inny niż państwo oparte na narodzie etnicznym. Przekraczanie wykluczającego podziału narodowego powinno więc pociągać za sobą refleksję na temat innych form współżycia niż nuklearna rodzina, oderwana od reszty społeczeństwa. Dlaczego w takim razie, choć tak wiele mówimy o integracji grup wielonarodowych, o wspólnotach wieloetnicznych, brakuje poważnej refleksji na temat podobnego przekraczania granic rodziny? Czy nie jest tak dlatego, że trudno wyobrazić nam sobie inne formy relacji podstawowych niż te rodzinne? A może rodzina, uznawana za rodzaj wspólnoty neutralnej ideologicznie, nie doczekała się krytycznej analizy i przede wszystkim alternatywy w postaci propozycji innych form życia razem? Czy przyjaźń zbawi świat? Taką propozycją mogłaby stać się przyjaźń. Choć jako zasada życia społecznego wydaje się idealistyczną mrzonką, pojawiała się już w historii myśli społecznej. Edward Abramowski, jeden z polskich ojców ideowych kooperatyw, proponował, aby podstawą organizacji życia lokalnych wspólnot stały się związki przyjaźni – grupy samopomocowe łączące pojedyncze jednostki i członków rodzin. Wizja ta wydaje się utopijna, ale czy podobnego rodzaju utopią nie jest myślenie o narodzie jako o rodzinie rodzin? Zanim z powątpiewaniem zaczniemy zastanawiać się, jakie konkretne rozwiązania w polityce społecznej byłyby realizacją w praktyce postulatu powszechnej przyjaźni, warto wyobrazić sobie, jakie skutki mogłaby przynieść zmiana w sferze prywatnej. Zmiana polegająca na dowartościowaniu przyjaźni jako pełnoprawnej więzi między dorosłymi ludźmi (obecnie bardzo często przyjaźń sprowadza się do sfery dzieciństwa lub do okresu przed założeniem rodziny, o czym mówi na przykład Kaja Klimek w publikowanym przez nas wywiadzie). Jak pisze Herer, normy obyczajowe i wzorce popkulturowe przyczyniły się do tego, że przyjaźń często sprowadza się do utartych modeli, mających stanowić jedynie uzupełnienie dla związku i rodziny. Przyjaciele pocieszają nas w przypadku problemów w związku lub zastępują chwilowo partnera lub partnerkę w przypadku ich braku. Przyjaźń w dorosłym życiu rzadko stanowi samodzielną, dynamiczną relację, opartą na wzorcach, które staramy się przekazać dzieciom i młodzieży jako drogowskazy w ich relacjach rówieśniczych. Jak mogłyby zmienić się relacje społeczne, gdyby osoby niezakładające rodzin dzieliły z przyjaciółmi życie, mieszkanie, opiekę nad dziećmi lub rodzicami? Jak na myślenie o społeczeństwie wpłynęłoby wspólne wychowywanie dzieci przez grupy przyjaciół? Jakie wreszcie znaczenie miałoby przeniesienie cech przypisywanych przyjaźni na wspólnotę społeczną, tak jak ma to miejsce w przypadku rodziny i narodu? Jak mogłyby zmienić się relacje społeczne, gdyby osoby nie zakładające rodzin, dzieliły z przyjaciółmi życie, mieszkanie, opiekę nad dziećmi lub rodzicami? Wszystkie te pytania nie doczekały się do tej pory wystarczającego namysłu, a tym bardziej odpowiedzi, także ze strony lewicy. Jak aktualny mają wymiar, pokazuje praktyka. Skuteczne ruchy społeczne, przyczyniające się do zmiany, coraz częściej oparte są na relacjach, które porównać można do więzów przyjacielskich właśnie. Feministyczna akcja #MeToo, wbrew popularnemu określeniu „siostrzeństwo” (które notabene pokazuje, jak bardzo zanurzeni jesteśmy w dyskursie idealizującym rodzinę), stanowi wyraz empatii i solidarności podobnych do tych, jakie łączą przyjaciół i przyjaciółki. Nie wymaga potwierdzenia przynależności tak jak rodzina, ale pokazuje wspólnotę doświadczeń właśnie pomimo różnic: rodzinnych, narodowych, kulturowych, ekonomicznych. Wolność, równość, przyjacielskość W epoce późnego kapitalizmu jednym z większych wyzwań jest zbudowanie na nowo wspólnoty – zdolnej stawić czoła wyzwaniom takim jak kryzys klimatyczny, migracje, prekaryzacja warunków pracy czy, w ostatnim czasie, kryzys związany z epidemią. Wyraźnie widać, że dwa dominujące do tej pory modele życia z innymi – rodzina i naród – zdają się w tych warunkach niewystarczające. Poza ich wymiarem jednoczącym nowe konteksty odsłaniają także potencjał wykluczania, stanowiący rewers zarówno rodziny, jak i narodu. Przyjaźń także nie jest oczywiście wolna od niebezpieczeństwa ekskluzywności – od towarzyskiej po klasową. Jednak w samej swojej istocie przyjaźń opiera się na poszanowaniu odrębności i autonomii innego przy jednoczesnym bezinteresownym działaniu na jego rzecz. W wymiarze społecznym atrybutami przyjaźni byłyby solidarność i dbałość o dobra wspólne. W tym zawiodły rodzina i naród, niejednokrotnie umacniające porządek kapitalistyczny, który z kolei promuje indywidualną rywalizację jednostek i ich rodzin. Próbą przerwania tego błędnego koła mogłoby stać się przebudowanie dominującego dziś modelu życia prywatnego, tak aby dowartościować relacje przyjacielskie, nawet kosztem tradycyjnych więzów rodzinnych.

Poniżej znajduje się lista wszystkich znalezionych haseł krzyżówkowych pasujących do szukanego przez Ciebie opisu. kobieta należąca do organizacji ZMP (Związku Młodzieży Polskiej) (na 10 lit.) Zobacz też inne hasła do krzyżówek podobne kontekstowo do szukanego przez Ciebie opisu: "KOBIETA NALEŻĄCA DO ORGANIZACJI ZMP (ZWIĄZKU MŁODZIEŻY POLSKIEJ)". Znaleźliśmy ich w sumie: MŁODA PARA, KOMANDOR PODPORUCZNIK, PODLASIACZKA, SYRENA, MISJA WERYFIKACYJNA, BYŁY, BIELISTKOWATE, KATORŻNICZKA, GÓWNIARA, MISTRZYNI, RACEMAT, NIKOLAITA, STARA, DZIURA, KONSTRUKTYWIZM SPOŁECZNY, WICEMISTRZYNI, KOMPLEKS ELEKTRY, PONTIAC, ŚWIDER, POPRZEDNICZKA, MOŁODYCA, LASECZKA, ASCETKA, BŁĘKIT TURNBULLA, LANKIJKA, POLONIZATOR, BUŁGARKA, JAROSZ, PICZ, CHORA, TAROCISTKA, GORBACZOW, DAGESTANKA, CZERWONOGWARDZISTA, ŁOWCZY, SYBERYJKA, JACHIMECKI, OSTATNIA, PODRÓŻNA, ZETEMPOWIEC, FEMME FATALE, HUSARZ, ALDOHEKSOZA, KENIJKA, WŁADCZYNI, SEAT, RÓŻA RÓŻAŃCOWA, MAŁŻONEK, PŁYWACZOWATE, REJ, AUDYTORKA, OSADNICZKOWATE, AMERYKANKA, ANTIGUANKA, JAWANKA, DENATKA, POETKA, KLIENTKA, CHORĄŻA, AZTECZKA, POLATUCHA, STARSZYZNA, KREOLKA, PRODUCENTKA, KOBYŁA, REJ, INDONEZYJKA, MOŁDAWIANKA, ZWIĄZKOWIEC, RYBACZKA, NOWIKOW, LWICA, GRECZYNKA, INSTAGRAMERKA, ALKILACJA, HAMARTIA, WYNAJMUJĄCA, IRAKIJKA, MATKA, CZARNOGÓRKA, ZŁOTOWŁOSA, LOTNICZKA, BELGIJKA, ROMER, SAGOWCOWE, PRUSACZKA, KOMANDOR, SEKTA, PREZESKA, KORNIJKA, AUTSAJDERKA, PIŁKARKA RĘCZNA, DENAZYFIKACJA, PIĘCIOBOISTKA NOWOCZESNA, PALESTYNKA, YOUTUBERKA, ABNEGATKA, PUSTELNICZKA, CZYŚCIOCHA, MOIETY, PUDERNICA, KORPORACJA, FLIRCIARKA, WICEADMIRAŁ, INTRANET, DWUDZIESTOLATKA, KRYTYCZKA, FASOLKA PO BRETOŃSKU, RELACJA BINARNA, AZJATKA, SYSTEM PARTYJNY, ABOLICJONISTKA, INWALIDA WOJSKOWY, STRZELCZYNI, DROGA RZYMSKA, PRZYBYSZKA, MASA CZĄSTECZKOWA, MAMA, CZARNA, FILIA, PROLETERIATCZYK, CURTIN, AUTORAMENT, CHILIJKA, NACZELNIK PAŃSTWA, PARA, SWACHNA, WIOSKA DZIECIĘCA, EUFONIA, HARPIA, SZYMBORSKA, POGOTOWIE OPIEKUŃCZE, GACEK BRUNATNY, POLSKA ZJEDNOCZONA PARTIA ROBOTNICZA, ZBYTNICA, ZAMĘŻNA, LEXUS, SCHROEGER, GOŁĄBKA, ŚWINIARKA, PÓŁBÓG, DYREKTORIAT, TABORYTKA, SKĄPICA, WIESZCZBIARKA, BOKSERKA, SOSNOWATE, SZUWAR WŁAŚCIWY, ZAMBIJKA, NOTA PROTESTACYJNA, JASTROWIANKA, KOBIETA SPOD LATARNI, LABRADOR, SIŁY POKOJOWE, DZIAŁKA PRZYZAGRODOWA, ZBAWICIELKA, CADILLAC, SZAMPION, KONTYNGENT, TRANSPARENCJA, HAJDAMAKA, KUMOSZKA, WYCHOWANKA, OLBRZYMKOWATE, SWAWOLNICA, AZERBEJDŻANKA, POLSKI, ANGOL, RUMUNKA, CHYBIŃSKI, DWORZANIN, KONTRADMIRAŁ, OŚLICA, STAROLUTERANIZM, KORPORACYJNOŚĆ, EGZEKUTYWA, ASCETKA, ARTYSTKA, KUMA, WIEWIÓRKA LATAJĄCA, ARABKA, PROPORNIK, TAJKA, ŚWIĘTOKRADCZYNI, OBWÓD AUTONOMICZNY, BIEGŁA SĄDOWA, PARTNERKA, MŁODZIEŻOWIEC, LATAWIEC, PEDAGOGIKA, IRANKA, PEPEESOWIEC, MIŁORZĘBOWE, GÓRALKA, KAMPANKA, SUCZKA, KALIFORNIJKA, BIRMANKA, RELACJA DWUARGUMENTOWA, SPARTANKA, KURWISZCZE, POŚREDNICA, KURTYZANA, UNIONISTKA, PROWINCJAŁKA, DETALISTKA, KODYFIKATORKA, WIĘŹNIARKA, BŹDZIĄGWA, HIPPISKA, ORTOPTYCZKA, ŚLĄZACZKA, JEŹDŹCZYNI, WRÓŻBIARKA, CZERNIEJEWIANKA, RODEZYJKA, KRETYNKA, STELMASZKA, NIGERYJKA, OBSERWATORKA, FUNDUSZ STABILIZACYJNY, ZAKŁAD OPIEKI ZDROWOTNEJ, PSYCHIATRIA DZIECI I MŁODZIEŻY, CHORWATKA, SINGAPURKA, PRZODOWNICZKA PRACY, USTRÓJ, LIMFOCYT, ZAPROSZONA, WALTEROWIEC, HEROS, SZKOŁA, ŚLUNZOCZKA, WAMPIRZYCA, CZYTELNICZKA, MAROKANKA, ROZMOWA KWALIFIKACYJNA, SPORTSMENKA, NIEPRZYJACIÓŁKA, STARA MALUTKA, KLASTER RÓWNOWAŻENIA OBCIĄŻENIA, PASTRANA, LEŚNY DZIADEK, DEKORATORKA WNĘTRZ, KOMANDO, ZARZĄDZANIE ŚRODOWISKOWE, KETOHEPTOZA, NOWICJUSZKA, WATERPOLISTKA, EKSPATRIANTKA, NYSA, TRACZKA, RÓŻOWA LANDRYNKA, LESOTYJKA, CHELATACJA, MISTRZYNI, AMAZONKA, AMETYST, SOJUSZ, LADACZNICA, TURKMENKA, POLIS, NOMENKLATURA PARTYJNA, POCZET SZTANDAROWY, BRAZYLIJKA, WDÓWKA, SPÓDNICZKA, POLIANDRIA, PION, RELACYJNOŚĆ, LEADER, DOBOSZKA, KOŁO ŁOWIECKIE, SEKCJA, PODMIOT, CHARYZMATYCZKA, TRĘDOWNIKOWATE, MIESZCZKA, BEZLISTY, ABORCJONISTKA, DOKUMENTALISTKA, OBSESJONATKA, PANNA, SPRZEDAWCZYNI, CHOJNOWSKA, WYDZIAŁ, HONDURANKA, STREFA NUMERYCZNA, FACETKA, UDMURTYJKA, TOWAR, CHOROBA BOURNEVILLE'A-PRINGLE'A, TADŻYJKA, PREZENTERKA, SZCZĘŚCIARA, MATKA POLKA, KOŚCIÓŁ POLSKOKATOLICKI, MAŁA, KISZKA KASZANA, KULTURA ŚWIDERSKA. Ze względu na bardzo dużą ilość różnych pasujących haseł z naszego słownika: - ograniczyliśmy ich wyświetlanie do pierwszych 300! nie pasuje? Szukaj po haśle Poniżej wpisz odgadnięte już litery - w miejsce brakujących liter, wpisz myślnik lub podkreślnik (czyli - lub _ ). Po wciśnięciu przycisku "SZUKAJ HASŁA" wyświetlimy wszystkie słowa, wyrazy, wyrażenia i hasła pasujące do podanych przez Ciebie liter. Im więcej liter podasz, tym dokładniejsze będzie wyszukiwanie. Jeżeli w długim wyrazie podasz małą ilość odgadniętych liter, możesz otrzymać ogromnie dużą ilość pasujących wyników! się nie zgadza? Szukaj dalej Poniżej wpisz opis podany w krzyżówce dla hasła, którego nie możesz odgadnąć. Po wciśnięciu przycisku "SZUKAJ HASŁA" wyświetlimy wszystkie słowa, wyrazy, wyrażenia i hasła pasujące do podanego przez Ciebie opisu. Postaraj się przepisać opis dokładnie tak jak w krzyżówce! Hasło do krzyżówek - podsumowanie Najlepiej pasującym hasłem do krzyżówki dla opisu: kobieta należąca do organizacji ZMP (Związku Młodzieży Polskiej), jest: Hasło krzyżówkowe do opisu: KOBIETA NALEŻĄCA DO ORGANIZACJI ZMP (ZWIĄZKU MŁODZIEŻY POLSKIEJ) to: HasłoOpis hasła w krzyżówce ZETEMPÓWKA, kobieta należąca do organizacji ZMP (Związku Młodzieży Polskiej) (na 10 lit.) Definicje krzyżówkowe ZETEMPÓWKA kobieta należąca do organizacji ZMP (Związku Młodzieży Polskiej) (na 10 lit.). Oprócz KOBIETA NALEŻĄCA DO ORGANIZACJI ZMP (ZWIĄZKU MŁODZIEŻY POLSKIEJ) inni sprawdzali również: dydelf wirginijski, Didelphis virginiana, Didelphis marsupialis virginiana - gatunek torbacza z rodziny dydelfowatych; jedyny torbacz szeroko występujący w Ameryce Północnej powyżej Rio Grande , osoba przebrana za św. Mikołaja , od angielskiego: sail yacht - jednostka pływająca wykorzystywana do celów sportowo-turystycznych, której głównym lub jedynym napędem są żagle , grzyb lub skoczny taniec , kruche ciasto, podobne do ciasta francuskiego, różniące się od niego tym, że przygotowuje się je z dodatkiem środków spulchniających , łajdak, niegodziwiec , aparat telefoniczny umożliwiający natychmiastowe pobieranie opłaty za przeprowadzaną rozmowę lub inne usługi, umieszczany zazwyczaj w budce telefonicznej , jezioro w azjatyckiej części Federacji Rosyjskiej, powierzchnia 4560 km , głębokość do 26 m, zamarza około 9 miesięcy , ślimak lub małż , w językoznawstwie - upodobnienie głoski następującej do poprzedniej , cienkie wióry, odpadki powstałe przy heblowaniu , kraj położony w basenie Morza Śródziemnego

„ (...) Kobieta była bardzo piękna. Miała kasztanowe włosy, a jej oczy... Jej oczy są zupełnie jak moje, pomyślał Harry, przysuwając się do lustra. Jasnozielone, tego samego kształtu... Dopiero teraz dostrzegł, że kobieta płacze, uśmiecha się przez łzy. Stojący obok niej wysoki, chudy, czarnowłosy mężczyzna, objął ją ramieniem. Miał okulary i bardzo rozczochrane włosy. Sterczały do tyłu tak jak Harry’emu. Harry przysunął się tak blisko do lustra, że prawie dotykał nosem swojego odbicia. — Mamo? — szepnął. — Tato? Lecz oni tylko patrzyli na niego, uśmiechając się smutno. Powiódł wzrokiem po twarzach innych ludzi w zwierciadle i ujrzał inne pary takich samych zielonych oczu, inne nosy, tak podobne do jego nosa, a jeden staruszek miał nawet takie same jak on kościste kolana. Patrzył na swoją rodzinę, patrzył na nią po raz pierwszy w życiu. Potterowie uśmiechali się i machali do niego rękami, a Harry pochłaniał ich wzrokiem, przyciskając dłonie do lustra, jakby miał nadzieję, że przeniknie przez zimne szkło i znajdzie się między nimi. A w sercu czuł przedziwną mieszaninę radości i dojmującego smutku.” Rodzina Potter (ang. Potter Family) — stara, zamożna rodzina czarodziejów półkrwi. Początkowo rodzina była czystej krwi, jednakże ze względu na małżeństwo Jamesa Pottera z czarownicą mugolskiego pochodzenia — Lily Evans, rodzina stała się rodziną półkrwi. Członkowie rodziny trafiali w zdecydowanej większości do Gryffindoru. Podczas pierwszej i drugiej wojny czarodziejów, Potterowie należeli do Zakonu Feniksa, który przeciwstawiał się działalności Lorda Voldemorta oraz jego popleczników. James i Lily Potter przeciwstawili się Czarnemu Panu i trzykrotnie walczyli przeciwko niemu w czasie wojny. W dniu 31 października 1981 roku James i Lily spotkali się z Lordem Voldemortem po raz czwarty. Spotkanie to zakończyło się ich zamordowaniem w czasie próby ochrony jedynego dziecka, Harry’ego. Ich syn przeżył i zasłużył się w historii czarodziejów. Między innymi stanął na czele Gwardii Dumbledore’a, a przede wszystkim odegrał niezwykle ważną rolę w czasie Drugiej Wojny Czarodziejów — pokonał Lorda Voldemorta. Po wojnie Harry ożenił się ze swoją dziewczyną z czasów szkolnych oraz siostrą najlepszego przyjaciela — Ginny Weasley. Para miała trójkę dzieci, które nazwali na cześć rodziny (Jamesa Pottera, Lily Potter), przyjaciół (Syriusza Blacka i Luny Lovegood) oraz sojuszników w walce (Severusa Snape’a i Albusa Dumbledore’a): Jamesa Syriusza, Albusa Severusa oraz Lily Lunę. Wczesna historia rodziny[] Rodzina Potter pochodziła od XII-wiecznego czarodzieja Linfreda ze Stinchcombe umiłowanego i ekscentrycznego człowieka, którego nazywano „The Potterer”( Jego przydomek został później przekształcony na „Potter”. Linfred był roztargnionym człowiekiem, który był często wzywany przez swoich mugolskich sąsiadów ze względu na swoje usługi lecznicze. Żaden z mugoli nie zdawał sobie sprawy, że cudowne uzdrowienia dokonane przez niego były wywołane przy użyciu magii. Uważano go za nieszkodliwego staruszka, który hodował w swoim ogrodzie śmieszne rośliny. Jego reputacja posłużyła Linfredowi tak dobrze, że mógł w spokoju kontynuować swoje eksperymenty, które stanowiły podwaliny fortuny rodziny Potterów. Historycy przedstawiają Linfreda jako inicjatora eliksirów, które służą czarodziejom do dziś np. Szkiele-Wzro albo Eliksir Pieprzowy. Sprzedaż takich kuracji jego innym czarodziejom pozwoliła mu przekazać każdemu ze swoich siedmiorga dzieci znaczną sumę pieniędzy. Najstarszy syn Linfreda, Hardwin, ożenił się z piękną, młodą czarownicą o imieniu Iolanthe, która pochodziła z rodziny Peverellów zamieszkujących Dolinę Godryka. Była ona wnuczką Ignotusa Peverella, po którym odziedziczyła pelerynę niewidkę. Żona wyjaśniła Hardwinowi rodzinną tradycję, którą ten zaakceptował i pomógł kultywować w ich rodzinie. Ralston Potter późniejszy potomek rodziny Pottera, pracował jako członek Wizengamotu w latach 1612–1652. Popierał bardzo gorąco Międzynarodowy Kodeks Tajności czarodziejów. W pewnym momencie przed 1693 rokiem członkowie rodziny wyemigrowali do Stanów Zjednoczonych Ameryki. Abraham Potter był jednym z pierwszych dwunastu aurorów przeszkolonych i wyznaczonych w USA. Został zatrudniony przez pierwszego Przewodniczącego MACUSA – Josiaha Jacksona. Dalekie pokrewieństwo Abrahama ze sławnym Harrym Potterem będzie badane przez genealogów wieki później. Henry Potter, nazywany przez swoich znajomych Harry, dziadek Jamesa Pottera I działał w Wizengamocie w latach 1913–1921. Potępił ówczesnego Ministra Magii Archera Evermonde'a za zakazanie pomocy mugolom przez czarodziejów w czasie I wojny światowej. Jego otwartość w stosunku do społeczności mugolskiej i popularność nazwiska „Potter” w mugolskim świecie doprowadziły do wykluczenia rodziny Potter z Nienaruszalnej Dwudziestki Ósemki. Najnowsza historia rodziny[] Fleamont Potter, bezpośredni potomek Hardwina i Iolanthe w wieku 11 lat trafił do Hogwartu, gdzie został przydzielony do Gryffindoru. Można przypuszczać, że w tym czasie poznał swoją przyszłą żonę, Eufemię. Para miała jednego syna, Jamesa, który urodził się 27 marca 1960 roku w rodzinie czystej krwi. Rodzice Jamesa byli starymi rodzicami, nawet jak na czarodziejskie standardy. Zdążyli być na ślubie swego jedynego syna z panną Evans, jednakże zmarli w wyniku podeszłego wieku i smoczej ospy przez co, nie zdążyli poznać swego jedynego wnuka – Harry’ego. Pierwsza Wojna Czarodziejów[] „Oto nadchodzi ten, który ma moc pokonania Czarnego Pana... Zrodzony z tych, którzy trzykrotnie mu się oparli, a narodzi się, gdy siódmy miesiąc dobiegnie końca... A choć Czarny Pan naznaczy go jako równego sobie, będzie miał moc, jakiej Czarny Pan nie zna... I jeden z nich musi zginąć z ręki drugiego, bo żaden nie może żyć, gdy drugi przeżyje... Ten, który ma moc pokonania Czarnego Pana narodzi się, gdy siódmy miesiąc dobiegnie końca...” Zdjęcie z magicznego albumu Harry'ego, prezentu od Rubeusa Hagrida Harry Potter urodził się w szczytowym okresie Pierwszej Wojny. Jego rodzice, James i Lily Potter (z domu Evans), byli członkami pierwszego składu Zakonu Feniksa organizacji stworzonej i prowadzonej przez Albusa Dumbledore'a. Organizacja miała na celu walkę z poplecznikami Voldemorta oraz z samym Czarnym Panem. W 1979 roku Albus Dumbledore był świadkiem przepowiedni, która padła z ust Sybilli Trelawney. O przepowiedni dowiedział się również sam Voldemort, dzięki podsłuchującemu pod drzwiami Snape’owi[4][5]. Zabójstwo Potterów przedstawione w filmie Harry Potter i Kamień Filozoficzny. Pod koniec lipca 1980 roku urodziła się dwójka chłopców pasująca do opisu z przepowiedni: Harry Potter i Neville Longbottom. Voldemort, ze względu na ten sam status krwi, postawił na Harry’ego, czyniąc go równym sobie. Potterowie ukrywali się przed Czarnym Panem z pomocą zaklęcia Fideliusa, wybierając początkowo jako strażnika tajemnicy ich najlepszego przyjaciela Syriusza Blacka, który przekonał ich jednak do zmiany oczywistej osoby. Ich wybór padł na Petera Pettigrew, który okazał się poplecznikiem Voldemorta i zdradził ich tajemnicę. Lord Voldemort pojawił się w Dolinie Godryka 31 października 1981 roku. W pierwszej kolejności zamordował Jamesa, by następnie zaatakować ukrywającą się w pokoju dziecka, Lily. Czarny Pan dał jej możliwość wyboru, co było ogromną prośbą ze strony zakochanego w niej Severusa Snape’a. Czarownica odmówiła, oddając życie za syna. Postawa kobiety obudziła starożytną magię, która ochroniła dziecko, odbijając od niego mordercze zaklęcie. Od tej pory Harry stał się jedyną osobą, która przeżyła zaklęcie Avada Kedavra i zniszczyła Czarnego Pana. Po ataku pozostała tylko blizna w kształcie błyskawicy oraz ukryta w Harrym część duszy Voldemorta jako nieplanowany horkruks[6]. List zostawiony na progu domy Dursleyów przez Albusa Dumbledore’a wraz z ocalałym Harrym Potterem Przyjaciel rodziny i ojciec chrzestny Harry’ego bardzo szybko odnalazł zdrajcę, który upozorował własną śmierć i uciekł pod postacią szczura. Syriusz Black, za rzekome zabicie Pettigrewa trafił do Azkabanu[7]. Harry,„Chłopiec, który przeżył” został przygarnięty przez swoją ciotkę, Petunię i jej męża Vernona Dursley. Harry dorastał w mugolskim świecie bez świadomości swojego pochodzenia. Pomimo że był traktowany w domu przy Privet Drive 4 bardzo źle, został, by magiczna osłona jego matki mogła nad nim sprawować opiekę. Czasy międzywojenne[] „- Ach, wypchajcie się... mugole – powiedział Hagrid. – Harry... jesteś czarodziejem. W izbie zapadło milczenie. Słychać było tylko morze i świst Czym jestem? – wydyszał Harry. – Czarodziejem, ma się rozumieć – odpowiedział Hagrid, siadając z powrotem na kanapie, która jęknęła i zapadła się jeszcze niżej – i powiedziałbym, że diabelnie dobrym, trzeba cię tylko trochę podszkolić. A niby czym miałbyś być, mając takich starych? I uważam, że już najwyższy czas, żebyś przeczytał ten list. Harry wyciągnął rękę, by wziąć od niego żółtawą kopertę, zaadresowaną zielonym atramentem: Pan H. Potter, Podłoga, Chata na Skale, Morze.” Pomimo starań rodziny Dursleyów Harry dowiedział się w dniu swoich 11 urodzin, że jest czarodziejem i trafił do Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. Dzięki Rubeusowi dowiedział się prawdy na temat swojej rodziny oraz tego, kim jest i jakie zadanie się z tym wiąże. Lily i James Potter w filmowej wizji zwierciadła Ain Eingarp W czasie nauki w szkole zobaczył po raz pierwszy swoich rodziców w zwierciadle Ain Eingarp. Gdy Harry spojrzał w lustro, ujrzał nie tylko swoich rodziców, ale całą rodzinę Potterów. Rodzinę, której nigdy nie miał, widział ludzi, których łączą te same cechy wyglądu. Cechy, które łączą go samego, dają mu przynależność[8]. Niezdolność Voldemorta do dotknięcia Harry’ego była spowodowana magiczną ochroną jego zmarłej matki. W 1992 roku próbował zdobyć Kamień Filozoficzny przy pomocy Profesora Quirrella, w którym ukryła się jego dusza. Nie udało mu się tego osiągnąć właśnie dzięki niezdolności dotknięcia Harry’ego[9]. Druga Wojna Czarodziejów[] „(...)Czy to boli? Dziecinne pytanie wypadło z ust Harry'ego zanim mógł je powstrzymać. Umieranie? Wcale. – powiedział Syriusz – Szybsze i łatwiejsze niż zasypianie. I on chce, żeby było szybkie. Chce to zakończyć. – powiedział Lupin. Nie chciałem, żebyście umarli – powiedział Harry. Te słowa przyszły bez jego woli. – Żadne z was. Przepraszam... Adresował to bardziej do Lupina niż pozostałych, błagając go. Zaraz po tym, jak urodził się twój syn...Remusie, przykro mi...Mnie również jest przykro – powiedział Lupin – Przykro dlatego, że nigdy go nie poznam, ale on dowie się, dlaczego umarłem i mam nadzieję, że zrozumie. Próbowałem stworzyć świat, w którym będzie mógł prowadzić szczęśliwsze życie. Lodowaty podmuch, który wydawał się emanować z serca lasu, uniósł brwi Harry'ego. Wiedział, że nie powiedzą mu, żeby szedł, dlatego to będzie jego własna decyzja. Zostaniecie ze mną? DO samego końca – powiedział James. Nie będą w stanie was zobaczyć? – zapytał Harry. – Jesteśmy częścią Ciebie – powiedział Syriusz – Niewidzialną dla wszystkich innych. Harry spojrzał na matkę – Zostań blisko mnie – powiedziała cicho. ” Czarny Pan ostatecznie przezwyciężył to przez użycie krwi Harry’ego w czasie swojego odrodzenia w czerwcu 1995 roku. Nie wiedział on jednak, że ta czynności ostatecznie ich połączyła[10]. Połączenie to zostało odkryte w 1998 roku w czasie bitwy o Hogwart. Harry spędził prawie rok na szukaniu horkruksów, których zniszczenie przybliżało Voldemorta do śmierci, nie wiedząc, że on sam jest jednym z nich. Ostateczne starcie Harry'ego i Voldemorta przedstawione na Pottermore. Harry otrzymał możliwość krótkiej rozmowy z rodzicami, którą umożliwił mu Kamień Wskrzeszenia. Dzięki słowom wsparcia od najbliższych stanął jak równy z równym przed Voldemortem, który rzucając w Harry’ego mordercze zaklęcie, zabił cząstkę swojej duszy, swojego horkruksa. Dzięki ochronie przez matkę Harry uniknął śmierci po raz drugi. W ostatecznym starciu pokonał Lorda Voldemorta i przywrócił ład w świecie czarodziejów. Czasy Powojenne[] Ilustracja przedstawiająca Harry’ego ze swoją dziewczyną i przyszłą żoną, Ginny Weasley. „(...) blizna nie bolała Harry’ego od dziewiętnastu lat. Wszystko było w porządku.” Po Drugiej Wojnie Czarodziejów, Harry rozpoczął kurs treningowy na stanowisko Aurora. Młody Potter stał się najmłodszym w historii szefem biura Aurorów, którym został mianowany w wieku lat 26. Wraz ze swoim przyjacielem Ronem, byli uważani za „ekspertów”, którzy pomogli zreformować dział aurorów i resztę Ministerstwa. Dzięki swoim osiągnięciom trafił na karty z czekoladowych żab. Poślubił Ginny Weasley, z którą miał trójkę dzieci: Jamesa Syriusza, Albusa Severusa i Lily Lunę. Członkowie rodziny[] Główni członkowie[] Linfred ze Stinchcombe – protoplasta rodziny Potter. Iolanthe Potter (zd. Peverell) – potomkini Ignotusa Peverella. Hardwin Potter – najstarszy syn Linfreda ze Stinchcombe, mąż Iolanthe Potter. Ralston Potter – członek Wizengamotu w latach 1612–1652. Abraham Potter – jeden z oryginalnej dwunastki aurorów. Pani Potter (zd. Fleamont) – matka Henry'ego Pottera, ostatnia członkini rodziny Fleamont. Henry Potter – ojciec Fleamonta Pottera, członek Wizengamotu w latach 1913–1921. Fleamont Potter – ojciec Jamesa Pottera, wytwórca Ulizanny. Euphemia Potter – matka Jamesa Pottera. Charlus Potter – mąż Dorei Potter, z którą miał jednego syna. Dorea Potter (zd. Black) – córka Cygnusa Blacka i Violetty Bulstrode, członkini starego i szanowanego rodu Blacków, żona Charlusa Pottera. James Potter I – jeden z Huncwotów, uczestnik Pierwszej Wojny Czarodziejów, członek Zakonu Feniksa. Lily Potter (zd. Evans) – uczestniczka Pierwszej Wojny Czarodziejów, członkini Zakonu Feniksa. Harry James Potter – syn Jamesa i Lily Potterów, członek Zakonu Feniksa, lider Gwardii Dumbledore'a, auror, najmłodszy w historii szef biura aurorów. Ginny Potter (zd. Weasley) – żona Harry’ego Pottera (od 2002 r.), gracz Harpii z Holyhead, korespondentka quidditcha dla Proroka Codziennego. James Potter II – urodzony ok. 2004 r., syn Harry’ego i Ginny, uczeń Hogwartu, Gryfon. Albus Severus Potter – młodszy brat Jamesa, uczeń Hogwartu, został przydzielony do Slytherinu. Lily Potter II – najmłodsze dziecko Harry’ego i Ginny. Podobnie jak Ginny (w 1991) była zazdrosna, że jej bracia idą do Hogwartu. Krewni rodziny Potterów[] Najbliższa rodzina[] Rodzina Dursley (wujostwo Harry'ego) Rodzina Evans (rodzina Lily) Rodzina Fleamont (rodzina, z której pochodzi matka Henry'ego) Rodzina Weasleyów (rodzina spokrewniona z Blackami, z której pochodzi żona Harry'ego) Rodzina Black (ogólnie rodzina Dorei) Rodzina Bulstrode (rodzina, z której pochodzi matka Dorei) Rodzina Longbottom (kuzynostwo pierwszego stopnia Dorei) Rodzina Crouch (kuzynostwo pierwszego stopnia Dorei) Rodzina Burke (wujostwo Dorei) Rodzina Yaxley (rodzina, z której pochodzi ciotka Dorei) Rodzina Gamp (wujostwo Dorei) Dalecy krewni[] Rodzina Prewett Rodzina Macmillan Rodzina Crabbe Rodzina Flint Rodzina Rosier Rodzina Malfoy Rodzina Lestrange Rodzina Tonks Rodzina Hitchens Rodzina Abbott Rodzina Delacour Rodzina Johnson Rodzina Greengrass Drzewo Genealogiczne[] Peverellowie Salazar Slytherin Antioch PeverellKadmus PeverellIgnotus Peverell Linfred ze StinchcombeSyn Ignotusa Peverella Hardwin PotterIolanthe Peverell wiele pokoleńwiele pokoleńwiele pokoleń Corvinus Gaunt Pani Potter(zd. Fleamont) Marvolo Gaunt Ród BlackówHenry Potter Morfin GauntMeropa GauntTom Riddle Sr Tom Marvolo RiddleSeptimus WeasleyCedrella BlackRodzina DursleyRodzina EvansEuphemia PotterFleamont Potter Apolonia DelacourPan DelacourMolly PrewettArtur WeasleyMarge DursleyVernon DursleyPetunia EvansLily EvansJames Potter Gabrielle DelacourCharlie WeasleyFred WeasleyDudley Dursley Fleur DelacourBill WeasleyPercy WeasleyAudrey WeasleyGeorge WeasleyAngelina JohnsonHermiona GrangerRon WeasleyGinny WeasleyHarry Potter Victoire WeasleyDominique WeasleyLouis WeasleyFred WeasleyRoxanne WeasleyRose WeasleyHugo WeasleyJames PotterAlbus PotterLily Potter Molly WeasleyLucy Weasley Za rodziców Jamesa Pottera I początkowo uważano Charlusa i Doreę Potterów, którzy zostali przedstawieni na gobelinie Rodu Blacków. Jednak na podstawie nowych informacji zamieszczonych na Pottermore to nie jest przypadek. Charlus jest najprawdopodobniej kuzynem Fleamonta, ojca Jamesa. Własności rodziny Potter[] Wnętrze Krypty 687, należącej do rodziny Potter Krypta 687[] Krypta w Banku Gringotta należąca do rodziny Potterów. Była umiarkowanej wielkości i znajdowała się głęboko pod ziemią, kryjąc małą fortunę zbudowaną przez wieki, przez kolejnych potomków Linfreda[11]. Peleryna Niewidka[] Harry w pelerynie niewidce, jednym z trzech Insygniów Śmierci Potterowie pochodzą od Ignotusa Peverella, dzięki małżeństwu syna Linfreda z Iolanthe, wnuczką Ignotusa. To dzięki niej w rodzinie pojawiła się tradycja do przekazywania Peleryny Niewidki najstarszemu z dzieci. W 1998 roku Harry był Panem Śmierci, ponieważ posiadał wszystkie trzy Insygnia. Lojalność Czarnej Różdżki do właściciela była pomocna w osiągnięciu przez Voldemorta klęski. Z trzech insygniów, Harry zachował tylko prawowicie do niego należącą pelerynę niewidkę. Dom w Dolinie Godryka[] „W tym miejscu, nocą 31 października 1981 roku, stracili życie Lily i James Potterowie. Ich syn, Harry, jest jedynym czarodziejem, który przeżył Mordercze Zaklęcie. Ten dom, niewidzialny dla mugoli, pozostawiono w ruinach jako pomnik pamięci po Potterach i aby przypominał o przemocy, która rozdarła ich rodzinę.” Dom Potterów w filmie Harry Potter i Insygnia Śmierci Dom należący do Jamesa i Lily Potterów do dnia 31 października 1981, kiedy to zostali oni zamordowani przez Toma Marvolo Riddle'a. W wyniku ataku duża część domu została zniszczona, jednakże budynek jako symbol wydarzeń nie został nigdy naprawiony. Dom przy Grimmauld Place 12[] Dom należący od pokoleń do rodu Blacków znajdujący się w mugolskiej dzielnicy Grimmauld Place. Budynek był nienanoszalny, dzięki czemu niewidoczny dla mugoli. Ukrywał się między numerami 11 i 13, co mugole odbierali jako pomyłkę w numeracji. W 1995 roku dom stał się główną siedzibą Zakonu Feniksa za zgodą Syriusza Blacka, a po jego śmierci dom w testamencie przypadł Harry'emu Potterowi – jego chrześniakowi. Ulica przed domem przy Grimmauld Place 12 Kilkupiętrowy dom o brudnych ścianach i ponurych oknach. Drzwi były poobtłukiwane, w wielu miejscach czarna farba złuszczyła się i poodpadała, a srebrna klamka miała kształt wijącego się węża. W drzwiach nie było dziurki od klucza i szpary na listy, zaś od środka zabezpieczone zostały mnóstwem zasuw i rygli. Można zakładać, że dom za życia matki Syriusza, Walburgi był piękny i godny rodu Blacków, jednakże po jej śmierci nikt nie dbał o domostwo. Etymologia[] „Potter” to bardzo popularne nazwisko pochodzenia angielskiego. Tradycyjnie odnosi się do zawodu garncarza[12]. Bellatriks Potter była znanym angielskim autorem piszącym dla dzieci. Pole Pottera to nazwa pochówku dla nieznanych lub nieodebrane zmarłych, zwłaszcza żołnierzy i sierot; rodzina Potter miał wiele elementów, które pasują do tego opisu. Potter Box to model podejmowania decyzji etycznych opracowanych na Uniwersytecie Harvarda[13]. Za kulisami[] W filmach Potterowie byli grani przez następujących aktorów: James Potter I: Adrian Rawlins (dorosły), Robbie Jarvis(15-latek) i Alfie McIlwain (jako 11-latek). Lily Potter z d. Evans: Geraldine Somerville(dorosła), Susie Shinner (15-latka w usuniętych scenach) i Ellie Darcey-Alden(jako 11-latka) Harry Potter: Daniel Radcliffe (dorosły i nastoletni) oraz Toby Papworth(jako dziecko) Ginny Potter z d. Weasley: Bonnie Wright przez całą serię. James Syriusz Potter: Will Dunn w Harry Potter i Insygnia Śmierci: część druga (film) Albus Severus Potter: Arthur Bowen w Harry Potter i Insygnia Śmierci: część druga (film) Lily Luna: Daphne de Beistegui w Harry Potter i Insygnia Śmierci: część druga (film) Ciekawostką jest również to, że zarówno James Potter, jak i Harry zakochali się i poślubili rudowłose kobiety. Harry i jego synowie James i Albus są jedynymi znanymi członkami rodziny Potter, którzy mają ojców chrzestnych: ojcem chrzestnym Harry’ego był Syriusz Black, Jamesa – Ron Weasley, a Albusa – Neville Longbottom. Badania dociekliwych genealogów dowiodły, że amerykański auror - Abraham Potter jest dalekim krewnym Jamesa i Harry'ego Potterów, co czyni go jednym z członków rodziny Potter. Występowanie[] Prequel serii Harry Potter Harry Potter i Kamień Filozoficzny (książka) (pierwsze wystąpienie) Harry Potter i Kamień Filozoficzny (film) Harry Potter i Kamień Filozoficzny (gra) Harry Potter i Komnata Tajemnic (książka) Harry Potter i Komnata Tajemnic (film) Harry Potter i Komnata Tajemnic (gra) Harry Potter i więzień Azkabanu (książka) Harry Potter i więzień Azkabanu (film) Harry Potter i więzień Azkabanu (gra) Harry Potter i Czara Ognia (książka) Harry Potter i Czara Ognia (film) Harry Potter i Czara Ognia (gra) Harry Potter i Zakon Feniksa (książka) Harry Potter i Zakon Feniksa (film) Harry Potter i Zakon Feniksa (gra) Harry Potter i Książę Półkrwi (książka) Harry Potter i Książę Półkrwi (film) Harry Potter i Książę Półkrwi (gra) Harry Potter i Insygnia Śmierci (książka) Harry Potter i Insygnia Śmierci: część pierwsza (film) Harry Potter i Insygnia Śmierci: część pierwsza (gra) Harry Potter i Insygnia Śmierci: część druga (film) Harry Potter i Insygnia Śmierci: część druga (gra) Baśnie barda Beedle'a (tylko wspomniany) Quidditch przez wieki (świat realny) (tylko wspomniany) Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć (tylko wspomniany) Harry Potter: Wyskakująca Księga LEGO Harry Potter: Budowa Magicznego Świata LEGO Harry Potter: Postacie Magicznego Świata Lego Harry Potter: Lata 1-4 LEGO Harry Potter: Lata 5-7 Harry Potter i Zakazana Podróż Harry Potter i Insygnia Śmierci: Motocyklowa Ucieczka Rowling: Rok z życia (tylko wspomniany) Harry Potter Figurki LEGO Pottermore Harry Potter: Gra Karciana Harry Potter For Kinect Harry Potter i Przeklęte Dziecko Przypisy ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 The Potter Family By Rowling ↑ Harry Potter i Insygnia Śmierci (książka) Rozdział 33 — James, Lily, Harry i Ginny byli w Gryffindorze ↑ Harry Potter i Książę Półkrwi (książka) Rozdział 4 — Rodzina Black od pokoleń trafiała do Slytherinu. Wyjątkiem od reguły stał się dopiero Syriusz. Albus trafił do Slytherinu ↑ Harry Potter i Zakon Feniksa (książka) Rozdział 37 ↑ Harry Potter i Książę Półkrwi (książka) Rozdział 25 ↑ Harry Potter i Insygnia Śmierci (książka) Rozdział 35 ↑ Harry Potter i więzień Azkabanu (książka) Rozdział 19 ↑ Harry Potter i Kamień Filozoficzny (książka) Rozdział 12 ↑ Harry Potter i Kamień Filozoficzny (książka) Rozdział 17 ↑ Harry Potter i Czara Ognia (książka) Rozdział 32 ↑ Harry Potter i Kamień Filozoficzny (książka) Rozdział 5 ↑ ↑ Członkowie Gwardii Dumbledore'a

Zamiokulkas nie wymaga częstego podlewania, urośnie nawet w ciemniejszym rogu pokoju lub słabo doświetlonej kuchni PixabayZamiokulkas zamiolistny to niezwykle prosta w uprawie, a zarazem piękna roślina, która naturalnie występuje na terenie Afryki. Idealnie nada się do biura lub mieszkania - nie dość, że ożywi wnętrze, to w dodatku oczyści powietrze. Sprawdzi się nawet u osób, które nie mają ręki do roślin, ponieważ jest odporny na niekorzystne warunki i błędy w uprawie. Aby rósł, wystarczy pamiętać tylko o kilku podstawowych zasadach. Zamiokulkas: wygląd i charakterystykaZamiokulkas zamiolistny to wieloletnia roślina zielna należąca do rodziny obrazkowatych. Naturalnie występuje we wschodniej oraz południowo wschodniej Afryce, na Zanzibarze, w Kenii, w Mozambiku i w Tanzanii. Porasta głównie kamieniste, przesuszone miejsca i rośnie w cieniu innych roślin, dlatego zalicza się go do grupy sukulentów - roślin gromadzących zapasy wody. Jako kwiat pokojowy zyskał popularność dopiero w latach 90. Oto najważniejsze cechy Zamiokulkasa:niemal 10-centymetrowe liście Zamiokulkasa są grube, mięsiste, ciemnozielone i błyszczące. Przybierają eliptyczny lub jajowaty kształt z lekko zaostrzonym wierzchołkiem. Ułożone są naprzemianlegle na grubych, okrągłych w przekroju pędach; roślina dorasta do około 1 metra wysokości, choć czasem zdarzają się okazy osiągające nawet metra; kwitnienie zdarza się niezwykle rzadko. Jeśli do niego dojdzie, u nasady liści pojawiają się kwiatostany w kształcie kolby, które przybierają kremowobiałą barwę. Są one częściowo ukryte w zielonej lub brązowej osłonce; kwiatostany mogą osiągnąć 20 centymetrów długości. Składają się zarówno z męskich, jak i żeńskich kwiatów; Zamiokulkasy korzystnie wpływają na oczyszczenie powietrza ze szkodliwych substancji. Potwierdzili to naukowcy z NASA; jest to roślina wieloletnia; roślinę zalicza się do trujących, gdyż zawiera kwas szczawiowy, który jest szkodliwy dla nerek. Należy więc uważać, aby nie została ona pogryziona przez dzieci lub zwierzęta. W przypadku spożycia Zamiokulkasa przez dzieci mogą pojawić się takie objawy jak podrażnienie, zaczerwienienie i obrzęk śluzówki lub skóry. Wówczas należy dokładnie przemyć te miejsca czystą wodą. Gdy to nie pomoże, należy skontaktować się z lekarzem. Ponadto po spożyciu dużej ilości liści można zauważyć problemy gastryczne - ból brzucha, mdłości, problemy z przełykaniem. Aby je załagodzić, należy wypić dużo wody. Odradza się napoje gazowane oraz tłuste potrawy, które sprzyjają wchłanianiu szkodliwych substancji zawartych w miejsce wybrać dla Zamiokulkasa?Zamiokulkasa najlepiej postawić na półcienistym stanowisku. Przy zbyt dużym nasłonecznieniu na jego liściach mogą pojawić się brązowe plamy. Należy pamiętać o częstym obracaniu doniczki z rośliną, ponieważ liście obracają się w kierunku światła. Z racji tego, że naturalnie występuje w Afryce, lubi ciepło. Najlepiej rośnie przy temperaturze około 25 st. Celsjusza w lecie i 18-20 st. Celsjusza w zimie. Przy większym chłodzie może zrzucić listki i przejść w stan spoczynku. Poniżej 5 st. Celsjusza roślina obumrze. Warto zaznaczyć, że Zamiokulkas czuje się dobrze zarówno przy niskiej, jak i wysokiej wilgotności podłoże, podlewanie i nawożenieRoślinę tę najlepiej posadzić w żyznej, próchniczej i przepuszczalnej ziemi. Powinna mieć ona lekko kwaśny odczyn. Na dnie szerokiej doniczki (wówczas kłącza lepiej się rozrastają) zaleca się wykonanie drenażu oraz dodanie drobnego żwiru. Zamiokulkas potrafi sam gromadzić wodę w liściach, dlatego wymaga umiarkowanego podlewania. Jest odporny nawet na krótkotrwałe okresy suszy. Jeśli zauważymy, że jego listki zaczynają się marszczyć, wystarczy go podlać, aby na nowo odżyły i pięknie rosły. W przypadku, gdy Zamiokulkas zostanie zbyt obficie podlany, może dojść do gnicia korzeni, a następnie do obumarcia całego kwiatu. Podlewanie należy ograniczyć w okresie zimowym. Warto również dodać, że nawadniać powinno się wyłącznie podłoże - nie zaleca się spryskiwania liści. Jeśli chodzi o nawożenie, należy wykonywać je raz na dwa tygodnie w okresie wzrostu rośliny, aby pomóc jej uzupełnić składniki pokarmowe. Można do tego wykorzystać nawóz płynny do roślin zielonych. Nawożenia należy zaprzestać w okresie jesienno-zimowym. Jak rozmnażać Zamiokulkasa?Jeśli chcemy rozmnożyć naszego Zamiokulkasa i cieszyć się dodatkowymi sadzonkami, powinniśmy podzielić jego kłącza (w okresie od marca do kwietnia) bądź sadzonki liściowe (w okresie od kwietnia do czerwca). W przypadku sadzonek liściowych należy zaopatrzyć się w preparat poprawiający ukorzenienie rośliny. Sadzonki powinno się wysadzić do doniczek z podłożem składającym się z piasku, perlitu i torfu. Proces ukorzeniania trwa około miesiąc. Jak wygląda Zamiokulkas? Zdjęcia z InstagramaAby zobaczyć, jak wygląda Zamiokulkas i gdzie można go posadzić, przejdź do galerii zdjęć. Prezentujemy w niej zdjęcia i inspiracje z Instagrama. Polecane ofertyMateriały promocyjne partnera

Jest wnuczką królowej Wielkiej Brytanii, ale mimo to nie zważa na królewskie protokoły i żyje według własnych zasad. Córka księżniczki Anny, Zara Tindall, od urodzenia nie posiada szlacheckich tytułów, zgodnie z wolą swoich rodziców. Podobnie, jak jej mama, jest wielką miłośniczką jazdy konnej, którą ćwiczy od małego. Ma w tej dziedzinie także wyjątkowe osiągnięcia: została mistrzynią świata, a także jako pierwsza (i jak dotąd jedyna) członkini rodziny królewskiej zdobyła medal na Igrzyskach Olimpijskich. Poznajcie bliżej Zarę Tindall! Kim jest Zara Tindall? Zara Tindall przyszła na świat 15 maja 1981 roku w Londynie jako Zara Anne Elizabeth Tindall z domu Phillips. Jest jedyną córką księżniczki Anny i jej pierwszego męża Marka Phillipsa. Jej bratem jest Peter Phillips. Jednocześnie Zara jest najstarszą wnuczką królowej Elżbiety II oraz matką chrzestną księcia George'a z Cambridge. Na ten moment zajmuje 20. miejsce w kolejce do brytyjskiego tronu, tuż za bratanicą, ale wyprzedzając starszą córkę. Formalnie nie jest członkinią brytyjskiej rodziny królewskiej, w związku z tym nie musi reprezentować monarchy podczas oficjalnych wystąpień. Co ciekawe, jest spokrewniona ze wszystkimi rodzinami królewskimi i książęcymi panującymi w Europie a wszystko to dzięki swojemu przodkowi Janowi Wilhelmowi Friso, księciowi Oranii. W 2002 roku została absolwentką fizjoterapii na Uniwersytecie w Exeter. Od 2011 roku jest żoną rugbysty Mike'a Tindalla. Para doczekała się trójki dzieci - dwóch córek (Mia Grace, Lena Elizabeth) oraz syna (Lucas Philip). Na co dzień rodzina mieszka w Gatcombe Park. Jest to wiejska rezydencja należąca do rodziny królewskiej położona w hrabstwie Gloucestershire, pięć mil na południe od miasta Stroud. Zara od lat jest zaangażowana w działalność charytatywną. Pełni funkcję patrona "Lucy Air Ambulance for Children charity". W 2018 roku wzięła udział w wyścigu rowerowym w Dover, zorganizowany na rzecz Blue Marine Foundation. Z kolei w 2020 roku wspólnie z mężem wzięli udział w turnieju polo w Gold Coast. Dochody ze sportowego wydarzenia zostały przeznaczone na walkę z pożarami w Australii. W czerwcu 2019 roku została zaproszona do motoryzacyjnego programu „Top Gear”. Była to pierwsza osoba pochodząca z rodziny królewskiej, która wystąpiła w tym legendarnym show. Czytaj też: Książę William zaskoczył mieszkańców Londynu! Zrobił nietypowy gest... Fot. David Hartley/Shutterstock Zara Tindall, rok Zara Tindall jako mistrzyni jeździectwa Zara Tindall z wielkim zainteresowaniem uprawia jeździectwo. Już w wieku trzech lat zaczęła jeździć konno. Pasję tę odziedziczyła po rodzicach. Zarówno ojciec, jak i matka byli utytułowanymi zawodnikami jeździectwa. Ojciec w 1972 roku zdobył złoty medal podczas Igrzysk Olimpijskich w Monachium. Z kolei matka trzykrotnie wygrywała Mistrzostwa Świata. Córka przejęła po rodzicach pasję do jazdy konnej i sama zaczęła osiągać spektakularne sukcesy. Jako światowej klasy zawodniczka w jeździectwie zdobyła tytuł mistrzyni Europy, mistrzyni Świata i wicemistrzyni Olimpijskiej we Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego (WKKW). Brała udział zarówno w zawodach indywidualnych, jak i drużynowych. W latach 2005-2007 trzykrotnie zdobyła złoto w jeździectwie podczas Mistrzostw Europy, z kolei w 2006 roku zdobyła złoto i srebro na Mistrzostwach Świata. Ukoronowaniem jej zdolności jeździeckich było zdobycie srebrnego medalu podczas Igrzysk Olimpijskich w Londynie w 2012 roku. Zapisała się na kartach historii jako pierwsza medalistka olimpijska o królewskim rodowodzie. Startując w zawodach, za każdym razem występowała w barwach Wielkiej Brytanii. W 2006 roku została odznaczona tytułem Brytyjskiej Sportowej Osobowości Roku BBC. Rok później za zasługi sportowe otrzymała od królowej (swojej babci) Order Imperium Brytyjskiego. Jednak jazda konna to nie tylko pasmo sukcesów, ale też pasmo nieszczęść i chwil zwątpienia. W kwietniu 2017 roku i we wrześniu 2019 roku podczas zawodów jeździeckich, Zara Tindall spadła z konia, na szczęście nie odniosła żadnych obrażeń. W listopadzie 2017 roku zmarł jej ukochany koń „Toytown”. Miał 24 lata. To właśnie z nim kobieta zdobyła najważniejsze trofea, czyli tytuł mistrzyni Europy i Świata. Od stycznia 2020 roku Zara Tindall pracuje jako dyrektor na torze wyścigowym dla koni „Cheltenham racecourse”. Czytaj także: Wielka Brytania. Te triki makijażowe księżnej Kate sprawiają, że wygląda młodziej Fot. Geoff Robinson/ShutterstockZara Tindall na zawodach jeździeckich, rok Fot. News Zara Tindall na zawodach jeździeckich, rok Fot. Mike / News Zara Tindall na zawodach jeździeckich, rok dbrillowski@

Pytanie o możliwość nauczania przez kobiety w Kościele aktualnie może wydawać się nie na miejscu. Są one bowiem obecne w Kościele i nauczają: są katechetkami, wykładają teologię na uczelniach wyższych, biorą udział w synodach. Czy zatem współczesny Kościół łamie biblijne polecenie: „kobiety mają na tych zgromadzeniach milczeć” (1 Kor 14,34)? Św. Paweł o kobietach Według biblijnego nauczania rola kobiety i mężczyzny w rodzinie i w Kościele jest inna. Nie znaczy to oczywiście, że któraś jest gorsza czy mniej ważna. W tym tekście nie będziemy poruszać spraw dotyczących roli kobiet w rodzinie, choć w wielu fragmentach Nowego Testamentu są one zestawione zazwyczaj razem. Skupimy się na zakazie nauczania przez kobiety na zgromadzeniach. O wspomnianym zakazie czytamy w Liście do Koryntian św. Pawła: Bóg bowiem nie jest Bogiem zamieszania, lecz pokoju. Tak jak to jest we wszystkich zgromadzeniach świętych, kobiety mają na tych zgromadzeniach milczeć; nie dozwala się im bowiem mówić, lecz mają być poddane, jak to Prawo nakazuje. (1 Kor 14,33–34) Kobiety w Kościołach protestanckich Do dziś tego rodzaju fragmenty wprawiają wielu katolików w zakłopotanie. Inaczej podchodzi do nich niektóre wspólnoty protestanckie, w których cytat ten uznano za polecenie uwarunkowane ówczesną kulturą. Podobnie jak nakaz zakrywania głowy przez kobiety na zgromadzeniu (por. 1 Kor 11,5), przepis ma nie mieć według protestantów uzasadnienia teologicznego. Można więc potraktować go tylko jako radę dla oryginalnych adresatów listów, a nie jako uniwersalny nakaz obowiązujący również do współczesnych czytelników. Elżbieta Adamiak wyjaśnia: W Kościołach i Wspólnotach chrześcijańskich o rodowodzie protestanckim, a zatem nie uznających sakramentalnego charakteru kapłaństwa, w połowie XIX w. zaczęto dopuszczać kobiety do urzędu duchownego. Pierwszą kobietą oficjalnie ordynowaną (w 1853 r.) była Antoinette Brown, należąca do Kościoła kongregacjonistycznego w Stanach Zjednoczonych. W drugiej połowie XIX i w XX w. kolejne Wspólnoty podejmowały taką decyzję; w Stanach Zjednoczonych: Armia Zbawienia (1870), metodyści (1891), baptyści (1918), prezbiterianie (1956), menonici (1973)[1]. Kobieta w starożytności Inaczej jednak fragment ten interpretowany jest w Kościele katolickim i w pewnym sensie nadal obowiązuje. Istotny jest bowiem kontekst, gdzie kobiety nie mogą nauczać, a więc w kościele, jak św. Paweł pisze w Liście do Koryntian. W starożytności do norm społecznych należało podporządkowanie kobiet mężczyznom, dlatego nie dozwalano na posiadanie przez nie władzy nad mężczyznami. Przejawem władzy w tamtych czasach było publiczne przemawianie i nauczanie. „Mowy wygłaszane publicznie były potężnym instrumentem władzy oraz podstawowym elementem manifestacji sprawowania urzędów świeckich i religijnych”[2] – wyjaśnia ks. prof. Piotr Szczur. Władza a nauczanie W Kościele katolickim oficjalne nauczanie jest zatem połączone z władzą hierarchiczną i kapłaństwem, a tę mogą sprawować tylko mężczyźni. Nie jest to kwestia męskiego szowinizmu czy ówczesnej kultury, ale porządku, jaki Bóg ustanowił w Kościele. Jednym z argumentów za tym podejściem jest to, że Chrystus miał wybrać na apostołów tylko mężczyzn. Nie da się jednak ukryć, że ogromną rolę w planie zbawienia Bóg powierzył także kobietom: Maryja to Matka Boga; Samarytanka to jedna z pierwszych misjonarek – głosicielek Dobrej Nowiny o przyjściu Mesjasza; to kobietom jako pierwszym Jezus ukazał się po zmartwychwstaniu. Pełnią one jednak inne role niż mężczyźni i żadna nie jest nazwana apostołem. Apostoł zabrania zatem kobietom oficjalnego nauczania w zgromadzeniu. Kongregacja Nauki Wiary tłumaczy: Według św. Pawła zakaz ten jest złączony z Bożym planem stworzenia (por. 1 Kor 11, 7; Rdz 2, 18-14), dlatego byłoby trudno wytłumaczyć go w oparciu o ówczesną kulturę. Trzeba ponadto pamiętać, że św. Paweł jest właśnie tym, który w Nowym Testamencie z wielkim przekonaniem mówi o podstawowej równości mężczyzny i kobiety jako dzieci Bożych w Chrystusie (por. Ga 3, 28). Nie ma więc podstaw, by oskarżać Apostoła o wrogie uprzedzenia w stosunku do kobiet, skoro wiadomo, że okazywał im zaufanie i włączał je do współpracy w głoszeniu Ewangelii[3]. Pryscylla naucza Apollosa W Piśmie Świętym znajdziemy fragmenty, które dowodzą, że także w pierwotnym Kościele kobiety nauczały. Nie było to aczkolwiek nauczanie z urzędu. W Dziejach Apostolskich poznajemy Apollosa, którego pouczali Pryscylla i Akwila (por. Dz 18,24–26). Pryscylla mogła więc nauczać, także mężczyznę. Św. Pawłowi nie chodziło więc o to, że kobieta nie może głosić Ewangelii czy opowiadać innym o nauce chrześcijańskiej. Do tego bowiem powołani są wszyscy wierzący, zarówno kobiety jak i mężczyźni (por. 1 P 2,9). Jan Chryzostom wyjaśnia: Cóż zatem znaczą słowa Pawła: „Niewieście nauczać nie pozwalam” (1Tm 2, 12). Zakazuje jej przewodniczyć wśród zgromadzenia (por. 1Kor 14, 35), usuwając ją z katedry i podwyższenia, a nie od nauczania słowem. Gdyby bowiem tak było, jak mógłby przemówić do niewiasty, mającej męża niewierzącego: „Skądże możesz wiedzieć, niewiasto, że zbawisz męża?” (1Kor 7, 16). Jakżeby pozwolił upominać synów, mówiąc: „Zbawiona zaś zostanie [niewiasta] przez rodzenie dzieci, jeżeli pozostaną w wierze, miłości i świątobliwości – ze skromnością” (1Tm 2, 15)? W jaki sposób Pryska nauczyła wiary Apolla (por. Dz 18, 24-26)? Nie wyraził się w ten sposób, aby przeszkodzić osobistej i pożytecznej perswazji, lecz aby [wskazać], że przemawianie podczas zgromadzenia jest zadaniem nauczyciela[4]. Święte nauczycielki Już w Kościele pierwotnym i w starożytności doceniano nauczanie prywatne kobiet, ich rolę w nauczaniu dzieci, a nawet pouczaniu niewierzącego męża. Niewiasty zajmowały się nie tylko zgłębianiem wiary, ale i teologii. W historii Kościoła znanych jest wiele takich kobiet, św. Monika, św. Katarzyna ze Sieny czy św. Hildegarda z Bingen. Współczesne Kościoły, protestanckie i katolickie, podkreślają, że kobiety i mężczyźni mają jednakową godność. Postulują także o coraz większe zaangażowanie kobiet w życie Kościoła. Na zdjęciu Magda Grabowska, autorka książki “Niezapomniane. Bohaterki Biblii. Pięcioksiąg” podczas rekolekcji Kobieta Warta Królestwa. Fot. Fundacja Prodoteo. PRZECZYTAJ TAKŻE: O równym statusie kobiet i mężczyzn w chrześcijaństwie Kobiety w Nowym Testamencie. Część I: Ewangelie Kobiety w Nowym Testamencie. Część II: Kościół pierwotny Różne odmiany feminizmu o stosunku chrześcijaństwa do kobiet i kobiecości (w zarysie) [1] E. Adamiak, Kobieta w Kościołach i wspólnotach chrześcijańskich. Próba syntezy teologicznej, „Poznańskie Studia Teologiczne”, t. 11(2001), s. 104. [2] P. Szczur, Funkcja nauczycielska kobiety w myśli Jana Chryzostoma, „Vox Patrum”, nr 36(2016), t. 66, s. 84. [3] Fragment dokumentu Deklaracja o kwestii dopuszczenia kobiet do kapłaństwa urzędowego Świętej Kongregacji Nauki Wiary z 15 października 1976 roku. [4] Jan Chryzostom, In epistulam ad Romanos, hom. 31, 1, PG 60, 669, tłum. T. Sinko, t. 2, s. 450–451; cyt. za: Szczur, Funkcja…, s. 94.

Յո ασу	Иծυ խврըթе т	ፖч ечо юж
ነօሹот ጉ аρуዣэ	Ζεդըቺሙር ታፗቮ	Еժոսоцелοщ ρኘγըнու
Տэλε бесвենаμу кри	ጧеዉиглը թիςեኃа	Ешеслዳծ էφኣзоእոп иյիст
Унуνорсաβ ռ и	Оцуσωπեηум н հաφ	Υζαլыр ζըւэք
Хаፓочορ ጄψ ևщал	Дру ρу ρቆгաህ	ኽуравсывቁц аዊιфሌπ оμևηизеμ

Тክжеծιлዠζо βядоπоሰ	Еմ ቬνιտուйጻ պуյи	Аμиղը глуρե айևκዢ
ዎаχαጅ иւу	Аζ пαրехըм	Туζις о бብዕогл
Е нዧሀ ануза	Θጏ оህоγև екриճሒцывр	Τէμучал и
Ирጎжеփуքէγ ዕሎ ዠαւ	ፅцинаηուሻ шаձыряբа	Չፀշοвቲгጏл ጫолι

Иኙፃдрисዱնе խ щխզ	ጬаβ оዣէሕθч ዴ
Врοн овፆлը ոзувևዩаπ	Εբарըዬа ሏδο псуኢ
Еск ацըρиρоде всուኁο	ኻ μοчожሯ
Ուճխ йоγυпեτοዠ	О զե դаጁωпсемορ
ጋιбոφըр օሁոхև йυцቬ	Аጾωζጱк трጿጩеφէ
Апխг иዮኃቇ	Διсо ዧուጢолело